als er geen oorlog is

Als er geen oorlog is is men geborgen, huizen
zijn woonachtiger dan greppels sluiers asters, wit
eet alleen, alleen het zwart moet men vasten

men tafelt oneven in zomers als deze, doden
ontleden in andere oorden, eten in woorden
sneeuwt hongerwinters zolang men vlees moet lezen

men kan de telefoon alarmeren, in pillen uittreden
men kan oneindig zijn om zich te verkleinen

buiten op pleinen dreigt vallende stilte, binnen
steeds zachter haarstrelen, nergens is onweer.
Gerrit Kouwenaar, het bezit van een ruïne, 2005.

Met dank aan Peter Vermeersch – Ex. Over een land dat zoek is.

Voor de voetbalnationalisten, voor in het achterhoofd bij wat was en nog komen moet…
‘Misschien omdat de massa zich op zo vérstrekkende wijze heeft vrijgemaakt van de waarden der traditionele godsdiensten, is het sindsdien gemakkelijker voor ons om haar naakt, men zou haast zeggen biologisch te zien, zonder de transcendente verklaringen en bestemmingen die ze zich vroeger liet opdrukken.
De geschiedenis van de laatste honderdvijftig jaren heeft zich tot een snelle toename van zulke doorbraken toegespitst; zelfs de oorlogen zijn daarbij inbegrepen, ze zijn tot massa-oorlogen geworden.
De massa stelt zich niet meer tevreden met mooie voorwaarden en plechtige beloften, ze wil het optimale besef van haar animale kracht en hartstocht zelf beleven en gebruikt voor dit doel altijd weer dat wat haar aan sociale aanleidingen en uitdagingen wordt geboden’.
Elias Canetti, Massa en Macht, 21

‘De menigte is voor mij de grote les van mijn leven geweest.
Ik mag op haar toelopen met de schuchterheid die de dichter eigen is, met de schroom van de verlegen mens, maar eenmaal in haar opgenomen ben ik een ander mens.
Ik maak deel uit van de oermassa, ik ben een van de ontelbare bladeren van de grote boom der mensheid. Afzondering en menigte zullen tot de elementaire opgaven van de dichter van onze tijd blijven behoren’.
Pablo Neruda (1904-1973): Ik beken ik heb geleefd, dl. II, 176

Herinneringen – Paul van Ostayen geciteerd door Peter Vermeersch in EX
Jong landschap

Zo staan beiden bijna roerloos in de weide

het meisje dat loodrecht aan een touw des levens hangt

legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit

die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt

Tegen haar wit en zwart geruite schort

houdt het meisje dat ik Ursula noem

Er zijn geen woorden die zo sierlijk zijn

als ringen in zeboehorens

en tijdgetaand zoals een zeboehuid –
hun waarde bloot naar binnen schokken

Zulke woorden las ik gaarne tot een garve

voor het meisje met de geit

Over de randen van mijn handen

tasten mijn handen

naar mijn andere handen

onophoudelijk

http://www.dbnl.org/tekst/osta002gedi02_01/osta002gedi02_01_0087.php

Rijksgrijs.

Het was een erg mooie nazomer vrijdag in Den Bosch onder dat glinsterende groen van de glazen gevelplaten, en aangenaam ook op het terras van de Noordbrabant-brasserie.
Bij kopjes rozenbottel thee spiegelen twee koppels elkaar.
De heren in streekbier, rood gebroekt breed gezeten.
De oudste neigt naar karmozijn, de andere naar ossenbloed.
-Mijn man heeft zijn kabinet laten overdoen, nu hij de maatschap eindelijk verlaten heeft. Helemaal grijs.
-Toe maar, vijftig tinten grijs…
-Hoe ordinair… wij gingen voor rijks grijs. Ik heb voor de master bedroom ook rijks grijs genomen. En voor de grote wellness rijks blauw. Henk vindt het enig, niet Henk?

Al houdt Henk meer van accenten in rijks rood.

http://www.verfenwand.nl/inspiratie/inspiratie/sikkens-rijks-kleuren

‘Ga nooit terug om je vroegere front te bezoeken’. (Ernest Hemingway 1898-1961)
Een mooi voorbeeld van hoe het herscheppen van je verleden niet afhangt
van het najagen van oude tekenen en aanrakingen in de nieuwe werkelijkheid ter plekke, maar van herinneringen aan emoties in je eigen hoofd die je wel kan delen.
Tenminste indien niet al te zeer gespeeld, toen noch later.

Een veteraan bezoekt het vroegere front, Schio-Fossalta, Italië (juli 1922)
Ernest Hemingway (1898-1961)
“Ga nooit terug om je vroegere front te bezoeken. Als je beelden in je hoofd hebt van iets dat ’s nachts in de modder bij Passchendaele is gebeurd, of van de eerste golf die zich de helling van Vimy op werkt, ga dan niet terug om te zien of ze kloppen. Dat heeft geen zin. Het front verschilt nu net zoveel van hoe het was als jouw zeer verdienstelijke scheenbeen, waar inmiddels een smal wit litteken op zit, nu verschilt van het been dat je moest zetten en met een tourniquet moest verbinden terwijl het bloed je puttee doorweekte en in je kistje druppelde zodat je, eenmaal overeind gekomen, naar de eerstehulppost kon strompelen, waarbij elke tweede stap een zuigend geluid voortbracht.

Ga naar het front van een ander, als je per se wilt gaan. Daar zal je fantasie uitkomst bieden en lukt het je misschien om een beeld te vormen van de dingen die daar zijn gebeurd. Maar ga niet terug naar je eigen front, want de complete verandering en de opperste, dodelijke, eenzame eentonigheid van de effen groene velden, destijds opengereten door granaattrechters en verscheurd door loopgraven en prikkeldraad, zullen tegen je samenspannen en je doen geloven dat de plekken en gebeurtenissen die zoveel indruk op je hebben gemaakt slechts ijldromen waren of leugens die je jezelf had wijsgemaakt. Het is alsof je het verlaten halfduister van een theater betreedt waar werksters de boel aan het schrobben zijn. Ik weet waar ik over praat, want ik ben net terug geweest naar mijn eigen front.
(…)
Ik had geprobeerd iets te herscheppen voor mijn vrouw en jammerlijk gefaald. Het verleden was zo dood als een kapotte grammofoonplaat. Het najagen van gisteren leidt enkel tot een koude kermis – en als je daar bewijs voor nodig hebt, ga dan maar terug naar je vroegere front.”

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/11/12/lees-hier-een-nooit-eerder-vertaald-verhaal-van-ernest-hemingway/

“Al dat gejammer over Ruslands grootheid is totaal gelul. Debiele patriottenpraat! En maar voor de buis hangen. Ze moesten eens vijftig ki- lometer buiten Moskou gaan kijken. Kunnen ze zien waar en hoe die mensen daar leven. Wat voor zuipfeesten ze daar houden. Op het platteland heb je haast geen mannen meer. Allemaal uitgestorven. Die zijn zo dom als een rund en zuipen alleen maar, tot ze omvallen. Ze zuipen alles wat fikt: van komkommerlotion tot benzine. Eerst zuipen ze en dan slaan ze elkaar op hun smoel. Bij elk gezin zit wel iemand in de bak of heeft erin gezeten. De politie kan het niet aan. Alleen de vrouwen blijven overeind en wroeten in de moestuin. Het handjevol mannen dat niet aan de zuip is, heeft een baan in Moskou. En bij de enige boer (in het dorp waar ik kom) is z’n boel drie keer in de hens gestoken, tot hij opgerot was! Opgelazerd! Die vent konden ze niet luchten, puur fysiek.”

Svetlana Alexijevitsj – HET EINDE VAN DE RODE MENS - Leven op de puinhopen van de?SOVJET-UNIE

Das Lied vom Klassenfeind – Bertold Brecht
Da mag dein Anstreicher streichen,
den Riß streicht er uns nicht zu!
Einer bleibt und einer muß weichen,
entweder ich oder du.
Und was immer ich auch noch lerne,
das bleibt das Einmaleins:
Nichts habe ich jemals gemeinsam
der Sache des Klassenfeinds.

Das Wort wird nicht gefunden,
das uns beide jemals vereint!
Der Regen fließt von oben nach unten.
Und du bist mein Klassenfeind.

‘Straks breekt die tijd weer aan  die donker is en koud;
Vaarwel, zomer zo kort, vaarwel, heldere glans!”
Baudelaire geciteerd door Jorge Semprun in ‘Adieu, vive Clarté’

“ ‘k Had als ik duizend werd, niet méér herinneringen….” ibidem

Dé belangrijkste gebeurtenis in 1999 was voor ons ongetwijfeld de totale zonsverduistering op 11 augustus .
Bij deze dus nog eens een poging om de totale zonsverduistering te evoceren.
VVM en ikzelf waren met onze telkens 2 kinderen op dinsdag namiddag naar Picardië nabij Noyon, dat zich had uitgeroepen tot ‘Cité Eclipse’, omdat het op de middellijn lag, doch er waren nauwelijks voorzieningen in de Horeca getroffen. Enfin ellende en chaos alom.
Nog een camping gevonden 20 km verder. In de gietende regen een paar tentjes opgezet. Van pure miserie in  de Mc Donalds gaan vreten wegens de Franse horeca overspannen. Daarna een woelige nacht met een kat die in de tent kwam schuilen voor de regen. Massa’s ladderzatte  Hollanders en Engelsen, en de ganse nacht verkeer van aankomende eclipsiasten.
’s Ochtends, de hele hemel potdicht en regen!
Een paar specialisten die tegen een heuvel aanstonden om hun telescopen op te stellen, die we aanspraken, bleken van Herenthout afkomstig en ook al niet veel hoop meer te hebben.
We reden dan maar wat in het wilde weg rond naar de horizon die altijd helderder leek dan boven ons hoofd, en hoe meer we ze naderden hoe slechter het weer werd.
Coucy le Château (devies ‘Ni dieu je suis, ni roi, ni prince, je suis le sire de Coucy’) was overvuld met eclipsiasten en je kon er niet meer in. Dan maar treurig langs de rand van het woud naar een wat open kruispunt waar een tiental auto’s langs de weg op een uitwijkparking. Bijzonder weinig animo en veel konijnenstront.
Bij het begin brak de zon even door de wolken en zagen we met veel tussenpozen hoe de maan stukken van de zon begon op te eten.
Het werd wel wat helderder, maar tegen het einde van de volledige overschaduwing kwam een enorme wolk aanzetten, die gelukkig bleef hangen. We hadden allemaal onze brilletjes op. Het werd steeds kouder zodat iedereen alsmaar nerveuzer zijn jas zocht, temeer daar het begon te regenen.
https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16684716408/in/photostream/
En dan gingen de wolken een beetje uit elkaar en zagen we hoe alles plots donker werd.
Door het dichte wolkendek konden we de aanstormende duisternis niet zien.
https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16686217249/in/photostream/
Een koude wind stak op en we hoorden geen enkel geluid meer behalve het geritsel van de bladeren in de struiken.
Door mijn brilletje zag ik de zon verdwijnen. Dan een indrukwekkende flits van een eigenaardig blauwig licht. Alle kleuren om ons heen verdwenen.
En dan was het gedaan, ik zag niets meer: de wolk voor de zon?
Ik zette mijn eclipsbrilletje af en zag plots de corona met de parels van Bailey, die langzaam uitdoofden.
Een onwaarschijnlijk schouwspel. Je werd er koud van.
De gaten in de wolken waren felblauw, om ons heen was alles donker en stil.
De kinderen waren verbijsterd. Wij nog meer. Eenieder had tranen in de ogen.
Het leek mij nog het meest op L’empire des lumières van Magritte die een huis in het donker aan een water schilderde, waar een raam en een lantaarn oplichten in het duister, tegen een blauwe helverlichte hemel met wat wolkjes. https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16684913650/
Wanneer de maan verder gleed, de parels van Bailey aan de andere kant verschenen en de diamant flashte was het spektakel na een paar minuten voorbij.
De sikkel van de zon verscheen nu aan de andere kant en de wolken schoven de hele zaak weer dicht!

Wij waren ietwat high van wat we gezien hadden: ‘coronam vidi’.

@PBGRONDA in Knack Focus: Een journaal is eigenlijk een middeleeuws concept.

25 maart 2015

Een journaal is eigenlijk een middeleeuws concept: iemand komt naar een centrale plaats en verkondigt daar in monoloogvorm enkele berichten en vertrekt dan weer. Het marktplein is nu een scherm en we krijgen er beeld bij, maar voor de rest gaat het zo al eeuwen. Op een bepaalde plaats (of zender), op een bepaald uur wordt verslag gedaan van feiten uit, in 99 van de 100 gevallen, het nabije verleden.??Zo’n immobiele dienst heb ik eigenlijk niet nodig.??Ook ben ik al zeker een jaar of acht geen peuter meer, dus geen nood aan een juf die de verhaaltjes mooi inleidt of een grapje maakt als er even iets leuks te zien was met een koala. Een journaal doet me denken aan de vroege jaren tachtig. Toen was ik nog redelijk klein en niet lang na Tik Tak ging mijn pa zitten om naar het nieuws te kijken.?Logisch, want de wereld moest nog worden heruitgevonden door het alleswetende en allesopslaande internet. Breaking news: intussen is dat wel gebeurd.??Daarom vind ik het vreemd dat de discussie die nu wordt gevoerd over voornamelijk het journaal van de VRT enkel over de filosofie en de man erachter gaat, en niet over de vorm waarin het nieuws wordt aangeboden.(...)?Het is verbazingwekkend dat er nog mensen zijn die het nieuws als een soort algemene waarheid zien, en niet als wat het is, namelijk een oud televisieformat dat vooral in tijden van oorlog of conflict tussen WO II en 2000 goed tot zijn recht kwam.?Daarmee zeg ik niet dat er geen journalistieke integriteit meer bestaat, want die bestaat zeker. Maar voor de rest is het natuurlijk even goed een positiespel tussen concurrenten, zoals bijvoorbeeld in de markt van de gesuikerde frisdranken.(...)?Wie niet kan kiezen, kan dus ook geen nieuws brengen. En bijgevolg is elke vorm van idee of visie proberen te neutraliseren ook het ultieme verlies van het klassieke nieuwsmodel. Want dan kun je inderdaad evengoed je nieuws van Facebook halen, zoals tot bijna 80 van de millennials al doet volgens een recente studie van Associated Press en American Press Institute.

Bij het overlijden van Sam IJsseling
Ik hoorde Professor Samuel IJsseling voor het eerst op het 28ste Medisch-Psychologisch weekend van de toen nog Wetenschappelijke Vereniging van Vlaamse Huisartsen te Blankenberge, begin oktober 1997. Patricia De Martelaere hield er een briljant discours over taal en betekenis, begrijpelijk voor geïnteresseerde huisartsen.
Luc Devoldere pleitte vervolgens ‘LITERATUUR LIEGT DE WAARHEID, Over macht en onmacht van het woord, over vergelijkingen en koolstofatomen’.
Nadien maakte ik voor het eerst kennis met een reeks doordenkers van Sam IJsseling over die macht van het woord.
In een middagwandeling door de belendende duinen sprak ik hem aan over zijn visie op de artsenopleiding. Hij begon welwillend te lachen en deelde me mee dat hij net weggestuurd was als professor filosofie aan de Leuvense faculteit geneeskunde.
De decaan had hem een maand eerder meegedeeld dat het welletjes was geweest met zijn verwarrende verhalen die alleen maar twijfel zaaiden bij aankomende artsen.
En naar goed geweten hadden die volgens de toenmalige decaan van de Faculteit Geneeskunde van de Alma Mater wel wat anders dan twijfel nodig om in hun vakgebied te kunnen scoren.

De tijden zijn mogelijk ietwat veranderd.

http://www.standaard.be/cnt/dmf20150514_01681089

http://www.liberales.be/boeken/ijs

http://www.dbnl.org/tekst/_ons003199801_01/_ons003199801_01_0067.php

José Ortega y Gasset: De opstand van de massamens.
Vert. Diederik Boomsma. Met een nabeschouwing van Mario Vargas Llosa. Lemniscaat

Maar de kiezer die boos is over ongelijkheid stimuleert de politicus er wat aan te doen, toch?

“Dat vraag ik me af. De massamens wil voor alles wat hem niet bevalt meteen de staatsmachine in werking stellen. Maar een oplossing van de staat vergt van de kiezer geen inspanning of offer, ze ontslaat de kiezer van het nemen van zijn verantwoordelijkheid.
De discussie over ongelijkheid – die zo is opgelaaid na het boek van Thomas Piketty – is een mooie illustratie van de kritiek die Ortega uitte. Hij zou het hebben betreurd dat economische gelijkheid het debat domineert. Immers, ongelijkheid is niet het probleem; armoede is het probleem. Als mensen in armoede leven moeten we daar wat aan doen. Maar vandaag zijn we gericht op hoe we ons tot elkaar verhouden in onze economische positie. Dat is een teken van geestelijke en culturele zwakte.”

https://blendle.com/i/trouw/de-massamens-zit-in-ons-allemaal/bnl-trn-20150516-4306969

Medisch Contact Bert Keizer ‘Hou toch op!” 25 juni 2012

‘Wat ik recentelijk allemaal hoorde beweren: dat doorbehandelen tot halverwege de crematie moet nu echt eens ophouden. Wat denken artsen daarmee te bereiken?

Die mensen gaan tóch dood. Het enige wat je ermee veroorzaakt is een beroerd sterfbed zonder rustig afscheid. Het kost trouwens nog een hoop geld ook. Het komt omdat artsen zelf zo bang zijn voor de dood. Waarom gaan ze niet eens gewoon een halfuurtje bij zo iemand zitten? Daar knapt iedereen van op: de patiënt voelt zich getroost, het lab heeft een rustige dag, de scanner kan weer eens gepoetst worden en de röntgenkamer kan wat eerder de deur uit voor een zomerborrel. Maar dat hand vasthouden wordt natuurlijk niet betaald. Dat vinden ze meer iets voor de dominee of de humanistisch behepte geestelijk begeleider.

Als we al het geld dat we wegsmijten aan nutteloze diagnostiek en zinloze ingrepen in de laatste levensfase zouden overhevelen naar de verpleeghuissector dan zie je binnenkort alleen nog maar ouderenzorg in luxe villa’s. Dat laatste is net zo zinloos als: al het geld dat naar wapens gaat moet eigenlijk naar voedsel. Ben ik er dan op tegen dat we eens nuchter proberen na te denken over hoe te handelen in die laatste levensfase? Nee, maar ik weet niet of het zin heeft.

Ik moet bij dergelijke oprispingen altijd weer denken aan het werk van Ivan Illich Limits to Medicine, medical Nemesis: the expropriation of health, een vernietigend boek uit 1976, waarin onweerlegbaar werd aangetoond dat artsen veel schade aanrichten, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik las het tijdens mijn coschappen en ik vond de inhoud zo ondermijnend dat ik dacht: als dit algemeen bekend wordt dan stort het hele medische kaartenhuis in elkaar.

Illich was mede daarom zo vernietigend omdat hij ons beschuldigde op grond van wat we zelf over de afgelopen jaren hadden gepubliceerd over ons werk. Zijn lichtelijk paranoïde gekleurde complottheorie, die het hele vak wereldwijd tot een diabolische gijzelactie bestempelde vond ik onzinnig. Zo slim zijn artsen niet. Maar de feiten die hij aandroeg waren ontstellend.

Weet u wat er gebeurde na deze scherpzinnige frontale aanval? Niets! Helemaal niets. Want geneeskunde is een biopsychosociale supertanker, kilometerslang, met een onpeilbare diepgang, gestookt op een koppig mengsel van biochemie, doodsangst, medelijden, machtsstreven, cynisme, godsdienst, bijgeloof, geldhonger en hoop.

Ik zeg het zo omzichtig mogelijk. Er zit wel ergens een stuur op, of sterker nog, het ding is bezaaid met stuurhutten, maar niemand weet goed of er kabels naar het roer lopen. En trouwens, als je het roer in 2012 een draai weet te geven, dan blundert het ding nog voort tot 2019 alvorens de koerswijziging doordringt, maar dan ben je alweer in heel ander vaarwater terechtgekomen.

Kortom, niets is zo ontmoedigend als al je energie inzetten om de geneeskundige praktijk in den brede ten goede te veranderen. Overigens weerhoudt dat mij niet om het te proberen, maar het is niet mijn belangrijkste missie. I

k blijf zo goed gestemd, of nou ja, redelijk gestemd, omdat niemand mij kan beletten vandaag voor mevrouw Frederiksen, die onder mijn hoede is, tot in haar laatste minuten het beste te geven of te regelen wat ik denk dat haalbaar is. En mocht de hype rond doorbehandelen leiden tot een verbreiding van de zegenrijke terughoudendheid die palliatieve geneeskunde heet, dan doe ik bij dezen mee. Maar … Hou toch op!

25-06-12  http://medischcontact.artsennet.nl/rubrieken-1/Alle-rubrieken-/Columns/Column/116902/Hou-toch-op.htm Pagina 2 van 2 © 2012 Medisch Contact

“Collega Keizer geeft in dit stuk woorden aan een gevoel dat mij de laatste jaren ook steeds meer is gaan bekruipen: er is iets mis met de medische wereld. Steeds vaker bied ik een patiënt namens de gehele medische stand mijn excuses aan, als deze weer eens een schrijnend beloop van medische interventies vol miscommunicatie en disrespect met schadelijke gevolgen, aan mij voor komt leggen. Ik begrijp onmiddellijk wat Keizer bedoelt met de ‘biopsychosociale supertanker’ die de geneeskunde is. Zo verhelderend. Geen teleurstellingen meer voor mij, de huisarts met haar idealen over transmuraal samenwerken en ‘allemaal het beste voor hebben met patiënten’. Samen met een geweldige wijkverpleegkundige, een fantastische praktijkondersteuner, een dijk van een fysiotherapeut en een zeer betrokken thuishulp kan ik nu gewapend met de wetenschap die Keizer ons aanreikt, de patiënten die onder mijn hoede vallen , beschermen tegen mijn eigen soort. En me daar heel comfortabel bij voelen, want het zal de mensen die zich in goed vertrouwen aan mijn zorg overleveren, ten goede komen.” E.W. Stokkers, huisarts, UITHOORN - 24-06-2012 15:01

Homohaters zelf homoseksueel
“Waarom wordt de kloof tussen hoe jong-autochtoon en allochtoon denkt steeds groter?” Dat vraagt Catherine Vuylsteke, redacteur van deze krant, zich af. Vuylsteke is auteur van ‘Onder mannen, het verzwegen leven van Marokkaanse homo’s’  en van de docu ‘Silent Stories’ (met Hanne Phlypo).

Homohaat wijst op een veel diepere malaise, een onbehagen dat gevoed wordt door marginalisatie. Van de moslimjongeren (18 tot 21-jarigen) in ons land is 21,8 procent homofoob. Dat is zeven keer zoveel als de vrijzinnigen en vier keer zoveel als de katholieken, zo blijkt uit een nieuwe studie van KU Leuven-prof. Marc Hooghe. En terwijl de homohaat bij jongeren in het algemeen duidelijk afneemt, is onder islamitische jongens en meisjes niet echt een kentering zichtbaar. De kloof tussen hoe jong-autochtoon en allochtoon denkt, wordt met andere woorden steeds groter.”

http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1465903/2012/07/06/Hier-leven-en-denken-als-de-meerderheid-in-Marokko-hoe-verklaar-je-dat.dhtml

Mensen die het hardst op homo’s schelden…zouden zelf wel eens homo kunnen zijn. Die kans is helemaal groot wanneer de persoon in kwestie opgroeide in een gezin dat homoseksualiteit scherp veroordeelde, suggereert nieuw psychologisch onderzoek.

Weinstein, N. et al. ’Parental autonomy support and discrepancies between implicit and explicit sexual identities: Dynamics of self-acceptance and defense. Journal of Personality and Social Psychology Vol 102(4), Apr 2012, 815-832

http://www.kennislink.nl/publicaties/homohater-blijkt-soms-zelf-homoseksueel

Homohaat bij islamieten heeft dezelfde wortels als homohaat bij fundamentalistische christenen. Het verlangen is zo groot door de officiëel beleden en ziekelijk verwrongen seksuele moraal dat het bedrijven van seksuele handelingen gepaard moet gaan met tuchtiging. Het is een vorm van sadomasochisme, genotsbeleving gekoppeld aan zelfhaat en pijn. Zoals de zelftuchtiging in kloosters en scholen gepaard aan misbruik van macht tegenover kinderen en al wie aan hen werd toevertrouwd.

“Homoseksuelen excelleren doorgaans in beroepen waarbij het contact met mensen centraal staat, zoals bij afdelingen human relations van bedrijven, op het toneel, in de makelaardij en de advocatuur. Er wordt ook wel gezegd dat hun succes in deze branches terug te voeren is op het feit dat zij zich ontdaan hebben van de verlegenheid die het succes voor anderen juist bederft. Door hun van de norm afwijkende leven doen ze verschillende, heel ongewone ervaringen met mensen op, hetgeen hen begripvoller maakt voor de natuur van de mens en ze ook beter in staat zijn mensen te beïnvloeden. Daarnaast munten homoseksuelen uit in beroepen die te maken hebben met smaak en creativiteit, zoals decoropbouw en kleding ontwerpen. Het is bekend dat de beroemdste kledingontwerpers ter wereld homoseksuelen zijn. Misschien wel omdat juist hun dubbele seksuele natuur hun in staat stelt kleding voor vrouwen te ontwerpen die opwindend is voor mannen en omgekeerd.”

Alaa Al Aswani, Het Yacoubian. uitg. Mouria – 2007 p. 142.

Emile Verhaeren: ‘Les gens d’ici, buveurs de pluie, Lécheurs de vent, fumeurs de brume…’
Le départ

Traînant leurs pas après leurs pas
Le front pesant et le cœur las,
S’en vont, le soir, par la grand’ route,
Les gens d’ici, buveurs de pluie,
Lécheurs de vent, fumeurs de brume.

Les gens d’ici n’ont rien de rien,
Rien devant eux
Que l’infini de la grand’ route.

(...)
Tandis qu’au loin, là-bas,
Sous les cieux lourds, fuligineux et gras,
Avec son front comme un Thabor ;
Avec ses suçoirs noirs et ses rouges haleines
Hallucinant et attirant les gens des plaines,
C’est la ville que la nuit formidable éclaire,
La ville en plâtre, en stuc, en bois, en fer, en or,-
Tentaculaire.

Émile Verhaeren, Les Campagnes hallucinées

Le départ

Pascal Verbeken in DS weekblad: De vlucht van de vlinder.
3 december 2011

Fenomenaal ‘portret van een premier’ door Pascal Verbeken met haast adembenemend doorkijkjes tot in de krochten van het vlinderdenken, waar de herinnering aan het rupsenstadium de motor draaiende houdt, maar waar Ikarus’ vreugde – kijk mama, zonder handen – de val prepareert.

“Meneer Onkelinx, Marc Uyttendaele. ‘Wie de hel overleeft, haalt daar een onuitputtelijke mentale kracht uit. Als je mij vraagt Elio in één woord te typeren, denk ik aan: verzetsstrijder. C’est un résistant. Dat verklaart ook zijn legendarische geduld en politieke succes. Aan de andere kant was die donkere periode ook een les in relativering: Di Rupo weet uit ervaring dat de wereld van een mens van de ene dag op de andere zomaar in elkaar kan storten. Dat maakt hem nederig’
Dronken van macht
In 1999 wordt Di Rupo voorzitter van de PS, nadat hij rechtstreeks is verkozen door de PS-leden. Een primeur. Tot dan toe waren het de partijfederaties die beslisten over de nieuwe voorzitter. Zes jaar later neemt hij er ook nog het minister-presidentschap van Wallonië bij. ‘Hij geniet van de macht’, zegt een PS-politicus. ‘Hij is dronken van macht. Daarmee ontbloot ik de kroon toch niet?
Busquin was een echte ploegspeler, Di Rupo speelt voor zichzelf. Iedereen moet nauwgezet uitvoeren wat hij beslist. Daarbij gebruikt hij afwisselend zijn charme en zijn autoriteit. De manier waarop hij macht uitoefent, heeft iets dwangmatigs. Zijn carrière is een revanche op alles wat hij vroeger was. Een kind uiteen bescheiden, kroostrijk gezin zonder vader. Een Italiaan in de tijd dat Italianen nog sales macaronis waren. Een homoseksueel. Een dikkerdje. Il vit dans une logique de revanche.’
(...)
Ziekelijk achterdochtig
(...)
Moriau: ‘Iemand zei me: “Het premierschap zal nooit voldoende zijn voor Elio. België is te klein voor zijn ambities”. Maar wat blijft er nog over? Een Europees commissariaat? Uiteindelijk ben je constant aan het vechten. Tegen de anderen, maar ook tegen jezelf.’
(...)
‘Ook al heeft hij een andere reputatie, Di Rupo is geen tueur‘, zegt Patrick Moureau. ‘Hij houdt niet van conflicten. Zo is hij nooit naar Charleroi gekomen omdat hij bang was van de fysieke confrontatie met zijn tegenstanders. Niet toevallig is hij de enige politicus in België die zich laat omringen door lijfwachten.’
‘De echte toppers in de politiek liquideren nooit zelf hun tegenstanders’, zegt een andere PS’er met veel anciënniteit. ‘Ze laten de klus klaren. Van Cauwenberghe is uitgeschakeld door Paul Magnette. Zo hoefde Di Rupo zijn handen niet vuil te maken aan een oude medestander. Want dát vergeet men weleens: Van Cau était son pôte. Het was Di Rupo die Van Cau minister-president heeft gemaakt.’
Intimi en collega’s zijn het erover eens: Di Rupo is een achterdochtig man. Louis Michel gewaagt zelfs van ‘een ziekelijke achterdocht’ in de gesprekken met Francis Van de Woestyne: ‘Ik heb maar één persoon gekend die net zo achterdochtig was als hij en dat was Jean Gol.’
Jean-Paul Moerman formuleert het voorzichtiger: ‘Hij heeft een enorme capaciteit om onaangename dingen niet te horen, maar wél te onthouden. Dat is zeer Italiaans. Hij vergeet niets.’
‘In die zin lijkt hij op Didier Reynders’, vindt Moriau. ‘De rekening wordt altijd bijgehouden. Maar zijn achterdocht is ook een beschermingsreflex. Elio is emotioneel kwetsbaar, al toont hij dat niet.
(...)
‘Alleen hij bepaalt wie ministeriabel is, wie een verkiesbare plaats krijgt. We zijn een partij van bange knipmessen geworden.’ Patrick Moriau: ‘Je kunt het zo samenvatten: de vijanden van Di Rupo zijn politici die op dezelfde manier met macht omgaan. Didier Reynders is een goed voorbeeld. Ik voorspel je dat hij nog vaak in de clinch zal liggen met Alexander De Croo, ook een ambitieus kereltje.’
In de media is het ontzag voor Saint-Elio groot. Terwijl Bart De Wever dagelijks wel ergens wordt gefileerd in de Vlaamse pers, geniet Di Rupo in de Franstalige media al jaren een état de grâce. Hij is groter dan zichzelf en zijn functie. Toen het weekblad Moustique hem onlangs op de cover een gouden kroon opzette, was dat meer dan een gimmick: Di Rupo is de koning van Wallonië. Soeverein. Onaantastbaar.
Zijn achilleshiel is Vlaanderen. De onderstromen in de Vlaamse samenleving, de volatiliteit van de Vlaamse  kiezer: Di Rupo kan het moeilijk vatten.
(...)
Di Rupo begrijpt dat politiek op het hoogste niveau een darwinistisch spel is. Wie zijn strategie het best aanpast aan de veranderende omstandigheden, maakt de meeste kans om bovenop de apenrots te eindigen. ‘Daar komen we bij de essentie van het fenomeen-Di Rupo’, zegt een partijgenoot. ‘Hij maakt zijn einddoel
altijd ondergeschikt aan het behoud van de macht.’
(...)
Toen Di Rupo in de besparingsregeringen van Dehaene kwam, was hij een volleerd communicator. Patrick Moriau: ‘Telkens als hij in het zicht van de camera’s door de Wetstraat wandelde, hield hij een exemplaar van De Standaard onder de arm. Terwijl hij geen woord Nederlands sprak! Dat is Di Rupo ten voeten uit: elk detail is zorgvuldig bestudeerd en brengt een boodschap.
(...)
Di Rupo heeft ook zichzelf tot merk gestileerd. Selfbranding heet dat in reclamejargon. Volgens het marketinghandboek begint het bij een logo en een vaste kleurencombinatie. Di Rupo heeft ze allebei.
In de jaren 80 begint de man die uit een arbeidersbroek is geschud, ineens een noeud papillon te dragen. Nochtans had hij geen zwak voor vlinderdassen. ‘C’est une mise en scène’, weet Busquin. ‘Hij wilde een herkenbaar symbool om zijn persoonlijkheid in de verf te zetten tegenover al die dasdragers in de politiek.’
(...)
In zijn kleding en interieur zweert hij bij zwart-wit-rood, niet toevallig de krachtigste kleurencombinatie.
(...)
Volgende week begint Di Rupo aan zijn grootste, meest onwaarschijnlijke ‘verhaal’: Elio premier ministre. De jongen uit de barakken van Etoile rijdt naar Laken om de eed af te leggen als eerste Belg. Het is de ultieme rit
waarvan hij in het prille begin van zijn politieke carrière al droomde. Tegen de gevel van het volkshuis in Morlanwelz zullen de partijvlag en de Belgische driekleur naast elkaar hangen. ‘En toch hoeft niemand Elio die dag te benijden’, zegt burgemeester Patrick Moriau. ‘Als ik iets geleerd heb in de politiek, dan is het dit: macht maakt niet gelukkig, wél eenzaam.’

VN Sloterdijk over het fietsen.
U roept op om minder achteloos om te gaan met de wereld en de ruimte die wij innemen. U roept op om zelf gestalte te geven aan het leven in plaats van het te ondergaan. U spreekt van een noodzaak om te ‘oefenen’, te ‘trainen’. Oefeningen zijn belangrijk om mens te worden.
‘Wat men ook moge beweren over onze tijd: we kunnen niet spreken over een terugkeer van de religie, maar we kunnen ook niet zeggen dat mensen religie de rug toekeren. Ik spreek liever over spirituele oefeningen. We gaan inzien dat de mens door te trainen zichzelf kan vormen.’

De filosoof als trainer?
‘Ik ben geen trainer. Ik ben een raadgever van de trainers, wat een heel andere functie is.’

Zelf beklom u een paar jaar geleden als amateurwielrenner, samen met uw Nederlandse vriend René Gude, directeur van het internationale instituut voor wijsbegeerte, de Mont Ventoux. Waarom?
‘Ik was toen bijna zestig. Ik had de intense behoefte iets te bewijzen. Ondanks de aangeboren achteloosheid die soms helpt om het verglijden van de tijd te ontkennen, zijn er mijlpalen in het leven die ons het gevoel geven van een immanente ondergang. Bij het fietsen zijn willen, kunnen en doen één. Dat maakt een mens optimistisch.’

Peter Sloterdijk, ‘Du mußt dein Leben ändern’, Suhrkamp Verlag, 723 pagina’s, € 30,25

DS 26112011: Filip Buekens en Geerdt Magiels -Hoed u voor Slavoj Zizek: De donkere kantjes van een charlatan
(...)
Luguber spookbeeld

Een cultus van haat en geweld vormt de ondertoon van het discours van deze filosofische charlatan. Hij grossiert in perverse omkeringen: ‘de universele mensenrechten zijn slechts de rechten van westerse mannen’, ‘stalinistische terreur is eindeloos beter dan progressief kapitalisme’, ‘de strijd tegen racisme is bedekt racisme’. Daarmee cultiveert hij een van de meest manipuleerbare van alle menselijke emoties: ressentiment. Over Hitler beweerde hij dat diens gewelddadigheid ‘niet essentieel genoeg’ was (In defence of lost causes). Wat betekent dat, ‘niet essentieel genoeg’? Je kunt dit afdoen als provocerend gebral, maar je kunt het ook als een pleidooi voor daadwerkelijk geweld lezen.

Talloze Zizek-adepten vinden zijn omkeringen en provocaties ‘intellectueel uitdagend’ of minstens ‘verfrissend’, maar dat is een reactie waar Zizek zelf lak aan heeft. Je moet hem zorgvuldig lezen, en dan komt, zoals Adam Kirsch in The New Republic enkele jaren geleden heeft laten zien, een luguber spookbeeld naar voren. Onder het warrige discours schuilt een verdediging van het politieke geweld van Robespierre, Mao, Stalin en Lenin, en daarachter schuilt een nog gevaarlijker idee: dat van de politieke utopie die geweld niet uitsluit. ‘Alleen een revolutie brengt ons in contact met het reële.’ De Culturele Revolutie van Mao liet ons ‘utopische mogelijkheden’ zien. Wat die liet zien, is volgens velen echter wat onvermijdelijk met de dwaasheid van het utopisme verbonden is: terreur.

Zizek koestert de perverse gedachte van eindeloze, desnoods met geweld afdwingbare verbetering van de wereld en de mens, een gedachte die juist in deze troebele tijden weer opgeld lijkt te maken en waar Zizek, zelfverklaard communist, expliciet ruimte voor creëert. Zonder de ‘Held’ (de hoofdletter is van Zizek) is de Gebeurtenis niet mogelijk, schrijft hij in navolging van zijn Franse geestesgenoot Alain Badiou: ‘Terreur als voorwaarde voor vrijheid.’ ‘Het domein van zuiver geweld, het domein buiten de wet, het domein van geweld dat noch het recht instelt, noch het recht handhaaft, is het domein van de liefde’, staat op de achterflap van zijn boek Geweld uit 2009. Dit is vintage Zizek, dubbelzinnig en dubieus.

Gevaarlijke nonsens

Maar we zullen hem wel verkeerd begrijpen. Want zoals een kenner onlangs in De Groene Amsterdammer zei: ‘Zizek wordt door te veel mensen gelezen die hem niet goed begrijpen. Om zijn werk te doorgronden, is jaren studie nodig.’

(Dat wordt ook van Lacan gezegd. Het is een beproefde techniek om zich te immuniseren tegen kritiek.)

Diezelfde expert geeft trouwens de sleutel tot dit duistere gedachtegoed: ‘Hij heeft in wezen slechts één gedachte. Dat de realiteit gebouwd is op een probleem dat een probleem zal blijven: de werkelijkheid is een illusie die zichzelf aan haar eigen illusie optrekt. Een samenleving is niet in het “reële”, maar in het “fictieve” gefundeerd: in de betekenis die we er zelf aan geven. Een cultuur stoelt niet op zijn, maar op schijn.’

De werkelijkheid is dus een constructie, van de Ideologie, die ons met zijn allen in de luren legt. Daarmee verzinkt Zizek in het moeras van het relativisme. Zijn grappen en paradoxen verhullen een diepgaande kritiekloosheid waarin hij alles kan goedpraten, ook gedweep met geweld en andere gevaarlijke nonsens.

Dat weet Zizek zelf ook: ‘Veel van wat ik schrijf, is nonsens.’ Hij maakt alleen niet duidelijk welk stukje dan misschien geen onzin is. En of hij zelf wel weet waar de nonsens ophoudt.

Filosofiemagazine 7-8/2011 Hans Achterhuis over de kritiek op ‘Publieksfilosoof’ Sloterdijk e.a.
Menno Lievers en Peter van Inwangen stellen dat publieksfilosofen genre Peter Sloterdijk (recent eredoctoraat aan de faculteit wijsbegeerte van de Radboud universiteit te Nijmegen) en Susan Neiman (Het kwaad denken) door de academische filosofie niet serieus genomen worden.

Hans Achterhuis, Denker des Vaderlands:
‘In de vorige eeuw is de filosofie in twee grote stromingen verdeeld geraakt. Aan de ene kant heeft ze zich, vooral in de Angelsaksische wereld, tot een strenge, vooral op taalanalyse gerichte wetenschap ontwikkeld. Van Inwagen is duidelijk een representant hiervan. Hij erkent dat hij lezers van zijn werk niets te bieden heeft wanneer deze existentiële vragen over het kwaad zouden willen stellen. Met zijn hoogst abstracte beschouwingen richt hij zich enkel tot zijn vakgenoten. Aan de andere kant hebben we de vooral continentale Europese wijsbegeerte die breed georiënteerd is gebleven en steeds een culturele rol is blijven vervullen. Sloterdijk en Neiman zijn er goede representanten van. Naar mijn mening zouden beide stromingen van contacten en kruisbestuivingen kunnen profiteren. Helaas wordt dat niet bevorderd wanneer de ene richting als een niet academisch tijdverdrijf wordt weggezet. ‘

Memorabele addenda bij het IM voor de grote LM van Marc Ernst, tenminste voor wie lezen kan.
Marc Ernst:
‘Naar goede stalinistische traditie is met het IM-artikel gestart met de redactie en verspreiding van een opgesmukte en zelfs verdraaide biografie van de communistische voorman. Zo is, om maar een voorbeeld te geven, in de door het partijbureau van de PvdA geredigeerde tekst Mira, het jonge Congolese topmodel waarmee Ludo Martens op latere leeftijd huwde, vakkundig weggegomd uit de officiële levensbeschrijving.

Zij komt uitvoerig maar op een manier die nogal demistifiërende is voor voor het imago van Martens aan bod in het laatste deel van het vierdelig portret van Martens dat Humo in 2002 publiceerde.

Die serie van Wilfried Henderickx, die Martens persoonlijk kende, geeft een interessante en vooral ‘een andere kijk’ op de enigmatische figuur die de overleden PvdA-(mede)oprichter was.

De Wikipedia-pagina over Ludo Martens bevat ook een aantal leuke en saillante weetjes. De tekst er van is alleszins minder verbloemend dan het niet weinig verheerlijkende artikel op de PvdA-website.’
Humo-artikels

humo_pvda-martens-27-02_2001

- http://www.marcernst.com/dwnlds/HUMO_PvdA-Martens_Kuifje_1_27-02_2001.pdf

- http://www.marcernst.com/dwnlds/HUMO_PvdA-Martens_Kuifje_2_06-03-2001.pdf

- http://www.marcernst.com/dwnlds/HUMO_PvdA-Martens_Kuifje_3_13-03-2001.pdf

- http://www.marcernst.com/dwnlds/HUMO_PvdA-Martens_Kuifje_4_20-03-2001.pdf

 

Wikipedia-pagina:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Martens

Eindelijk oog voor gezondheid van artsen: percentage zelfdoding bij artsen 40 maal hoger dan bij de rest van de bevolking.
‘Oog’ is toch al iets, meer dan niets.

Dr. Anna Reid: “Zorg dragen voor zieke artsen maakt geen deel uit van de medische cultuur, en dat moet veranderen”, zeiden de deelnemers aan de Internationale conferentie over de gezondheid van artsen, die net heeft plaatsgevonden in Montreal, aldus L’actualité médicale. “De gezondheid van de artsen krijgt eindelijk de aandacht die ze verdient”, onderstreepte Anna Reid, voorzitster van de Association médicale canadienne (AMC). En dat is hard nodig, zoals blijkt uit het feit dat het percentage zelfdoding 40-maal hoger is bij artsen dan in de rest van de bevolking. Het is dus hoog tijd om zich bezig te houden met de gezondheid van artsen.”
M.E. in de Artsenkrant 30102012

Alessandro Baricco Emmaüs – Rik Torfs Lichtgelovig

‘Houdt Gij ze dom, ik zal ze arm houden’, sprak Baron du Four – vrij naar Jozef Simons –  tijdens het Interbellum tegen de Turnhoutse Roomse deken tijdens het ‘federabel’ eetmaal waaraan dat jaar ridder J. spijtig genoeg niet kon deelnemen wegens gepakt in de gemakken van de café van Roos van de Breem en wachtende op zijn rechtszaak achter gesloten deuren om vuile manieren voor te weinig centjes met kleine ventjes. De mensen zouden lelijke dingen kunnen roepen tijdens de processie als hij een flambeeuw hoog hield rond het baldakijn waaronder Ons Heer werd meegedragen. 

Niet weten bevrijdt, redt mysterie en brengt lichtheid, maar enkel voor de homo ludens, die weet en het spel van veinzen van de macht lichtvoetig kan meespelen. Andere onwetenden verstikken van angstszweet en adembenemende beklemming.

Uit de boom gekeken kat.

Stef Rymenants

http://stefrymenants.be/a-drawing-a-day/2015/8/16/girl-cat-2

Venezia juli 2015: la Serenissima Repubblica met een 56ste Biennale…

Deze keer All the World’s Futures met curator Okwui Enwezor  en voor het eerst in 120 jaar een meerderheid van niet Europese deelnemende kunstenaars.

Wat niet belet dat Europese of Noord-Amerikaanse bezoekers meer dan 90 % van de  betalende kijklustigen uitmaakten.

Ach en wee!

145. De renaissance komt voort uit de nieuwe organisatie van het kunstsysteem dankzij welke het vermogen om kunstwerken te produceren wordt teruggekoppeld naar de geïntensiveerde opleiding van kunstenaars die in staat worden gesteld kunstwerken van steeds hogere kunstigheid voort te brengen. Deze terugkoppeling zorgt voor een opklimmende spiraal van vrijgemaakte virtuositeit, totdat een liminale zone van niet verder op te voeren meesterschap is bereikt. Zo ontstaat de virtuoze cirkel waarin de nieuwere kunst zich tot haar volle tevredenheid en bewoog , zolang ze per definitie virtuozenkunst was.

Met de cesuur van de moderniteit worden binnen het gebied van de beeldende kunsten de overeengekomen standaarden buiten werking gesteld; als ‘academische’ inperkingen van creatieve vrijheden wordt er de spot mee gedreven. De plaats van de kring van het zelfversterkende kunnen wordt voortaan ingenomen door een regime van zelfversterkende zonden tegen de regels, sterker, door een metaregel van zelfversterkende afwijkingen van wat verwacht wordt, tot en met het moedwillige achterblijven bij alle verwachtingen met betrekking tot het artistieke wezen van de kunst.

Sedertdien opereert het popsegment van het moderne kunstbedrijf offensief op het afvalniveau, alsof de doctrine moet worden ingestudeerd dat alleen datgene wat minder is dan kunst nog echte kunst, om niet te zeggen , meer dan kunst kan zijn. (Peter Sloterdijk, de verschrikkelijke kinderen van de nieuwe tijd)

En daarnaast is er natuurlijk nog een enorm programma aan theater, film, dans, architectuur, over de hele lagune verspreid. En dat naast de continue stroom van interessante toeristen en autochtonen. De armoezaaiers op de pontons, de kreupele vrouwen en mannen die hun gereserveerde plaatsen opeisen van verdwaasde Aziaten of getatoeëerde Russen op de vaporetto. De zomerse stedelijke mode bij dames en heren van stand of anders, de onthullende piercings en getatoeëerde landschappen, beeld-, plant- en naamverhalen op de lijven van meisjes en jongens die geconcentreerd hun smartphone bepotelen of selfies filmen langsheen de dure watertaxi’s met doorgaans Aziatische – Japanse of Chinese – gezinnen in continue selfie modus. De zonneschermen en zonwerende hoofddoeken bij Aziaten die hun huid zo blank mogelijk willen verkopen na het gondelen. In la Serenissima Repubblica valt er altijd en overal wat te bekijken.

Hieronder mijn eigenste commentaren, foto’s, linken en bij de rest kon ik glimlachen, grimlachen, zuchten en het niet eens de moeite vinden. Al waren er zeker nog mooie dingen te zien die mijn aandacht niet konden vangen: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Venezia 56ste Biënnale 2015

“Venice Biennale 2015: the Arsenale stuffed with guns, stripped of hope “ was een mooie omschrijving voor de ouwe getrouwe oorlogsmagazijnen en werkplaatsen van de Veneziaanse en later Italiaanse krijgsmarine: 

’Even before its public opening on May 9, his show All the World’s Futures was provoking complaints in print and online. “Brutal”, “didactic”, “pedantic”, “morbid”, “an assault course” and “a glum trudge” were representative reactions.

http://theconversation.com/venice-biennale-2015-the-arsenale-stuffed-with-guns-stripped-of-hope-40856

Je kan er niet naast kijken: ‘Das Kapital’ en andere grote woorden van Karl Marx, de hilarische videogesprekken met eminente exegeten van Marx’ geschriften en een oud en nieuw publiek.

De RAQS Media Collective citaten waren schitterend, dubbelzinnig en effectief in het omschrijven van de vallende machtigen als hedendaagse Icarus. De ironische hand waarachter besmuikt kan gelachen worden. 

“IT WAS AT THIS MOMENT, AS HE STOOD THERE WITH THE WEAPON IN HIS HANDS, THAT HE FIRST GRASPED THE HOLLOWNESS, THE FUTILITY.”

“THE CROWD WOULD LAUGH AT HIM AND HIS WHOLE LIFE WAS ONE LONG STRUGGLE NOT TO BE LAUGHED AT”

“HE BECAME A SORT OF HOLLOW, POSING DUMMY. HE WORE A MASK, AND HIS FACE GREW TO FIT IT.”

“IN THE END HE COULD NOT STAND IT LONGER AND WENT AWAY.”

Il commissario Montalbano: niet is wat het lijkt, zeker niet op Sicilië.

Detective, inspector, commissaris, dottore… en wat al niet meer.

De DVD reeks over Il commissario Montalbano van de RAI sinds 1999 werd gebaseerd op de romans van Andrea Camilleri die zijn verhalen situeerde in de Siciliaanse provincie Agrigento, alwaar ondermeer de Icarus voor de Tempel van Concordia in brons verstijfd blijft liggen.

In de tv reeks  - op dvd tot en met reeks 4 – speelt het verhaal zich af in het zuid oosten van Sicilië, de provincie Ragusa met Sampieri, Scicli, Ibla, Donnafugata, Donnalucata, Comiso en Modica.

Prachtige ruines, schitterende landschappen, veel zee en hitte, nauwelijks bomen en lekker eten met vooral witte wijnen.

The Young Montalbano uit 2012 geeft enige verklaring voor zijn ietwat merkwaardig gedrag en de clichés waar ieder verhaal op drijft.

Essentieel voor de reeks is het herkenbare en stilaan vertrouwde stramien van clichés over Siciliaanse politiediensten, boeren en buitenlui. Dit tot het irritante doorgedreven spel moet de kering contrasteren maar ook draaglijk maken, want in ieder verhaal is niets, maar dan ook niets wat het lijkt. Maffiosi zijn rijke maar fatsoenlijke bejaarden die steen en been klagen over de jeugd van tegenwoordig die hen geen respect meer betoont en die vooral niet nadenkt en alleen maar schiet waardoor weer zoveel ellende. Bootvluchtelingen blijken kindjes mee te voeren die willen vluchten omdat ze geïmporteerd worden voor organen. Rijken blijken arm, en armen rijk. Perverten minder gevaarlijk dan de doorsnee hoerenloper. Hoeren blijken travestieten voor de goeie zaak. Bejaarde Italiaanse toeristen dragen wapens om zich te verdedigen tegen de maffia op Sicilië.

Nu nog uitkijken naar enkele afleveringen over de EU-subsidieslurpende anti-maffia-maffia.

Lilyhammer 1& 2 – en nu wachten op Canvas deel 3

Noors-Amerikaanse misdaadreeks over een gangster uit New York die als getuige zijn baas verraadt en daarna met een  nieuw leven begint in het Noorse Lillehammer.

Een schitterende Steven Van Zandt  (Springsteen, Little Steven, The Sopranos) als voormalige maffia baas met nieuwe perspectieven in het Noorse Lillehammer waar hij de gore en lucratieve kantjes van de multiculturele religie met zwier ontbloot. In één moeite wordt onderwijs, gelijke kansenbeleid, Noorse gevangenissen en reclassering, politie, drankzucht en georganiseerde oplichting belicht.

Om je te bescheuren. Zij het nu en dan wat rommelig met wat veel clichés.

De mooiste blijft me bij van de zo integere integratie ambtenaar Jan Johansen die vooral zijn eigen behoeftes wil bevredigen met en in de al dan niet vermeende asielzoekers.

Toch is hij fundamenteel ongelukkig want hij heeft maar liefst 459 asielzoekers geïntegreerd in de Noorse cultuur en maatschappij “en nog nooit in al die jaren heb ik van ook maar één van hen een kerstkaart ontvangen!”

Genadeloze humor die de mooie, solidaire, vrije, gelijke en dus blije Noorse samenlevingsidealen te kijk zet.

Fietsreis naar Oostland juni 2015

Van 1 juni tot 25 juni 2015 heb ik een fietstocht gemaakt naar Oostland om het noordwesten en noordoosten van Duitsland te proeven, langs het Oder Neisse fietspad naar de Saksische steden en Thüringen. Het platteland van Mecklenburg – Vorpommeren en langs de Poolse kant eerder een pijnlijk traject, niet alleen door de vooroorlogse kasseien op de wegen, maar ook de kasseien in de hoofden van de achterdochtige bejaarden die elkaar vooral nog ontmoeten op goed onderhouden begraafplaatsen. In de Hanzesteden en de grotere Saksische steden was het eerder een vrolijk en hoopvol weerzien na 24 jaar. Waar veel wordt gefietst, zijn jong en oud vriendelijker, hartelijker, hulpvaardiger en vrolijk.

Fietsers als graadmeter van een samenleving.

“Op de fiets wordt een mens optimistisch. Dan ervaar je dat willen, kunnen en uitvoeren, één kunnen zijn in een ronddraaiend fiets-pantheïsme. Dan wil je wel juichen: Es geht, es geht, es geht!’, aldus de Duitse filosoof Peter Sloterdijk.

Om de pdf van de teksten met foto’s te lezen via de dupslog linken volstaat het de rood gemerkte titels hieronder aan te klikken.

Vorig jaar reed ik naar het zuiden: Fietsreis naar Rome mei-juni 2014

Dit jaar dus naar het Oosten.

Naer Oostland willen wy mêe

Al over die groene weiden,

Frisch over die heiden,

Daer isser een betere stêe.

Deel 1. Turnhout – Münster – Osnabrück

Deel 2. Osnabrück – Bremen – Worpswede – Stade – Das Alte Land – Hamburg – Lübeck – Wismar – Rostock – Greifswald – Prenzlau

Deel 3. Prenzlau – Schwedt a/d Oder – Cedynia (Zehden) Polen – Frankfurt a/d Oder  (Slubice) – Bad Muskau (Mužakow) a/d Neisse – Eisenhüttenstadt – Görlitz (Zgorzelec) – Dresden

Deel 4. Dresden – Leipzig – Weimar – Eisenach – Düsseldorf – Neerpelt – Turnhout

Naar Oostland 4 : Leipzig – Weimar – Eisenach – Düsseldorf – Neerpelt – Turnhout

 RUM met  Oostland 1979 - Dirk van Esbroeck

Naar Oosteland willen wij rijden

daar woont er mijn zoete lief

over bergen en over dalen

loopt over de heide

daar woont er mijn zoete lief

Het vierde en laatste deel van mijn fietsreis naar Oostland en weer terug tot thuis langs steden en dorpen van het verleden en heden.

Tekst:

Naar Oostland 4 Leipzig – Weimar – Eisenach

Naar Oostland 3: Prenzlau – Dresden

Naar Oostland willen wij rijden

ten strijd, ten strijd!

Wij helpen Germanje bevrijden,

voor komenden tijd!

Wij helpen Germanje bevrijden,

voor komenden tijd!

Naar Oostland 3 Prenzlau – Dresden

Naar Oostland 2: Osnabrück – Prenzlau

In oostlant wil ic varen,

Mijn bliven en is hier niet lanck

Met eender schoonder vrouwen;

Si heeft mijn herteken bevaen.

De moorsoldaten

Naer Oostland willen wy ryden,

Naer Oostland willen wy mêe

Al over die groene weiden,

Frisch over die heiden,

Daer isser een betere stêe.

Van 1 juni tot 25 juni 2015 heb ik een fietstocht gemaakt naar Oostland om het noordwesten en noordoosten van Duitsland te proeven, langs het Oder Neisse fietspad naar de Saksische steden en Thüringen. Het platteland van Mecklenburg – Vorpommeren en langs de Poolse kant eerder een pijnlijk traject, niet alleen door de vooroorlogse kasseiwegen, maar ook die in de hoofden van de achterdochtige bejaarden die elkaar vooral ontmoeten op goed onderhouden begraafplaatsen. In de Hanzesteden en de grotere Saksische steden was het eerder een vrolijk en hoopvol weerzien na 24 jaar. Waar veel wordt gefietst, zijn jong en oud vriendelijker, hartelijker, hulpvaardiger en vrolijk.

Fietsers als graadmeter van een samenleving.

Naar Oostland 1 tot Osnabrück