Stu Bru Music for Life: 'waterSTOF = duurzaam water' – protosh20

Zonder water kunnen we
onze dorst niet lessen
naar gerechtigheid.
Zonder water kunnen we
onze handen niet wassen
in onschuld.
Zonder water kunnen we
onze werktuigen niet
verschonen.
Zonder water kunnen we
ons honger niet stillen
naar menselijke waardigheid.
Zonder water kunnen we
ons leven niet beginnen
noch in schoonheid eindigen.
Water maakt vrij.

Protos helpt daarbij, hier en ginder.

De PROTOS Missie

PROTOS wil rechtvaardige en wederzijds verrijkende relaties tussen Noord en Zuid bevorderen.
PROTOS wil helpen bij duurzame en bevrijdende processen die geà?ntegreerd zijn in de plaatselijke cultuur en sociale omstandigheden, en die moeten zorgen voor een beter welzijn van de kansarme bevolkingsgroepen in het Zuiden. Daarbij is water essentieel. Gezien haar expertise op het terrein van water, komt PROTOS speciaal op voor een rechtvaardig, duurzaam en participatief waterbeheer in Noord en Zuid.
Een rechtvaardig waterbeheer veronderstelt solidariteit onder alle gebruikers, waarbij elkeen recht heeft op voldoende water voor een gezonde menselijke ontplooiing.
Een duurzaam waterbeheer streeft ernaar het beschikbare water zo goed mogelijk te gebruiken, zonder een gevaar te zijn voor de andere gebruikers, voor het leefmilieu of voor de toekomst.
Een participatief waterbeheer vereist de betrokkenheid van elk individu en elke gemeenschap, ook van de kansarmen die hun eigen lot in handen moeten kunnen nemen. Dit met respect voor de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw.
PROTOS wil dat bereiken door:
'?Participatieve ontwikkelingsprogramma’s in het Zuiden te steunen: door een verbeterde toegang, verdeling en/of valorisatie van water wil PROTOS de socio-economische situatie van de lokale bevolking verbeteren.
'?Een hefboom te zijn: door het verstevigen van de capaciteiten, inzichten en positie van organisaties die uit deze programma’s kennis kunnen kapitaliseren en die verder valoriseren.
'?De samenwerking te bevorderen tussen alle bij een planmatige lokale ontwikkeling betrokken partijen, met inbegrip van de organisaties uit de civiele maatschappij en de plaatselijke besturen.
'?Het debat over rechtvaardig, duurzaam en participatief waterbeheer te stimuleren, in het Noorden en in het Zuiden. De ervaringen van PROTOS en haar partnerorganisaties kunnen dit debat voeden.
Talloze samenlevingen worden momenteel bedreigd door een tekort aan water, wat een probleem vormt voor het in stand houden en verder ontwikkelen van hun welvaart en welzijn en van de internationale stabiliteit.
Er zijn vandaag naar schatting 25 miljoen “watervluchtelingen” op de wereld. Ze zijn op de vlucht voor droogte of overstromingen, die veelal door menselijk ingrijpen werden veroorzaakt of verergerd. Ook de groeiende ongelijkheid in de verdeling van water leidt tot interne spanningen en internationale conflicten.
Wereldwijd zijn er 263 stroomgebieden die door meerdere landen worden gedeeld. 60 % van de wereldbevolking leeft in stroomgebieden die door verschillende landen lopen. Dit draagt vandaag al bij tot spanningen tussen Israël en Palestina, tussen Irak en Syrië, tussen India en Pakistan '?.
Rivieren die door verschillende landen stromen, zoals de Mekong, de Ganges, de Jordaan, Tigris en Eufraat, de Nijl … maar ook de Rijn, Maas en Schelde dreigen een bron van economische, en in minder stabiele regio's eventueel gewapende conflicten te worden. Zo is het schaarse water van de gemeenschappelijke Jordaan nu eens een bron van conflict, dan weer chantagemiddel tussen Israël en zijn buurlanden. Geen wonder als men weet dat Jordanië zo goed als door zijn grondwatervoorraden heen is, en dat 90% van het in de Westelijke Jordaanoever opgepompte water gebruikt wordt door Israël.
Conflictbeheersing, ontwikkeling en milieubescherming gaan hand in hand. Een grondige mentaliteitswijziging, gesteund op ethische gronden, dringt zich op om een duurzaam en solidair beleid mogelijk te maken.
De waterproblemen in het Zuiden zijn dus ook onze problemen. Ze kunnen niet worden opgelost als ook de machts- en economische verhoudingen tussen Noord en Zuid niet worden hertekend. De waterproblemen in het Zuiden zijn daarenboven niet alleen een onrecht, maar ze vormen ook een bedreiging voor onze éne wereld.
Tenslotte ziet men steeds meer in dat de belangenstrijd tussen watergebruikers niet alleen in het Zuiden, maar ook in het Noorden voor snel stijgende spanningen zorgt: tussen leefmilieu en landbouw, tussen huidige en toekomstige generaties, en tussen stroomafwaartse en stroomopwaartse gebruikers. Waar men in het Zuiden, soms uit noodzaak, soms vanuit een eigen cultureel of sociaal waardepatroon, experimenteert met nieuwe vormen van waterbeheer kan ook het Noorden hieruit lessen trekken om met deze vitale materie anders om te gaan. Daarom willen PROTOS en haar partners deze bruggen slaan. PROTOS schreef hierover een brochure '?Water en conflicten'? (1,5 MB).

Best pijnlijk en grappig, snijdend en vileinig, ook wel ontroerend en tenenkrullend, hilarisch en beschamend om te zien hoe Michael Moore met Sicko hét thema van de Amerikaanse presidentsverkiezingen probeert te bepalen.
Hij toont hoe ondermeer Hillary Clinton en haar entourage en tal van heren senatoren en congresleden het schuchtere Health Care Plan van 1993 hebben laten naaien voor geld, heel veel geld en schitterende postjes in de medische en farmaceutische sector.

Het scenario is subversief, het verhaal is in de bekende overdrive met lapidaire tussenwerpsels gepresenteerd. Maar het draagt ongetwijfeld bij tot de agenda van de politieke en sociale evolutie in de V.S.A.
De volgende presidentsverkiezingen zullen draaien om de toekomst van de Amerikaanse gezondheidszorg. Althans dat wil Michael Moore en vele Amerikanen met hem.

Zijn film – net uit in Nederland – haalt hier ruim de nationale media: er speelt immers horror, de angst voor herkenning, en de spiegelparade van Nederland als gidsland.
De liberale minister Hans Hoogervorst (gewezen socialist en sinds dit jaar ruim gehonoreerd als voorzitter van de Autoriteit Financiële Markten: 270.000 euro per jaar) heeft met het vorige kabinet Balkenende de nieuwe zorgverzekering doorgedrukt.
De tucht van de markt zou een grotere rol krijgen waardoor de zieke zorginkoper meer waar voor zijn of haar geld beloofd werd.
Niets is natuurlijk minder waar want het zorgaanbod is '? in tegenstelling tot de Belgische plethora – te beperkt, waardoor zelfs met vastgelegde tarieven de prijzen voor de zorg zullen blijven stijgen.
Privaat kapitaal zal de weg vinden naar de sector en daar met de nodige commercie aan het privatiseren slaan met als netto resultaat: minder zorg voor meer geld.
En dus snelle fusies tot monopolievorming met het oog op betere cijfers voor investeerders.

In de V.S. is dit fenomeen na 1945 goed op dreef gekomen onder de dwingende leiding van de Amerikaanse artsenvereniging (AMA), die zich met succes verzette tegen enige overheidsinmenging in de gezondheidszorg wegens meer winst en hogere honoraria in het vooruitzicht.

Michael Moore speelt met Sicko handig in op de groeiende verontwaardiging van de Amerikaanse middenklasse die steeds beklemmender lijdt onder de forse winsthonger van de zorgverzekeraars: bedrijfsgebonden verzekeringen die je verspeelt bij ontslag of faillissement, koppelverkoop van gezondheidszorg in aangewezen ziekenhuizen waar de schadeverzekeraar het niveau van de behandeling bepaalt en 50 miljoen mensen die zonder enige verzekering aan de goden overgeleverd worden.

De vlucht voorwaarts is in zo’n politieke situatie belangrijk voor de grote spelers op de markt: 'going Dutch' wordt het ordewoord van de toekomst: eenieder betaalt voor zichzelf, maar de excessen moeten met overheidsgeld en '?regulatie getemperd.

Vandaag kloppen de Amerikaanse beleidsmakers en zorgverzekeraars aan bij hun Nederlandse collega's zodat de politieke leiders van het oude gidsland zich warempel weer in alle glorie hersteld weten.
Zij het dat het nieuwe Nederlandse zorgstelsel nog geen twee jaar draait en al voor behoorlijke problemen zorgt: falende ziekenhuizen en zorgverleners, dalende kwaliteit van de zorg aan huis en in verzorgingstehuizen door de steeds scherpere concurrentie tussen de aanbieders op de markt van welzijn en geluk.

De tucht van de markt tuchtigt vooral de zorgzoekers, de zieken, de zwakken en de misselijken.

Sicko slaagt erin om de kern van de discussie helder te presenteren in een boeiende babbel met de Old Labour partijleider Tony Benn:

'?Before we had the vote, all the power was in the hands of rich people. ... What democracy did was to give the poor the vote, and it moved power from the market place to the polling station, from the wallet to the ballot. ('?)I think democracy is the most revolutionary thing in the world. If you have power you use it to meet the needs of you and your community. And this idea of choice which capital talks about all the time, choice depends on the freedom to choose and if you're shackled with debt you don't have the freedom to choose. People in debt become hopeless and the hopeless don't vote, so they always say everyone should vote, but I think if the poor in Britain or the United States voted for people who represented their interests if would be a real democratic revolution. And so they don't want it to happen. See I think there are two ways in which people are controlled. First of all frighten people and secondly demoralise them. An educated healthy and confident nation is harder to govern. And I think there's an element in the thinking of some people we don't want people to be educated, healthy and confident because they would get out of control. The top one per cent of the world's population own eighty per cent of the world's wealth. It's incredible that people put up with it but they are poor, they're demoralised and they're frightened and therefore they think the safest thing to do is to take orders and hope for the best.'

Hier laat Michael Moore de oude en fragiele Tony Benn met een voorhamer een mokerslag uitdelen aan zijn New Labour opvolgers zoals Tony Blair om tot de kern van de zaak te komen: een maatschappijvorm waar 'going Dutch' tot norm wordt verheven kweekt angstige burgers die gauw geneigd zijn om in hun vertwijfeling de strijdende leider te volgen, of het nu tegen de duivel, dan wel de terreur, dan wel de binnenlandse vijand is.

Als er iets in 'Sicko' verpletterend duidelijk wordt, is het wel de angst waarmee staats- en regeringsleiders een zelfbewuste gepolitiseerde kudde onderdanen het hoofd moeten bieden met het oog op hogere kapitaalsbelangen die toe zijn aan ‘cashen’ '? deze keer in de gezondheidssector.
De gemeenschap en de belastingsbetaler draaien telkens weer bij het ‘scheiden van de markt’ op voor grote kapitaalsintensieve investeringen met langlopende risico's zoals infrastructuur, gezondheidszorg, onderwijs, fundamenteel wetenschappelijk onderzoek.
Wanneer de tijd rijp lijkt, kan daarop een nietsontziende privatiseringsgolf los gelaten worden, al dan niet na een dwingend verzoek van de Europese Commissie.
Zo wordt de kudde weer grootschalig kopschuw gemaakt door de tuchtigende wanorde van de markt tot ze voldoende bewonnen, wanhopig en neurotisch na grote traumata en met het oog op de nakende kostenstroom weer aan een zalvende collectivisatie of socialisatie wordt onderworpen.

De voorbeelden uit de Verenigde Staten van Amerika die in Sicko tegenover de gezondheidszorg in Canada, Engeland en Frankrijk geplaatst worden zijn karikaturaal duidelijk.

Het ommetje langs de enige plaats in de V.S. waar van staatswege gratis gezondheidszorg wordt geleverd is hilarisch. Vanaf de goed uitgeruste gezondheidsvoorzieningen op Guantanamo Bay trekt Michael Moore met zijn gekwelde fanfare van honger en dorst naar het beloofde land van Cuba, waar hij met zijn 9/11 helden met open armen wordt ontvangen voor prima medische zorg en spotgoedkope medicijnen.
Het Cuba-hoofdstuk was erover, en geen klein beetje.
Dus kon je er goed mee lachen, wat niet het geval was voor alle zieke 9/11 – helden.

Er staat de zieken, zwakken en misselijken nog een bittere lijdensweg te wachten, ook in Europa.

Temeer daar de medische mallemolen nog steeds volop preekt over het eind van alle kommer en kwel, van het vele leed en het nog grotere leedvermaak, dank zij nieuwe technieken, patenten, producten voor de komende ziekten van te veel honger en dorst, de angst voor de pijn van het zijn en voor het verlossende einde van alle leed.

Gidsland Nederland trotseert alweer als eerste de stormen met een nieuwe invulling van het beroemde 'going Dutch'.

In België bleek de reactie op Sicko begin oktober eerder marginaal want daar klinkt de privatiseringsboodschap nog niet zo luid.
Het pluimen van de zieken, zwakken en misselijken verloopt in België immers subtieler maar efficiënter: een derde van de totale zorgkost (remgelden, niet verzekerde kosten) wordt door de zieken zelf opgehoest in kleine beetjes, bij iedere zorgprestatie, bij ieder medicijn.
De Belgische helers en genezers van overheidswege weten immers hoe vele kleine beetjes toch een forse slok op de bittere borrel worden.
Maar tijdens de regeringsvormende ezelsdracht begint ook in België wat te roeren: – een kwart van de bevolking heeft het nu al moeilijk om de kosten van hun gezondheidszorg te betalen. – driekwart gelooft intussen dat er een financieringsprobleem ontstaat in de gezondheidszorg. – privéverzekeraars zien daar brood in, of eerder zoetekoek want voornamelijk geà?nteresseerd in de dure extraatjes waar forse winsten lijken te lonken zoals de hospitalisatieverzkeringen.

Het lijkt wel of ze niet willen begrijpen dat de zorgverstrekkers de zoete geur van dat zachte geld niet kunnen ruiken en hun dienstverlening vlot zullen aanpassen met het oog op een maximaal rendement bij patiënten die over een geurige verzekeringspolis beschikken.

Privéverzekeraar DKV maakte op 20/11/2007 de resultaten bekend van een zorgenquête in samenwerking met Knack, Trends, Plus, Le Vif en De Zondag:

‘Een meerderheid van de bevolking stelt dat de overheid de kosten van de gezondheidszorg niet alleen zal kunnen dragen, en dat de privésector een rol moet spelen. De aanvullende hospitalisatieverzekering stimuleren zien de meesten als het ideale middel om te besparen op de gezondheidszorg, en het fiscaal aftrekbaar maken is voor de overgrote meerderheid (83 procent, nvdr) de beste stimulans.’

Toch raar dat de meerderheid van de bevolking zoiets ‘stelt’ als ze volgens dezelfde enquête niet eens blijkt te beseffen dat ze jaarlijks 25 Euro per kop moet betalen voor een verplichte Vlaamse zorgverzekering!

Dit soort zorgenquêtes zijn dan ook een onderdeel van de grote stemmingmakerij met het oog op een oranje-blauwe tuchtiging die in de gezondheidszorg de deur moet openwrikken voor ‘going Dutch’, maar dan op z’n Belgsich, met heel veel bittere kleine beetjes.
Merkwaardig dat de christelijke ACW, ACV en CM vleugel dit sociale sloopwerk lijkt te tolereren bij de vorming van een nieuwe regering.

‘Sicko’ van Michael Moore was bij wijlen een ontroerende en tedere ode aan 'going European' in plaats van 'going Dutch'.

In Europa koesteren we nog de illusie van een samenlevingsideaal: samenwerken, samenstaken, samen ziek zijn, samensterven.
Het oogt veel aangenamer. Het sluit veel beter aan bij het menselijke oergedrag.
In een zelfbewuste kudde is het immers beter grazen en paren.
Sicko lijkt wel een Europese film!
Er wordt dan ook veel gelachen tijdens vertoningen in Europa.

'Dit is onze geschiedenis! '? een 50-jarig Europees avontuur'
begint met het aangrijpend en pijnlijk horrorverhaal over het ontstaan van de Europese Unie.
Geen ellende wordt door de samenstellers uit de weg gegaan.
Wie deze wandeling door de kelders en krochten van de oude 'Thurn und Taxis' loodsen volbracht heeft, weet weer eventjes waar wij vandaan komen en wie we vandaag kunnen en mogen zijn, en morgen onze kinderen hopelijk ook nog een beetje.
Handig voor de beuzelaars en populisten die onder het mom van 's volks wil en kortzichtig eigenbelang grondwetsvoorstellen lieten wegstemmen of als aankomende partijleidster van dienst boekjes bedeelde tegen de EU omdat een of andere spindokter uitgevogeld had dat Europa na de invoering van de Euro niet zo goed meer lag bij Jan met de piercing en Mie met de reetveter.
'Dit is onze geschiedenis' is waarlijk een ontroerende 'expo' over Europa, bont en blauw geslagen voor het eerst door de machtsverhoudingen in het Oosten niet meer in staat om de overwonnenen te blijven vernederen. Van de nood werd dus een deugd gemaakt en de heropbouw van Duitsland werd een onderdeel van de motor voor de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal.
De vertegenwoordigers van de politieke en kapitaalsbelangen die dit verhaal uitgedokterd hadden, komen terecht ruim aan bod, zij het in een duistere omgeving van allerlei vroeg – industrieel alaam.
De opening is beklemmend met twaalf meter vredesverdragen in lood uit 1985 van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig, naast een peloton marcherende '? lege – soldatenschoenen van de Canadese Dominique Blain uit 1993.
Demnig is de man van de Stolpersteine die met zijn 'stenen des aanstoots' de slachtoffers van de nazi-terreur herdenkt.
De eerste steen werd gelegd in 1997 in Berlin-Kreuzberg. Op de stenen staat in messing de naam, geboortedatum, deportatiedatum en overlijdensdatum geschreven. De stenen worden verwerkt in het trottoir voor de huizen van mensen die door de nazi's werden vermoord.
Ondanks veel verzet van huiseigenaren die waardevermindering vrezen als de namen van de vorige bewoners of eigenaren in de stoeptegels verzegeld worden, zijn er in Duitsland, Oostenrijk en Hongarije intussen goed 13 000 '?stenen'? geplaatst.

De wisselwerking met getuigenissen van 27 mensen uit de lidstaten over de betekenis van Europa voor hen, is boeiend en soms zeer verrassend, al werken niet alle filmpjes adequaat.
Wat voor een zo dure ‘expo’ over Europa niet kan.
Die toegansprijs lijkt mij een euvel: 10 €, 8 € voor studenten en 6 € voor groepen is veel geld om de mensen in rijen door de kelders van het prachtig gerestaureerde Tour&Taxis te leiden, laat staan dat de karige schoolreisbudgetten hiervoor zullen gebruikt worden.
Knap is het deel waar de dictaturen in Oost en West na 1945 worden gepresenteerd.
Voor commissievoorzitter Barroso is zelfs een fijn detail niet over het hoofd gezien: in het raam van de strijd tegen de Portugese dictatuur hangt een pamflet van zijn oude politieke partij, de maoà?stische MRPP die zich van 1974 tot 1976 als de enige ware kenners van de maoà?stische heilsleer vooral lieten opmerken in de strijd tegen fout links, de renegaten, de revisionisten, de reformisten en al wat naar democratie neigde.

De kamers over de tijdsgeest in West Europa, de doorkijk op de wereldpolitiek en de kasten over Oost Europa zijn de moeite.
Zelfs het fameuze portret van Stalin bij diens dood in 1953 door Picasso prijkt op een exemplaar van ’ Les Lettres franà?aises’ van 12 maart 1953 boven een tekst waar Frédéric Joliot-Curie – schoonzoon van en Nobelprijs fysica 1935 een pleidooi houdt voor de wetenschappelijke kwaliteiten van het marxisme.
Het dagboek van Gyulia Csics die nog maar 12 jaar was in 1956 tijdens de Hongaarse opstand tegen de Russische overheersing, had hij 40 jaar geheim gehouden.
Lenin ligt in brons hulpeloos te wezen nu hij van zijn voetstuk is gevallen. De eerste grote vrouwenstaking bij FN te Herstal in 1966 voor gelijk loon bij gelijk werk, komt ook aan bod. Rita, een van de leidende vrouwen van toen ziet de huidige tijden somber in voor wie met werken zijn brood moet verdienen.

Het 'Museum van Europa' heeft de ambitie Europeanen en bezoekers van elders in de wereld de wortels van hun gemeenschappelijke beschaving te laten ontdekken.
Naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van het Verdrag van Rome '? oorspronkelijk in het Frans, Duits, Italiaans en Nederlands (!) wordt met deze tentoonstelling de basis gelegd voor het toekomstige permanente parcours van het Museum van Europa.
Ingebed in de Stad Brussel, zetel van de Europese Instellingen, zal zij de rol van 'Europees cultuur-historisch ontmoetingsplatform' vervullen waarmee ze een leemte in de stad opvult. Dit permanente parcours aangevuld met tijdelijke tentoonstellingen laat iedereen de geschiedenis van Europa beleven als uniek en tegelijkertijd zeer divers.
Dit project staat niet alleen. Het Museum richtte een netwerk op van Europese musea die vandaag een reguliere werking kent.
Alle middelen van de hedendaagse museologie worden ingezet: decors, film, multimedia en interactieve elementen spinnen een parcours uit met een bijzondere aandacht voor authentieke objecten. Een 80-tal musea uit alle Europese lidstaten brengen 500 unieke stukken samen.

De catalogus kan je downloaden van internet.
De site zelf is zeer de moeite met een enkel taalfoutje in het Nederlands: 'Het is onze adresse!'
De weblog heeft wat te vertellen, maar kent nauwelijks reacties.
Voor na de herfstvakantie?

Volgens Ger Groot – filosoof aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit – verwaarlozen vaders hun klassieke vaderrol, met als gevolg ontsporende kinderen. ‘In de opvoeding vertegenwoordigt de vader de wet en de moeder de liefde. Die binding is sterker dan de eenentwintigste-eeuwse mens graag zou willen.’

(...)

‘In het kapitalisme heeft de prestatiemoraal de plaats ingenomen van de arbeidsmoraal. Er wordt sterk de nadruk gelegd op productie, waarbij competitie dan het middel is om “het beste uit mensen te halen”. Een neoliberaal thema. Daarbij wordt vergeten dat competitie ook een probaat middel is om het slechte in de mens naar boven te halen. Op het moment dat je mensen systematisch onder druk zet, doordat je ze alle zekerheden ontneemt – zoals een vaste baan – dan haal je daar misschien op bepaalde terreinen een zekere winst mee, maar tegelijkertijd verlies je de morele evenwichtigheid van mensen. Dat wreekt zich onder andere in het feit dat we eigenlijk constant overspannen zijn. Hierdoor bouw je een continue gevaar voor explosie in de psyche in.’

Filosofie Magazine 5/2007

uit ‘Morele Paniek’ in Pinnekesdraad, Medisch Contact, 62 p. 857

‘Wij leven hier goed bij de genade van de Golfstroom, en die is het eindresultaat van chaos door temperatuurverschillen in woelend zeewater, met de akelige neiging om in geologische tijd zo wispelturig te zijn als een puber met hormoonopstoten. Onberekenbare en onvoorzienbare vicieuze cirkels kunnen grote hoeveelheden broeikasgassen op catastrofaal korte perioden vrijmaken, dooi kan zichzelf versterken. Dan mag de Randstadbewoner drijvers onder zijn caravan monteren. (...)

De morele paniek over overmorgen is een schamel excuus voor blikvernauwing die de schande van vandaag negeert. De orkaan Katrina die New Orleans platlegde, is een uitstekend voorbeeld. Of opwarming meer en heviger orkanen verwekt, is volslagen onbekend. Maar wat zeker is dat als New Orleans in Nederland lag, dit nooit was gebeurd. De dijken waren zo slecht, dat het gewoon wachten was op de eerste de beste normale orkaan die het verkeerde pad nam.

Malaria was een groot probleem in Nederland, tot zo kort geleden als de honger­winter. Het voortbestaan van malaria als gesel heeft niets te maken met opwarming, maar wel alles met corruptie en wanbeheer in zwakke staten. Vandaag is 75 procent van alle sterfte aan malaria te vermijden; gemakkelijk én betaalbaar. Meer dan één miljard mensen hebben nog geen toegang tot zuiver water. Dagelijks lopen achttien miljoen meisjes over en weer naar de verre bron. Waterschaarste heeft niets te maken met opwarming. Nu niet en straks niet. Het heeft alles te maken met macht. Ontwikkelingshulp mag in de Sahel een putje boren op een onbereikbare plaats. Zo kan de caà?d in het dorp woekerprijzen blijven vragen voor water uit de put in het dorpscentrum.

De levensverwachting in heel zwart Afrika is lager dan vijftig jaar. Technologisch en financieel bestaan alle mogelijkheden om de levensverwachting ieder jaar met meer dan een jaar te doen toenemen. De voorspellingen tot 2020 voorspellen blijvende stagnatie. De ongemakkelijke waarheid is dat dit wordt opgevoerd op subsidieaanvragen, maar dat het verder niemand interesseert.’

MO* – Mondiaal Magazine – Een beetje twijfel.

www.mo.be

MO* Mondiaal Magazine is met een archief van ruim 10 jaar een vaste journalistieke waarde geworden, met veel te weinig weerklank in Vlaanderen, ondanks de vaak boeiende thema's.
MO* is absoluut de moeite, al was het maar om de soms controversiële standpunten van de oude generatie rechtgelovigen in het lijden van de medemens dat de ander tot goedheid moet drijven of tenminste tot solidariteit hoopt te bewegen.
Het eigen discussieforum lijdt echter aan de leegte van een ijdel vat vol tegenstrijdigheden.
Vaak klinken de oude waarden als laatste anker in een wereld die zich lijkt te verhullen.
'Wie goed doet, goed ontmoet' '? was het devies dat velen voor zich uitdroegen wanneer ze enkele jaren van hun leven besteedden aan missioneren, in de grote traditie van 'Vlaanderen zendt zijn zonen (en dochters) uit'. Maar dit bleek dikwijls een gazen sluier of een burka raster waaronder West-Europese ontwikkelingshelpers in de toenmalige derde wereld om zichzelf draaiden en keerden.
Ontwikkelingshulp werd in de loop der tijden steeds meer gesofisticeerd: van Gods woord over scholing en infrastructuur tot ontwikkelingshulp en steun aan de gewapende strijd. Tegenwoordig zijn er zelfs nieuwe categorieën te leasen zendelingen in marketing, management en kunstvoorwerpen. Is dit als antwoord bedoeld op de vaststelling dat er na al die jaren investeringen van veel geld, mensen en opleiding, doorgaans geen beterschap te bespeuren blijkt? In de meeste Afrikaanse landen is de situatie vele malen erger dan 25 jaar geleden.
Maar na al die jaren intensieve campagnes en doorgedreven solidariteit beklijft de onbeantwoorde vraag naar het resultaat, hier en ginder.
'Doe wel en zie niet om' leidde dikwijls tot ontgoocheling en pijn, hier en ginder.
Zelden werd en wordt er omgekeken naar de toekomst waar we zoals de engel van de geschiedenis naartoe schrijden, terugdeinzend bij de aanblik van wat we hebben aangericht.
De gazen sluier van onze goedbedoelende maakbaarheidsideologieën en missioneringsdrang verhinderden een blik naar de toekomst achter ons.
De gevolgen zijn na al die jaren navenant.
'Een beetje twijfel' is het editoriaal van hoofdredacteur Gie Goris in MO* van april 2007.
Hij citeert Willy Brandt '?die ooit zei dat een vredespolitiek begint met het verwerpen van één enkele waarheid en het aanvaarden dat er meerdere waarden en  waarheden zijn. Vrede begint bij twijfel: 'Twijfel is productief. Ze stelt bestaande zaken in vraag. Ze kan sterk genoeg zijn om versteend onrecht te verbrijzelen. Twijfel was waardevol tijdens het verzet. Ze is taai genoeg om nederlagen te overleven en om overwinnaars te ontgoochelen.' Zou een heel klein beetje twijfel soms niet beter kunnen zijn? '?
Diezelfde twijfel zou ook meer aan bod mogen komen in MO*, waar nog te weinig het spel van de ware bedoelingen '? hoe cynisch helder ook '? gefileerd wordt.
'? De wereldpolitiek wordt vandaag teveel gedreven door het geloof dat de grote idealen van de mensheid '? democratie, algemeen welzijn, vrijheid, mensenrechten, menselijke waardigheid '? eenduidige begrippen zijn die simpelweg vanuit de westerse ervaring gedefinieerd kunnen worden. Bovendien geloven politici als George Bush en Tony Blair blijkbaar dat die eenzijdige visie met inzet van militaire superioriteit opgelegd kan worden. De chaos die regeert van Pakistan tot Palestina zou hen intussen de ogen geopend moeten hebben, maar er is voorlopig weinig dat daarop wijst.'?
Misschien is dit uitgangspunt noodzakelijk: naà?ef gespeelde verontwaardiging en verbazing van de goedgelovige om de goede bedoelingen van de andere en zichzelf. Zelfs wanneer het om de machtigen gaat in het politieke landschap thuis en in de wereld die met de chaos en het leed dat ze berekend creeëren enkel de belangen van hun eigen clan of politiek-economisch conglomeraat behartigen onder grote woorden van strijd tegen terreur, voor beschaving en democratie.
Misschien is zo'n gesluierde kokerblik onmisbaar om het beeld van zo’n verleden en heden voor onszelf draagbaar te kunnen maken.
Misschien is dat geloof in een moreel hooggeschat handelen van anderen en zichzelf onontbeerlijk om verder te kunnen leven bij de aanblik van wat mensen hebben aangericht, vaak met de beste – geventileerde – bedoelingen.
Misschien kan je geen mondiaal magazine maken wanneer die twijfel sterker wordt dan 'het beetje' waarover Gie Goris het heeft.
Teveel twijfel kan wellicht teveel pijnigen en tot stilstand leiden.
Zeker wanneer ambities drijven op invloed bij politieke structuren en besluitvorming omtrent internationale spanningen en ontwikkelingssamenwerking, federaal dan wel regionaal.
Op de markt van welzijn en geluk '? ook op de internationale markt van welzijn en geluk -  gelden uiteraard de wetten van iedere markt, nlk.  die van behoud van energie, van passie en van macht.
Daaraan helpt geen beetje twijfel.

Misschien kan een grondige cynische houding soelaas brengen voor de overlevenden opdat zij hun herinnering aan de overledenen draaglijk kunnen houden.

Een gezonde vorm van cynische rede is een houvast om een maatschappelijk en persoonlijk engagement te blijven voldoen voor mensen die reflecteren op hun positie in de samenleving of wat er van rest.
Wie niet behoedzaam reflecteert over de talloos nieuwe praatjes van politieke kopstukken, reclamegoeroes en vaak ook journalisten en publicisten, dreigt te verstikken in een omarming van een wurgslang.
'?En op de bodem van de diepe waters
wordt de globale aarde omkneld
door de gigantische wurgslang
zwelgend in het rituele slijk
allesverslindend en religieus verbindend.'?
Pablo Neruda, Canto general

Wanneer vluchten niet meer kan,
houden we elkander beter bij de hand
in de ochtendschemer '?
 

 

 

Joseph Stiglitz, Eerlijke globalisering. Uitg. Spectrum

Met zijn vorig werk ‘Perverse globalisering’ – http://www.janvanduppen.be/?p=103 - filleerde Stiglitz de perverse mechanismen die onder de schubben van de globalisering woekeren.

In zijn ‘Eerlijke Globalisering’ is de intussen tot Nobelprijswinnaar geëerde economist niet veel verder gekomen dan het vaststellen van nog meer perverse mechanismen en het schrijven van een loflied op de goeie wil en de eerlijke wensen van brave mensen om die perverse mechanismen tot enige vorm van moreel besef te verlokken of te sturen.

Het lijkt alsof Stiglitz een zwaar gestoorde seksuele delinquent tot respectabel, waardig en voornaam gedrag wil verleiden. Zoals de meeste psychiaters en therapeuten weten, is dit een ijdele doelstelling. Zo ook waar het de perverse mechanismen van de wereldeconomie betreft.

In essentie blijkt vrijhandel van goedkope arbeidskrachten ervoor te zorgen dat armen als mobiele slaven andere slaven concurrentie aandoen elders in de wereld. Dat is intussen haarscherp duidelijk geworden in West Europa en Noord Amerika, maar ook in sommige gewezen ontwikkelingslanden die hun laag geschoolde arbeid razendsnel verliezen aan nog armere landen met nog lagere lonen en nog minder sociale bescherming.

Mensen worden in dit kader behandeld als vee dat in kampen bewaard wordt om op het juiste moment de arbeidsmarkt of het slachtveld te worden opgestuurd.

De naà?eve wensen van goede wil vanwege Stiglitz zijn soms aandoenlijk, soms pathetisch, vaak van een verbazende naà?eviteit. De macht – ook de economische – komt ten langen leste uit de loop van het geweer en niet uit de goodwill van economische experts, tot inkeer gekomen bedrijfsleiders of aanverwante ministers.

In het verleden trad alleen een reusachtige economische crisis met vaak grootschalig oorlogsgeweld als vroedvrouw op voor de eerlijke wensen van economen als Stiglitz. 

42. Er mag dan groei zijn, maar de meeste mensen zijn misschien slechter af. De economie van het ‘doordruppelen ’ die stelt dat als de economie als geheel groeit iedereen mee profiteert, blijkt steeds weer een misvatting te zijn

296. Voor een groot deel van de wereld ziet globalisering zoals die is bestuurd eruit als een pakt met de duivel. Een paar mensen in het land worden rijker; de bbp statistieken, voor wat ze waard zijn, zien er beter uit; maar de manier van leven en elementaire waarden worden bedreigd. Voor sommige delen van de wereld zijn de baten nog twijfelachtiger, en de kosten tastbaarder. Nauwere integratie in de wereldeconomie heeft geleid tot grotere volatiliteit en onzekerheid, en meer ongelijkheid. Zelfs fundamentele waarden worden bedreigd.
Dat is niet hoe het zou moeten zijn. We kunnen zorgen dat globalisering werkt, niet alleen voor wie rijk en machtig is maar voor iedereen, ook mensen in de armste landen. Het is een langdurige en zware taak. We wachten al te lang. Nu is het moment om een begin te maken.

Lees verder »

‘Where Have All the Intellectuals Gone?’ van Frank Furedi  heeft iets van het bloemenlied uit de jaren ’ 60 van Pete Seeger. Het is een klaagzang die hier en daar rare refreintjes neuriet en vaak de helderheid mist van het snijdend essay waar Frank Furedi zo intens voor pleit in zijn kritiek op de rol en de positie van de intellectuelen, de onderwijshervormingen, de social-engineering-ideologie van gelijke kansen als ultieme trukendoos voor de verdere infantilisering van de kiezer. Zijn vorige stukken in ‘Culture of Fear’,  ‘Paranoid Parenting’ leken mij beter doorwrocht.
De vertaling van zijn nieuw boek is vlot leesbaar, maar wie het in een Nederlandse vertaling heeft over ‘Benda, J. (1959) The Betrayel of the Intellectuals, Boston, USA, MA: The Beacon Press ’ als hij Julien Benda, ‘La trahison des clercs’ uit 1927 bedoelt, doet mij ook even slikken.
Ik heb een reeks erg boeiende citaten aangehaald en hier en daar van een soms wat uitgebreidere commentaar voorzien omdat Furedi in zijn boek toch met vaardigheid enkele heilige huisjes sloopt en zich op sommige punten vergist van sloophamer of gebouw.

Omdat hij – terecht '? de verantwoordelijkheid voor de intellectuele ellende bij de voornamelijk linkse intelligentsia van de voorbije decennia legt, en ik hem daarin kan bijtreden, probeer ik hier ook een inkijk te geven in de manier waarop het ' gelijke kansen' verhaal in het onderwijs in Vlaanderen en meer bepaald bij de sp.a werd gebruikt om de nieuwe voorzitter uit de startblokken te krijgen en wat de interpretatie van de Europese BaMa richtlijn van Bologna voor het hoger en universitair onderwijs in Vlaanderen zal betekenen.

Tot slot formuleren we enkele proeven tot verklaring van het falen van de sociaal democratie en de socialistische ideologie – vroeger, nu en morgen – met een paar bedenkingen over anders en het hoe en waarom, en ook weer niet.

Niets is immers wat het lijkt, zeker niet in de heksenketel van de wereldpolitiek.

 

Lees verder »

,,Van echte zwaarlijvigheid ga je dood, maar overgewicht is normaal, zeker op middelbare leeftijd.’‘

OOIT zijn ziekenfondsen opgericht door bewuste proletariërs, om zich te verzekeren tegen de financiële aanslagen door ziekte. De Verenigde Staten tonen het grote nut van een universele ziekteverzekering door er géén te hebben. Ondanks zeer hoge uitgaven voor de gezondheidszorg, zijn de gezondheidsindicatoren van de VS slecht. Torenhoge behandelcijfers tonen hoe twee derde van de bevolking is oververzekerd en overbehandeld, het overige derde is onderverzekerd en onderbehandeld.

België is ook dit onzalige pad op. De patiënt betaalt steeds meer supplementen in het ziekenhuis, aanvullende verzekeringen ondergraven het principe van de solidaire en universele verzekering. De gezonde persoon wordt nu tot legitieme prooi verklaard door de ziekenfondsen. In 1922 was Dr. Knock ou le triomphe de la médecine nog een satire op een handige kwakzalver. In de eenentwintigste eeuw wordt het brute realiteit: wie gezond is, betaalt zich blauw aan een ziekteverzekering die prullaria voor gezonde personen vergoedt, maar wie ziek is, krijgt te horen dat het zijn eigen schuld is. (...)

Frutseltherapie

De ziekenfondsen bestrijden nu consumentisme met nog meer consumentisme, het terugbetalen van allerhande ‘interventies’ tegen zwaarlijvigheid. Dat heeft niets te zien met preventieve geneeskunde, er is namelijk geen spat van bewijs dat het wat zal uithalen. Het heeft alles te zien met publiciteit, gevoerd met geld te besteden voor zieken. Wat later kunnen dan die zieken worden beschuldigd dat ze ziek zijn door hun eigen schuld: de winst wordt twee keer geteld. Geld voor ziekenfondsen wordt niet gedrukt door de regering, en kan maar één keer worden uitgegeven. Wie als ziekenfonds prullaria, zoals peperdure margarines, fitness-abonnementen of alternatieve frutseltherapieën terugbetaalt, haalt dat uit de zakken van zieken, die nu (nog) meer zelf zullen moeten betalen. Dat is misschien wel een nuttig weetje voor verzekernemers.

Luc Bonneux in De Standaard opinie 28/4/2006 p.22 (De auteur is arts-epidemioloog.) http://www.standaard.be/ opinie

Als bannelingen,
vogelvrij in deze Heilige Halle’?

Lezing aan de hand van ’Shi Mian Mai Fu’ – Huis van Vliegende Dolken ook bekend als ‘House of Flying Daggers’ van de Chinese regisseur Zhang Yimou op muziek van Shigeru Umebayashi. Deze film  speelt in China, Zhong Quo, het Rijk van het Midden waar de eens zo machtige Tang dynastie in verval is.

Lees verder »

Cancun, Mexico 7 –16/9/2003

Octavio Paz: “Todo es presencia, todos los siglos son este Presente” – “ Alles is illusie, voorstelling, alle eeuwen zijn hier vertegenwoordigd”

Cees Zoon ‘De Lokroep van Mexico’ Nijgh&VanDitmar 1991

Anthony Pagden, Van Mensen en Wereldrijken, De Bezige Bij

Jeffrey Robinson, De Medicijnenmafia, geld, ego en macht binnen de farmaceutische industrie, Nederlandse vertaling van Prescription Games 2001 bij uitgeverij Elmar 2003

Gerard van Westerloo, ’ Niet met de bestuurder spreken’

 

Lees verder »

 

De Standaard, 28/10/2005 – Opinie en Analyse
 
De Vakbonden zijn aan zet.
 
 

MEDEDOGEN ontbreekt bij de regeringspartijen in dit land en dat zal hen zuur opbreken. De kiezer is zijn vertrouwen kwijt in een beleid dat triomfantelijk een rommelig ‘generatiepact’
en een gekunstelde begroting over de hoofden van de bevolking uitstrooit: we leven te lang
 en kosten te veel, dus moeten we langer blijven werken, willen we nog enig pensioen kunnen
beuren. De jongerenwerkloosheid blijft schrijnend hoog en ‘duurzaam ondernemen’
verliest verder aan betekenis.

Lees verder »

Opiniemakers, De Morgen 27/10/2005

XAVIER VERBOVEN, algemeen secretaris ABVV Voor de betoging van 28 oktober hou ik graag een pleidooi voor wat meer begrip en wat genuanceerder denken. Enkele misvattingen op een rijtje.

‘ER WORDT STEEDS MINDER GEWERKT IN BELGIE’ Niets is minder waar. Om het even eenvoudig uit te leggen: mijn grootvader werkte 48 uur per week, van zijn 14de tot zijn 65ste en ging kort daarop dood. In zijn gezin werden in totaal 127.300 uren gewerkt in loondienst. Mijn vader werkte 45 uur per week, van zijn 16de tot zijn 58ste. In zijn gezin werden in totaal 98.000 uren gewerkt in loondienst. Vandaag werken meestal man én vrouw (of beide partners). Gemiddeld beginnen ze op hun 19de en willen ze stoppen op 58 jaar. Als ze beiden voltijds werken, werken ze samen 76 uur per week en dus 154.000 uur in loondienst. Bovendien is het werkritme op de meeste plaatsen flink gestegen in de loop der jaren. Wat in de discussie vaak vergeten wordt, is dat werknemers in ons land tussen hun 20ste en 50ste meer werken dan in de rest van Europa en vooral harder werken: de Belgische werknemers behoren vandaag tot de productiefste ter wereld. Bovendien was voor de generatie die nu voor zijn (brug)pensioen staat, weinig onthaasting weggelegd. Tijdskrediet, vaderschapsverlof, ouderschapsverlof… Het werd allemaal zeer recentelijk ingevoerd. In de Scandinavische landen zijn die mogelijkheden al jarenlang ingeburgerd. De huidige generatie kon dus niet genieten van een ‘ontspannen arbeidsmarkt’ en nu wordt hen ook gevraagd om langer te werken.

‘JOUW JOB IS DE MIJNE NIET Uit een zeer interessante enquête van de VUB, o.l.v. Marc Elchardus, blijkt dat krantencommentatoren, politici, academici… luxepaarden zijn. Zij behoren bij de 10 à 15 procent gelukkigen met interessant werk. (Ik reken mezelf daar ook bij). Dat zou een extra motief moeten zijn om zich te kunnen verplaatsen in de situatie van de meeste werknemers, die weinig plezier beleven aan hun (uitvoerend) werk: 58 procent verklaart zijn werk hoe dan ook niet te zullen missen, 25 procent zegt het misschien te zullen missen en slechts 16 procent denkt het werk, en alles wat daarbij hoort aan sociale contacten, wel te zullen missen. Zestig procent schat het toekomstige pensioen positief in, 30 procent weet het niet en slechts 10 procent kijkt er negatief tegenaan. Dit onderzoek toont duidelijk aan dat mensen moe zijn. Het is juist dat het Generatiepact spreekt over de mogelijkheid om lichter werk te voorzien. Maar in heel wat ondernemingen bestaat er geen lichter werk en moet men voortdoen in hetzelfde tempo of men vliegt er uit. De vermoeidheid en de stress zijn overigens niet altijd het gevolg van zwaar fysiek werk of van een hoog werkritme. Bij heel veel mensen wordt de stress ook veroorzaakt door de onzekerheid over het behoud van hun job.

‘BRUGPENSIOEN IS ARBEIDSVERNIETIGEND’ De mensen ‘op de werkvloer’ weten beter. In de bedrijven zien zij dat een ‘jongere’ pas aangeworven wordt als de baas echt niet anders meer kan omdat een ‘oudere’ vertrekt. Bij de gewone brugpensioenen wordt de overgrote meerderheid niet vervangen. Leg maar eens uit dat de mensen vandaag, tegen hun zin, langer moeten werken, als er nog 600.000 werklozen zijn, als er nog zoveel jongeren zijn die wachten op een job… Of is het toeval dat in Charleroi en de rest van Henegouwen, waar 36 procent van de bevolking werkloos is en de meeste arbeiders werkloze jongeren kennen in hun naaste omgeving, het protest het eerst op gang kwam? Daarnaast is het zo dat 40 procent van de oudere werknemers gedwongen werd/wordt tot inactiviteit. Dat gebeurt vooral bij herstructureringen in de industrie, maar dikwijls ook bij bedrijven en sectoren die nog veel winst maken. Iedereen die ooit een herstructurering heeft meegemaakt, weet dat de realiteit voor oudere werknemers meestal het een of het ander is: of het (iets betere) brugpensioen of de gewone werkloosheidsuitkering. Het gemiddeld complement voor brugpensioen bedraagt zo’n 125 euro boven op de werkloosheidsuitkering, die 60 procent van het geplafonneerd loon bedraagt! Toen de brugpensioenleeftijd in de jaren 90 opgetrokken werd van 55 naar 58 jaar, daalde het aantal bruggepensioneerden met 30.000, maar het aantal oudere werklozen steeg met bijna 100.000! Is het dan verwonderlijk dat mensen zich de vraag stellen of het voorstel om de toegang tot brugpensioen te bemoeilijken, niet vooral dient om ontslag goedkoper te maken voor de werkgevers?

EVOLUTIE OF CONTRAREVOLUTIE? Men doet alsof 2010 een ‘scharnierjaar’ is waar een ‘bom’ onder ligt en dat het brugpensioen dus zeer snel afgebouwd moet worden. Met de timing voorzien in het Generatiepact wordt de loopbaanvereiste, om nog vanaf 58 jaar op brugpensioen te kunnen gaan, zeer waarschijnlijk vanaf 2012 op 40 jaar gebracht (“als de tewerkstelling van de oudere werknemers geen 1,5 keer sneller is gestegen dan in de andere Europese landen” schrijft het pact). Dat zou tot gevolg hebben dat de helft van de mannen en 71 procent van de vrouwen hun brugpensioen moeten uit- of afstellen. In werkelijkheid veroudert de bevolking slechts heel geleidelijk. In academische kringen wordt nu al gezegd dat niet 2010 maar 2012 het jaar zal zijn waarop de veroudering begint te spelen. Bovendien beschikt België vandaag over een zeer grote ongebruikte arbeidsreserve om de daling van de beroepsbevolking te compenseren. Maar wellicht is het te moeilijk om de juiste beslissingen te nemen om jongeren, allochtonen en vrouwen, die graag aan de slag zouden gaan, aan een baan te helpen. Is het maatschappelijk verantwoord om die groepen op te geven en de meeste aandacht op de oudere werknemers te richten, terwijl er geen enkel tastbaar bewijs is dat werkgevers effectief ook oudere werknemers meer kansen willen geven? (...)

www.indymedia.be

De Belg is gerustgesteld door het Generatiepact.” Zo stond het donderdag in De Morgen en zo klonk het ook in Voor de Dag op Radio 1. Volgens De Morgen viel dat af te leiden uit de cijfers van de nationale bank over het consumentenvertrouwen. Maar als we de analist die De Morgen citeert bevragen over deze stelling, ontkent hij de waarschijnlijkheid ervan. Meer nog, hij ontkent dat gezegd te hebben.

Uit cijfers van de Nationale Bank blijkt dat het vertrouwen van de consument in oktober iets minder negatief is dan in september. Volgens De Morgen zouden analisten aangeven dat dit te wijten is aan het generatiepact, de petroleumprijzen en het mooie weer.
Indymedia wou wel eens weten hoe ze daar bij De Morgen aan die conclusie kwamen. En wat blijkt: de analisten ontkennen in alle toonaarden dat zij beweerd hebben dat het generatiepact er voor iets tussen zit.
Van de Cloot van ING is formeel : “Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd”. Nochtans wordt in De Morgen gedaan alsof de stelling uit zijn mond komt.

De Nationale Bank : “Het is gewoon onmogelijk om te weten wat nu precies die schommeling heeft teweeggebracht.”

Bij de Nationale Bank worden we eerst op een schaterlach onthaald: “Ja wij hebben dat ook gelezen. Waar ze het halen, weet ik niet. Maar wacht u even dan geef ik u onze specialist door.”

“Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd.” 

lees verder op : http://www.indymedia.be/news/2005/10/100168.php

Noot:
De cijfers van de nationale bank kan U zelf raadplegen = Klik hier : http://www.nbb.be

Opiniestuk De Standaard woensdag 12 oktober 2005
Bart Meuleman (De auteur is socioloog aan de KU Leuven.)

"Het is absolute nonsens om bruggepensioneerden te culpabiliseren voor de economische malaise. Het is een spijtige zaak dat de Oeso het eindeloopbaandebat vergiftigt met foutieve redeneringen."

In een recent rapport maant de Oeso, zeg maar de studiedienst van de ontwikkelde landen, België aan om het brugpensioen af te bouwen (,,Over vier jaar minder werkenden’‘, DS 11 oktober ). Maar de economische analyse waarop de Oeso haar aanbevelingen baseert, raakt echter kant noch wal.

,,Ouderen verwijderen uit de bedrijven, schept absoluut geen plaats voor jongeren’‘, aldus de Oeso. Om haar stelling te staven verwijst de Oeso naar cijfers waaruit blijkt dat landen die ouderen vervroegd op pensioen sturen, vaak met een hoge jeugdwerkloosheid kampen.

Maar daaruit besluiten dat het brugpensioen tot jeugdwerkloosheid leidt – zoals de Oeso suggereert – is een redeneerfout buiten categorie. Samenhang tussen twee fenomenen is lang niet hetzelfde als een oorzakelijk verband.
Lees verder »

Laat haar ontreddering gespeeld zijn
zeker als we haar verkiezingscampagnekaarten
in aanschouw nemen…

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900b.htm

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900a.htm

Lees verder »

 ’2005-05-02 ‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is
tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil verleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te vertalen in beleidsbeslissingen.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben.
Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet klinken als ijdel geblaat.
De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.

‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
In plaats van goedkope marketingkreten werd een doordachte Algemene Sociale Bijdrage voorgesteld om de sociale zekerheid en de ziekteverzekering in dit land het hoofd boven water te houden. Deze bijdrage zal de bestaande crisisbijdragen vervangen en arbeid niet extra belasten.

De Sp.a excellenties hadden enkel een warrig wederwoord alsof vandaag nog een onderscheid bestaat tussen arbeiders, bedienen en zelfstandigen die hun bijdragen betalen aan de ziekteverzekering. Al deze categorieën worden in België nog steeds gelijk behandeld en terugbetaald in de ziekteverzekering voor de dokterskosten die ze maken in de gezondheidszorg. In plaats van in deze sector voor inhoudelijke én structurele hervormingen te pleiten – wat ook financieel een gezondere zorg zal mogelijk maken – verklaart Steve Stevaert dat socialisten tegen meer belastingen zijn.
Van het door hem ingepikte en geroemde Kiwi model is niets in huis gekomen. Over een fundamentele hervorming van de betaling in de huisartsgeneeskunde en de specialistische zorg durft hij zich niet eens uitlaten.
Gelukkig voor dit land bestaan er nog vakbonden die wel inhoudelijk én ten gronde ingaan op de financiële en structurele problemen van de gezondheidszorg en de sociale zekerheid.
Zij hebben oog voor de belangen van de mensen in de Dorpstraten van Vlaanderen en studeren op mogelijke alternatieven voor loze kreten zoals `langer werken, pensioen op 67 jaar, meer mensen aan het werk’ terwijl er alsmaar minder banen overblijven wegens vertrek van zoveel bedrijven naar de
lage loonlanden zoals Azië.

`Duurzaam ondernemen’ vooronderstelt wederzijds respect, voor de ondernemer die risico’’s wil en moet nemen, voor de werknemers die eraan mee willen helpen, voor de omgeving die dit wil accepteren en ondersteunen. Om dit zo goed mogelijk uit te spelen staat een dynamische overheid voor de uitbouw van een zeer uitgebreide sociale economie, waarin non – profit en social – profit sectoren de basis vormen. Dit soort sociale economie omvat onderwijs, gezondheids en thuiszorg, alle overheids- en gemeenschapsvoorzieningen tot veiligheid en mobiliteit. Eenzelfde statuut
voor al deze sectoren, met een flexibele mogelijkheid tot heen en weer schuiven met behoud van opgebouwde rechten, zonder statutaire-, pensioen- of andere problemen biedt de mogelijkheid tot humusontwikkeling in onze maatschappij.
Dan kan eenieder zijn of haar recht op werk doen gelden – nieuwe arbeidsplaatsen in diensten die noodzakelijk zijn voor het sociale netwerk en welzijn van een hele gemeenschap: veiligheid, scholing, zorg, thuis- of buurtopvang voor kinderen, jongeren, bejaarden – dan hoeft iemand die chronisch ziek of invalide, langdurig werkloos, op brug- of ander pensioen of vereenzaamd, niet aan zelfrespect in te boeten en uitzichtloos door het raam te zitten staren. Werkloosheid dwingt dan niet meer tot nietsdoen, eindeloos bijscholen en `toegeleid’ worden tot een commerciële arbeidsmarkt waar periodiek helemaal geen werk is.
Wie geen werk meer heeft, wil of kan krijgen in sectoren die uitsluitend functioneren binnen de vrije markteconomie, kan meteen aan de slag in de sociale economie en daar zijn of haar kennis en talenten ten dienste stellen van een hechtere gemeenschap. Een fijnmazig sociaal netwerk maakt onze
steden en dorpen veilig en leefbaar, geeft mensen weer zin in het leven en goesting in hun werk wanneer ze zich gerespecteerd weten en merken dat ze iets betekenen voor de anderen, die naar hen uitkijken, die met hen willen wonen, werken, winkelen, wandelen.

Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil overleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen. De maatschappelijke tegenstellingen zijn niet wat reclamebureaus en spindokters ons proberen op te lepelen met populistisch gedaas over dé
mensen.

Wie `a’ heeft gezegd, zal echter ook `b’ moeten zeggen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te
vertalen in beleidsbeslissingen. Tussen de bestaande democratische partijen is er door de regeergeilheid nauwelijks nog verschil te merken in programma’s en beleidsdaden.
De tijd is rijp dat de Vlaamse vakbonden niet langer meer dansen naar het pijpen van de `bevriende’ politieke partijen in de hoop hun verzuchtingen te realiseren.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben. Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet
klinken als ijdel geblaat. De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.