Jonge onderzoekers moeten vaak werken om de publicatielijst van hun professoren aan te dikken, terwijl die laatsten met de pluimen gaan lopen 

 De universitaire scene staat vandaag voor heel wat uitdagingen en om dit kracht bij te zetten gaat minister Fientje Moerman dezer dagen langs hogescholen en universiteiten in Vlaanderen. Zij wil nagaan hoe wij onze concurrentiële positie kunnen verbeteren (http://www.hersentoer.be/). Immers, de universiteiten en hogescholen begeven zich zoals andere economische sectoren in een wereldwijd veld waarin prestaties met elkaar worden vergeleken. Om uit te maken wie boven- of onderaan op de lijst terechtkomt, zijn dus criteria nodig. Over dat laatste wens ik een aantal korte bedenkingen te formuleren.

De criteria waarop een academisch docent vandaag wordt geëvalueerd zijn uiterst formalistisch opgesteld. Hoewel sinds jaar en dag het motto ‘to publish or to perish’ geldt, moeten we nu specifieker zijn: ‘to A1 or to perish’.
Al wie enigszins vertrouwd is met universitaire middens of met academisch onderzoek weet waarover ik het heb. Behalve het feit dat universiteiten onderzoeksgelden moeten binnenrijven en afgestudeerden en doctorandi moeten produceren, moeten zij vooral publicaties afleveren. Niet zomaar publicaties: enkel deze die in (quasi uitsluitend Engelstalige) tijdschriften op het Web of Science zijn gepubliceerd, komen in aanmerking en bepalen of je curriculum ertoe doet of niet. Dat zijn de A1-publicaties. Niet dat er op zich iets fout is met die Web of Science. Het levert ontelbaar vele schitterende teksten en onderzoeksresultaten op en ik ben zeer blij dat dit wereldwijde uitwisselingsforum bestaat. Eerder gaat het mij om de wijze waarop wij ermee (moeten) omgaan en de perverse effecten die het genereert.

Lees verder »

Sp.a zoekt arbeiders, en kiezers'?

Proletariërs aller landen, verenigt U!
In een ver verleden beriepen de socialistische partijbonzen zich op deze kreet om hun potentiële troepen en kiezers voor zich uit te kunnen drijven naar een grootse toekomst. Steevast werden op de verkiezingsaffiches krachtige arbeiders en arbeidsters geà?dealiseerd die vastberaden de weg wezen naar een niet al te verre einder waar het oosten rood kleurde. De partijleiders wisten de kracht van dit soort beelden als verborgen verleiders te waarderen. Niet dat zij voorop liepen in de klassenstrijd, neen de voorhoede van het proletariaat baande de weg en zij bleven veilig buiten beeld aan de touwtjes trekken. Meer nog, de rode bobo's gingen er vaak prat op dat alleen zij de echte mannen en vrouwen uit het volk '? het vuil nog onder de nagels, het stof nog in de longen '? in de parlementaire halfronden lieten meespelen. Rechtstreeks van op de werkvloer! In de volksrepublieken van weleer was dit een vaste hit op het politieke repertoire.
Er werd zelfs een 'wetenschappelijke' theorie bijeengefantaseerd om de maakbaarheidideologie en de socialistische heilsleer te onderbouwen.
Tot overmaat van ramp bleek deze theorie wel falsifieerbaar. Alle pijnlijke en bloedige experimenten, zelfs op zeer grote schaal, bleken uitermate nefast voor deze illusieleer met wetenschappelijke pretenties.
In het reëel bestaande socialisme '? nu ook in de bioscoop als 'Das Leben der Anderen' van Florian Henckel von Donnersmarck '? was er evenwel geen sprake van een grootse toekomst, laat staan van gelijke kansen of toegenomen vrijheidsgraden.

Dat werd, wordt en blijft een probleem voor politici die zich op een heilsleer beroepen, wegens niet langer wervend. Het moest dus 'anders' en dan voegen de reclamejongens een '.a'- extensie toe: sp.a! Van Belgische Werkliedenpartij over Belgische socialistische partij naar Socialistische Partij en nu ook 'anders' of een 'sociaal-progressief alternatief'.
Elders heet de vervelling 'PvdA+' of 'Arbeid light' of voert het een logo van een snoepjesfabrikant. De hoge funfactor suggereert gegarandeerde onmiddellijke behoeftebevrediging.
Programmatorisch moet de ondraaglijke leegte en lichtheid van de partij gevuld met iedere suggestie van buitenaf die de chronische bloedarmoede wegens jarenlange inteelt, kan maskeren.
Na het populistische verhaal over gratis belastingsverlagingen van de intussen vaandelvluchtige cafébaas onder zijn gelijken, verdeelde professor Vande Lanotte de sp.a – politieke zendtijd op radio en tv onder het progressieve middenveld dat bereid was mee te spelen in zijn scenario.

De sp.a leiders houden nu reeds 18 jaar lang hun bruisende posities in de netwerken van de macht. Ondertussen blijven de socialistische partij-ideologen op leeftijd 'democratie' omschrijven als de strijd om de troon van de macht die leeg moet blijven. (Claude Lefort, Het democratische tekort)
En dus voelen de eens zo getrouwe kiezers zich verweesd, want alleen jaloersheid en rancune leveren voldoende drijfkracht. De strijd gaat voort, in andere kleuren, met andere leiders die zeggen wat u denkt. Zij hullen zich in het aureool van de ware volkspartij die korte metten maken zal met de goed boerende tegenstander die hen het geluk en de gelijkheid niet wil gunnen. De verongelijkte kiezer voelt zich van nature beter bij een oppositie die drijft op het imago dat hún partij de gestelde en de welgestelde lichamen van 's lands establishment blijft uitdagen. Maar dan niet meteen kortgerokt en met panty’s waarop een bloedrood logo om de aandacht gaande te houden, met of zonder gat of ladder.
De ideologie van 'Eigen belang eerst!' is een onuitputtelijke bron van inspiratie voor al wie zich verongelijkt voelt.

Partijleiders en hofhouding van de zichzelf 'democratisch' noemende fracties verliezen dus potentiële kiezers en putten zich uit door nieuwe gadgets en truken van de reclamefoor die aangeleverd worden door dure communicatiehuurlingen. Dank zij BV's , illusies van sex en jeugd, kan het toneel van de macht nog wat respijt krijgen, maar finaal dartelen de leiders naakt op de bühne.
Niet alleen de keizer uit het sprookje van Hans Christian Andersen  verkoos zich naakt te kleden met de nieuwste vleierijen van zijn hovelingen, ook de partijleiders en hun satrapen presenteren zich naakt voor het kiesvee.

De kloof met de arbeider '? dan wel de burger, al naargelang de ideologie '? wordt dus steeds groter en de zuiverende werking van een forse oppositiekuur jaagt de partijbonzen de schrik op het lijf. Zeker wanneer ze geen boeiende en goed geremunereerde functie in het bedrijfsleven of als hoogwaardigheidsbekleder onder de hand hebben. Daar kunnen hun in de cenakels van de macht samengeknoopte netwerken ten volle renderen.
Ook dat vreet aan de geloofwaardigheid van politici die in de arena de indruk willen hoog houden zich met heel hun hart en ziel te offeren voor de belangen van hun kiezende onderdanen. Buiten die arena lijken ze hun eigen belangen optimaal te dienen. Sommigen doen dat ook reeds binnen het mandaat.
Dit soort publieke moraliteit sluit naadloos aan bij het credo van het creatieve ondernemerschap. Reeds jaren is dit het ideaalbeeld in de westerse en nu ook oosterse samenlevingen. Niet langer de lijdende leider als een Christus die zich offert voor de arme zondaars, maar wel de creatieve ondernemer die zijn succes etaleert als voorbeeld voor zijn potentiële klanten.

'?Alleen wie de toekomst zelf maakt, moet ze niet ondergaan.'? Met die uitspraak sloeg partijvoorzitter Johan Vande Lanotte de nagel op de kop tijdens het al zo vaak verdaagde  ideologische congres van sp.a rond de nieuwe beginselverklaring (28-29/1/2007).
Hij maakt met zijn hofhouding de toekomst die zijn kiezers moeten ondergaan. Simpeler en duidelijker kan het moeilijk.
'?De sociale staatshervorming moet meer jobs opleveren, iedereen een gelijke toegang op de arbeidsmarkt verzekeren, de pensioenen verbeteren en een verbreding van de ziekteverzekering geven. Dat is de essentie'? aldus de partijvoorzitter op de fenomenale website www.onzeprincipes.be.
Van alle gepresenteerde sp-sp.a verhalen en eisen en verlangens gedurende de voorbije 18 jaar is dan blijkbaar niet al te veel in huis gekomen. De belofte van honderdduizenden nieuwe banen bleken al te conjunctuurgevoelig en de brave werkman of werkloze kreeg dan nog 'de korte pijn van een generatiepact' door de strot geramd. Een fundamenteel politiek pleidooi voor een sociale en duurzame economie is volgens Johan en Frank zinloos en utopisch. Al wordt er door hen nog her en der wat lippendienst verleend aan solidariteit, samenleven en gemeenschapszin, als puntje bij paaltje komt, gaat het in de economische realiteit alleen nog over privatiseringen en het creatieve vrije ondernemersschap.
De Voorganger met het ijzersterke gratis-logo was er zelfs in geslaagd de liberalisering van de energiemarkt met zo'n vaart door te drukken dat de brave Vlaming vandaag voor elektriciteit nog meer betaalt dan voorheen. En voorheen was de kilowattuurprijs in Vlaanderen reeds bij de hoogste van heel Europa!
De liberale markteconomie '? met 'sociale correctie' en 'goed bestuur'(voor wie?) want verder komt de ideologische fantasie van de socialistische leiders niet meer -  in de visie van de infantiele tele-tubi-hype pleegt roofbouw op de sociale humus die meer dan honderd jaar lang werd opgebouwd. Zelfs het innen van belastingen wordt steeds verder aan creatieve privé ondernemers overgelaten en de digitalisering van de fiscus is helemaal in handen van private belangengroepen en personen!

Dan rijst de vraag of hún verhaal, hún partij en hún positie nog wel nodig zijn voor 'úw sociale zekerheid' en úw 'werk, werk, werk' in de kering van de tijd naar een geglobaliseerde wereld. Het leven in de Dorpsstraat van Bokrijk, Boom, Brugge, Bergen en  Brussel speelt zich reeds lang af op het ritme van de gebeurtenissen in Bagdad, Beijing, Birmingham en Baltimore.

Het wordt duidelijk voor de kiezers dat de sp.a leiders niet het beloofde verschil maken. De tripartite op Vlaams niveau – en binnenkort ongetwijfeld ook federaal – leidt tot intensief drummen in het centrum van de macht. De troon van die macht wankelt op het ritme van de angst van wie deze probeert te bekleden. De oppositie wordt alleen nog uitgemaakt door het Blok en Lijst Dedecker na een mogelijk mini Fortuyn scenario, wegens Groen! op terminale toer.

De sp.a voorzitter formuleert het met brio op de You Tube van www.onzeprincipes.be: 'Politici zijn vaak bang van de bevolking. ('?)Maar we moeten niet bang zijn van de bevolking. We moeten ermee samen werken, ernaar luisteren en goeie beslissingen nemen'.
Johan geniet met flair van de arrogantie van de macht en sinds hij geen regeringslid meer is, lijkt hij zelfs minder hyperkinetisch. Al lijdt zijn favoriete basketclub Oostende dezer dagen naar verluidt onder slecht bestuur.
Renaat Landuyt, daarentegen blijft flegmatiek zijn 'August'- imago cultiveren: 'Inzake onveiligheid worden we te vaak geconfronteerd met de arrogantie van de onmacht. De overheid zegt dat ze de verzuchtingen van de burger begrijpt maar legt er zich bij neer dat ze niets kan doen.('?) Nieuwe technologieën zoals Buurtinformatienetwerken, DNA-bestanden, camera’s, enz. moeten niet gevrees – nog een laatste Limburgse oprisping ?-  maar ten volle benut worden.'
Als jurist weet hij natuurlijk beter. Weinigen zijn zo beslagen in de cultus van het veinzen en het doen alsof '? zeker in de publieke ruimte – als Renaat. Hij weet dan ook perfect dat privacy ook in de publieke ruimte de noodzakelijke basis is voor menselijke omgangsvormen, ver van Big Brother toestanden die Georges Orwell ruim op tijd voorspelde met zijn boek '1984'.

Naast de voorzitter en zijn dienstnar uit het Brugse schitteren op You Tube de mindere maar ook mooiere goden en godinnen tijdens hun minuutje vol glorie.

Kathleen twinkelt weer vrolijk met het kopje -  de hals goed beweeglijk in beeld – en meer nog de lippen amechtig getuit.
Ons Freya heeft last van haar lenzen want ze knipoogt zich een ongeluk terwijl ze een minuut lang zwijgt en tot slot weet te melden dat ze het niet beter had kunnen zeggen dan het liedje dat haar vervangt. Waarvan acte.
Onzen Bruno zal zijn hele leven achtervolgd worden door de stem van Louis: geniaal, maar met te korte armpjes en beentjes. Hij weet dan ook niet altijd precies wat hij moet zeggen of zwijgen. Zo liet hij zich eens goed gaan in een recent interview in De Morgen: ‘Een dictatuur zou soms handig zijn, ja. Maar alleen als ik de dictator mag zijn, natuurlijk.’ Het ligt natuurlijk wel helemaal in de lijn van de visie op een democratie van Jean Luc Dehaene en vaderlief.

Onze Peter is de zoon van den andere Louis, uit Lommel, en moet de slagschaduw van de Steve  proberen te ontwijken
De Frank toont zich met zijn ‘foute’ dassen  het stadium van de onthechtheid eindeloos overstegen temidden van zoveel holle ijdelheid.
Den Bruno is nog niet echt geconsacreerd, maar mag nog een keertje meedoen. Hij is nog niet van de familie, maar komt  van op de werkvloer '? de directievloer weliswaar van de banksector.
Pascal is moedig. Hij geniet nog van de oude mantra van het multiculturele genot bedoeld voor de allochtone kiezers uit het Brusselse en zijn vrienden aldaar.
Caroline was er bijna niet meer geweest, zegt ze. Je ziet het nog wat aan haar pruilende onderlip. Dank zij de socialistische gezondheidszorg en Bart Somers mag ze nog een beetje meedoen.

Er is nog plaats in kamer en senaat voor arbeiders van de werkvloer, hoofddelegees van de vakbond of directeurs van het ziekenfonds.
De vorige arbeider die dan nog bijna zijne werkvloer bij Ford Genk kwijt was, Pierre Vrancken, heeft het niet gehaald ondanks de barnumcampagne voor zijn koppelmaat.
Benieuwd of de nieuwe arbeiders en priester-arbeiders het deze keer zullen halen.
Maar ze zijn gewaarschuwd: al wordt er soms mooi theater opgevoerd,  't blijft om te lachen in dat halfrond op het rode pluche of de groene bankjes.
De beslissingen worden elders genomen, de verkozen vertegenwoordigers van het volk, de natie, het land mogen ze dan proberen te verkopen.
De beslissingsstructuren van het vaderlandse politieke theater zitten behoorlijk fout. Er wordt toneel gespeeld van een patronaatsniveau want de echte acteurs zitten in de coulissen of beter nog in de artistenbar bij de regisseurs.

Wanneer vrouwen de troon bestijgen, lijkt de macht zich terug te trekken in de coulissen… Wanneer mannen zich wanhopig aan de macht vastklampen, wordt doorgaans vanuit de coulissen aan de touwtjes getrokken… Vrouwen dragen het leven, mannen spelen het spel, maar vaak als acteurs die hun rol verwarren met het ware leven.

En dat wreekt zich, vroeg of laat. Wanneer de ware machtscentra het de moeite niet meer vinden een boeiend theaterstuk op te voeren, zal het verzet hiertegen zich ook niet meer op toneelniveau afspelen.
Dan verlaten de mensen de schouwburg en beginnen de straatgevechten.

Volgens Karl Marx is het geweld de vroedvrouw van de geschiedenis. ( ‘Het geweld is de vroedvrouw van iedere oude maatschappij, die zwanger gaat van een nieuwe’.)
Progressieve en sociale politici of een partij die naam waardig, zullen door diezelfde geschiedenis beoordeeld worden op hun al dan niet vermeende moed.

Zullen zij die moed hebben om een sociale economie als basis van een zorgzame samenleving voorop te stellen en door te drukken of zullen zij zich op sleeptouw laten nemen door de wispelturige wind van de snelle winst?

Voor een nieuwkomer in een parlement is het veiliger alle hoop te laten varen bij het binnentreden.
Dante en Vergilius lezen het opschrift voor de poort van de Hel:
'Per me si va ne la città? dolente,
Per me si va ne l'etterno dolore,
Per me si va tra la perduta gente. ('?)
Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate.
'Door mij komt men in de stad van lijden
Door mij komt men in de eeuwige pijn
Door mij komt men bij de verloren mensheid!
('?) Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt'

Aan de poorten van de hel verwijs ik nog graag naar een selectie uit vroegere kritische stukjes en bemoedigende analyses over socialisme, sp.a en haar Oostendse voorzitter, elders in Dupslog:

http://www.janvanduppen.be/?p=40
http://www.janvanduppen.be/?p=151
http://www.janvanduppen.be/?p=148
http://www.janvanduppen.be/?p=67
http://www.janvanduppen.be/?p=135
http://www.janvanduppen.be/?p=51
http://www.janvanduppen.be/?p=42
http://www.janvanduppen.be/?p=41
http://www.janvanduppen.be/?p=36
http://www.janvanduppen.be/?p=30

 

Eigen gedicht voor Gedichtendag

Naar aanleiding van Gedichtendag (25 januari 2007) schreef Aalsters volksvertegenwoordiger sp.a Dylan Casaer ook zelf een gedicht.

Politiek

Mijn moeder had er mij nochtans voor gewaarschuwd.
Blijf uit dat gure gore gat
het zal er tochten door de kieren
je wordt een gier onder de gieren
je nek groeit krom van ja te knikken
je keel zit vol van in te slikken

Mijn moeder had er mij nochtans voor gewaarschuwd.
Al brandt je ziel van schoon ambitie
je zal er suffen in de pluche
of hol oreren op de bühne
je zal vooral de kiezers lijmen
en bij de Grote Leiders slijmen

Mijn moeder had er mij nochtans voor gewaarschuwd.
En elke vier jaar zal je beven
amechtig smachten naar wat aandacht
van de gazet of van de buis
je wilde wild de wereld vormen
maar die vermaalt je droom tot gruis

Zo vaak verzaken zonen de wijze raad van hun moeders te volgen.
zie die mannen manmoedig marcheren
tien ton ego torsend als een brandende standaard
zie in de mannen de zonen zitten
in een plasje uitgebluste idealen
stemmeloos smachtend naar een onsje liefde

Dit zeggen wij aan deze zonen.
laat toch de branie en de apenstreken aan de foor
neem in uw klamme handjes
wat rest nog van de schaduw van uw droom
en blaas er adem in en leven
en recht uw rug en ga er voor

Michel Onfray (1959) schrijft in Cynismen – portret van de hondse filosoof (1990):
'Nieuwe cynici zijn hard nodig: het zou hun taak zijn de maskers af te rukken, het bedrog aan de kaak te stellen, de mythologieën te vernietigen en de bovarysmen die de samenleving voortbrengt en vervolgens in stand houdt op te blazen. Dan zou men eindelijk de uitgesproken onverenigbaarheid van het weten en de geà?nstitutionaliseerde macht tot uiting kunnen brengen. Als symbool van verzet zou de nieuwe cynicus kunnen verhinderen dat de sociale kristallisaties en de tot ideologie en conformisme getransformeerde collectieve deugden de individualiteit verdringen.'

In ‘Opiniemakers’ van De Morgen( 10.11.2006) onder de titel ‘Metselaars moeten Metselen’ ziet Filip Rogiers in de door Noël Slangen gestuurde VLD draai naar het georganiseerde  middenveld vooral een illustratie dat de soms krampachtige zoektocht van ‘de politiek’ naar antennes in de samenleving onverdroten voortgaat. Meer nog, hij vindt dit een zoveelste exponent van 'dat nog altijd fantastische streven van mensen die de samenleving willen blijven maken. Cynisme geeft geen pas in de Wetstraat.'
In diezelfde krant had Jan de Zutter, publicist en stafmedewerker van de sp.a, in januari van dit jaar al eens een vurig pleidooi gehouden tegen het cynisme als een slepende kwaal die het fundament van de samenleving aantast:
“De ideologie van de cynicus wortelt inderdaad in een absoluut wantrouwen in goede bedoelingen en oprechtheid. Want de cynicus weet – of denkt te weten – dat er toch steeds een addertje onder het gras schuilt. Cynisme legt daarom de basis voor antipolitiek, voor asociaal gedrag en voor het verwerpen van elke solidariteitsgedachte. De cynicus teert op de zelfvoldane wijsheid dat de wereld slecht en corrupt is, en toont dat aan door middel van wrede en gevoelloze spotternij.”
Wanneer jongeren reeds jaren de boodschap krijgen dat ze aan de slag moeten en ook willen maar niet of nauwelijks aan werk komen, heet het dat de mentaliteit moet veranderen onder de jeugd. Dat zal ongetwijfeld zo zijn.
Wanneer 45-plussers na jaren hun job kwijtraken, is het uitzicht op nieuw werk bijzonder twijfelachtig en toch krijgt het oudere deel van de beroepsbevolking van socialistische minister Frank Vandenbroucke de boodschap dat ze het zeker tot 68 jaar professioneel moeten zien vol te houden. Peter Van Velthoven loopt zich nog wat onwennig in, zeker nu het VW debacle geen Limburgse aangelegenheid is zoals Ford Genk dat met forse Vlaamse overheidssteun tijdelijk kon gekeerd worden in een ééntweetje van Stevaert en Dewael. 

Dit kan enig cynisme kweken bij deze doelgroep.
VLD economie topper Paul De Grauwe weet zelfs te verklaren dat gepensioneerden te lang leven en het hele jaar door met vakantie gaan, terwijl een andere groep moet wroeten als mieren. Is het verwonderlijk dat cynisme een levenshouding wordt bij mensen die zich voortdurend op zo'n manier geschoffeerd weten?
Wanneer honderden tot duizenden personeelsleden van Volkswagen Vorst, van De Post, van Opel Antwerpen en de vele toeleveringsbedrijven ondanks hun inzet en dagelijkse inspanningen om hun behoorlijk zware job fatsoenlijk in te vullen, als overbodige balast gedumpt worden wanneer de economische belangen – dat heet dan meteen in de mond van sommige politici ‘nationalistische belangen’ waar hun voorouders de piotten zingend een wereldoorlog mee tegemoet deden marcheren – dan vraag je je af of deze journalisten en politieke publicisten wel beseffen waarover ze het hebben en wat precies hun positie is tegenover of misschien wel binnen de cenakels van de ‘macht’.
 
Is cynisme niet eerder een gezonde en verstandige levenshouding wanneer je als modale burger geconfronteerd wordt met politici die een verhaal slijten van gratis belastingverlagingen en zich specialiseren in oppervlakkige populistische verhalen.
Een gezonde vorm van cynische rede is een houvast om een maatschappelijk en persoonlijk engagement te blijven voldoen voor mensen die reflecteren op hun positie in de samenleving of wat er van rest.
Wie niet behoedzaam reflecteert over de talloos nieuwe praatjes van politieke kopstukken, reclamegoeroes en vaak ook journalisten en publicisten, dreigt te verstikken in een omarming van een wurgslang.
“En op de bodem van de diepe waters
wordt de globale aarde omkneld
door de gigantische wurgslang
zwelgend in het rituele slijk
allesverslindend en religieus verbindend.”Pablo Neruda, Canto general
Wanneer vluchten niet meer kan, houden we elkander beter bij de hand in de ochtendschemer '?
 
Politiek is een keihard gevecht om de macht, niets anders dan de macht en dat rond thema's die de organisatie van een maatschappij zouden moeten behelzen. Politici spelen een theater waarmee ze dingen naar de gunst van de kiezer met de belofte dat ze de troon van de macht zullen verlaten als de kiezer dat wil. Toch klampen de partijbonzen zich vast aan die macht en zijn ze grif bereid de potentiële kiezer in alles naar de mond te praten. Niet alleen bij de sp.a wordt het partij- en verkiezingsprogramma bepaald door marktonderzoek en opiniepeilingen. Na het succes van de Nederlandse SP die zich erop beroept de linkse klank van Neerlands Hoop te verpersoonlijken bouwen zelfs de Belgische PvdA – kopstukken hen na met de ontboezeming dat zij als doorwinterde Stalinisten enkel de stem van het eigen volk willen zijn: zij doen enkel wat de mensen willen
Is het dan niet verstandig dat een bezorgde burger een gezonde dosis argwaan koestert wanneer politieke partijen plots hun basisideologie in willen ruilen?
Is het cynisme dat Filip Rogiers opmerkt, niet eerder een blijk van gezond wantrouwen tegenover de goede bedoelingen van onze politieke toppers die zich graag als slangen vervellen om zich aan de troon van de macht vast te klampen? Van een metselaar moet je vakwerk verwachten, van een politicus een standvastig personnage. Het infantiliseren van de kiezer is puur sarcasme vanwege de partijleiders en dat is veel erger dan het cynisme dat zij steeds vaker bij de burgers ervaren.
Jan Van Duppen, gewezen gemeenschapssenator sp.a-spirit.

 

Merkwaardig toch dat zovele politici, deskundigen, journalisten, advokaten en burgers het voortdurend hebben over ‘zinloos’ en ‘extreem’geweld, wezenlijk geschokt door de racistische moorden te Antwerpen. Zinloos, want het was een onschuldig kindje. Zinloos, want het moet in een vlaag van zinsverbijstering gebeurd zijn. Onbegrijpelijk, want het was een doorsnee knul uit Wilrijk,  met familie bij het Vlaams Belang. Onbegrijpelijk, en dus is de dader ‘ziek’, het slachtoffer van een acute psychose. Niet te bevatten, al verklaarde hij meteen uit racistische motieven te handelen. Niet te bevatten, dat dit kan in ‘onze’ stad, bij ‘onze’ mensen. Wij neutraliseren de dader liever als ‘geen van ons’. Wij duiden hem graag als slachtoffer van het boze dat door de computerspelletjes in hem is gevaren

En toch was de koele, berekende eliminatie van ‘vreemdelingen’ voor de dader en zijn geestesgenoten helemaal niet ‘zinloos’. Integendeel, het is zingevend voor het gedachtegoed van hun leefwereld: doden als een machinale handeling – onverhoeds en lafhartig in de rug geschoten – het lang verwachte Mene Tekel.

Het doorgronden van de zinvolle betekenis van deze racistische slachting kan helend zijn voor de rouwenden en erger voorkomen, gesteld dat dit voor de beleidsverantwoordelijken in dit land een fundamentele bekommernis zou zijn.

Wie de toppositie van Vlaanderen op de racismeschaal van alle Europese volkeren verklaart als het gevolg van eeuwenlange overheersing door vreemde machten – zoals Herman Van Rompuy (CD&V)  – spint garen bij een mythische identiteitsvorming, eigen aan ‘losers’. In de negentiende eeuw werden verschillende bestuurlijke en economische entiteiten  samengevoegd rond een sterk hertogdom Brabant en voorzien van een eigen mythologie om een identiteit te smeden van revanche. Rancuneuze lijm voor een natiestaat hoor je niet alleen in het Poolse volkslied – En nog is Polen niet verloren – maar ook in dat van Vlaanderen – Ze zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse Leeuw.
Het is de mythe van een volk dat heeft weten stand te houden tegen de vreemde overheerser, zolang een Vlaming leeft. En vandaag is die vreemde weer in ons land aanwezig, zichtbaar maar onverstaanbaar, opvallend maar onbegrijpelijk.
Zal ons volk van ‘losers‘ en ‘consumenten’ weerstand kunnen blijven bieden? Moeten de beste zonen uit ons midden hun maatschappelijke verantwoordelijkheid niet opnemen en het vuile handwerk verrichten opdat Vlaanderen vrij blijve van vreemde smet?
Treedt eenzelfde identiteitsvorming niet op bij allochtonen die zich als minderheid in een underdogpositie opstellen? We sluiten ons aaneen in clans, bendes, groepen, nationaliteiten, culturen, godsdiensten waar we de gelijken veilig willen herkennen aan het minderwaardig verklaren van de andere. Gesloten – vaak etnisch gedefinieerde – groepen leven in onze maatschappij vooral naast elkaar. Nieuwkomers in een multiculturele samenleving zoeken hun illusie van een warm welkom in de herkenbaarheid van de eigen cultuur. De ander wordt dan vaak als vijandig ervaren, als een te bewinnen kudde voor creatieve ondernemers. En omgekeerd.
Onzekerheid is een ramp voor mensen die verlangen naar een veilig perspectief om hun leven te leiden en kinderen op te voeden. Onzekerheid is vandaag de norm. Al wordt door politici luidruchtig beloofd de riante inkomsten van managers in overheidsdienst of privé-bedrijven af te toppen, de gewone arbeider en bediende moeten reëel inleveren of opzouten. Al wordt van iedereen het hoogst mogelijke diploma geëist, finaal blijken zeer velen geen echte job te vinden. Al wordt een goeie opvoeding voor onze kinderen de waarborg voor de toekomst genoemd, in de ratrace maken alleen tweeverdieners kans om echt aan de armoedeval te ontkomen. Al neemt de werkeloosheid toe, de pensioenleeftijd moet steeds weer verlaat en toch geraken knelpuntberoepen niet ingevuld.
Creatieve vrije ondernemers en populistische politici zijn erin geslaagd om op grote schaal de illusie van de onmiddellijke consumptie in onze hoofden te planten, als de dwingende nood aan de directe bevrediging van al dan niet aangeprate behoeften, zoals een gratis MP3 speler.
Is het verwonderlijk dat die consumenten zich langdurig misbruikt weten? Is het verwonderlijk dat sommigen onder ons overgaan tot vormen van zelfverminking, tot de reële beleving van hun fantasieën over zuiver en vrij van vreemde smet, over andersgelovigen die vooral mindergelovig en minderwaardig heten?
Worden wij niet vaardig als zwijnen naar de slachtbank geleid met een plank voor onze kop om de illusie te creëren dat er geen uitweg meer is? Wordt ons niet verteld dat de breuk tussen kapitaal en arbeid vervaagt in een wereld waar het kapitaal heen en weer flitst naar de stallen met nog grotere winstmarges? Wordt iedere vorm van internationalisme niet gesmoord in populistische slogans over eigenbelang? De sp.a voorzitter wil zelfs niet weten van een omschrijving als ‘racistisch’ geweld, het gaat volgens hem om ‘extreem’ geweld – zinloos en onbegrijpelijk en dus zonder verband met een racistische visie op een samenleving.
Vandaag is de vrije markt een slachthuis met dagelijks de bloederige beelden van het doden van overbodige en dus zinloze mensenlevens, in uitzichtloze oorlogen, door het razende autoverkeer of met al dan niet geregistreerde vuurwapens. Willen wij in een Kleurrijk Vlaanderen samen kunnen leven, dan moet die vrije markt een plaats van ontmoeting zijn in respect voor de ander. Wie de openbare ruimte betreedt, doet dit in veiligheid met open handen want de staat moet het monopolie op geweld exclusief beheren. Bijgevolg wordt verkoop, bezit en gebruik van alle vuurwapens verboden, tenzij in gesloten en bewaakte ruimten voor wie de onbedwingbare behoefte heeft te wedijveren in de kunst van het schieten. Verschillende bevolkingsgroepen en culturen ontmoeten elkaar in onderwijs waar geen exclusiviteit naar geloof of cultuur kan bestaan. Tegenover een passend vervangingsinkomen moet zinvol werk staan in een sociale economie van onderwijs, over mobiliteit,  welzijn en openbare diensten tot  gezondheidszorg. Zo’n maatschappij is creatief en innovatief op een sociale humus, waar het goed en veilig leven is, zodat smetvrees van ‘losers’ voor het vreemde en het andere verdwijnt voor een zelfbewuste nieuwsgierigheid en een veilige wens tot een vruchtbare ontmoeting met de andere, ook met wie van verre gekomen is. Culturen als buren in de Zinnekesparade van Brusselse straathonden kan ook in de sinjorenstad met een Ommegang van Nello en Patrasche, de Hond van Vlaanderen.

 

"Wat er in Antwerpen gebeurd is, is een afschuwelijke daad van extreem geweld”, zegt sp.a voorzitter Johan Vande Lanotte in De Morgen.
“Net zoals het verkeerd was om bij de moord in het Centraal Station naar één gemeenschap te wijzen, zou het ook nu verkeerd zijn om algemene conclusies te trekken. Of het nu een blanke is die een zwarte doodschiet of het omgekeerde, maakt in essentie niet uit. Het is extreem geweld.”

Kertész beschrijft in Kaddisj voor een niet geboren kind hoe de verteller zich opwindt als hij iemand hoort zeggen dat Auschwitz en het daar begane kwaad, niet voor verklaring vatbaar zijn. In een uitbarsting van woede roept de joodse verteller uit dat weliswaar het goede onverklaarbaar is, maar dat er voor het kwaad altijd een rationele uitleg bestaat, want ‘misschien is de satan zelf, evenals Jago, irrationeel, maar zijn schepselen zijn uiterst rationele wezens, al hun daden zijn als een wiskundige formule afleidbaar, afleidbaar uit een of ander belang, uit winzucht, uit lauwheid, uit machtsbelustheid en wellust, uit lafheid, uit de behoefte om de een of andere drift te bevredigen, en zoniet hieruit, dan uit de een of andere waan, uit paranoia, uit een manisch-depressieve psychose, uit pyromanie, uit sadisme, uit de behoefte tot lustmoord, uit masochisme, uit een demiurgische of andersoortige megalomanie, uit necrofilie, kortom uit een der ontelbare perversiteiten en misschien wel uit al deze afwijkingen tegelijk".

Kertész probeert aan te tonen dat – aangezien de voedingsbronnen niet zijn opgedroogd – Auschwitz niet voorbij is, maar zich achter steeds weer andere maskers opnieuw manifesteert. Daarom irriteert het Kertész mateloos dat de vertegenwoordigers van de heersende cultuur zich niet bekommeren om de doelstellingen van die cultuur, dat ze de samenhang tussen de heersende cultuur en de holocaust uit sentiment, commerciële overwegingen en gemakzucht niet willen zien of begrijpen.

 

Uit Piet de Moor, Schermerland – Stemmen uit Midden-Europa, p, 206

Voormalig kabinetschef van sp.a voorzitter Johan Vande Lanotte, Jannie Haek is intussen een goedbetaalde gedelegeerd bestuurder van de NMBS-holding – dik 475.000 Euro per jaar plus 25% extra bij goede prestaties. Blijkt nu dat Jannie ook nog een extra Win for Life heeft gekregen als regeringscommissaris in het bestuur van de Nationale Loterij: nog eens 15.000 euro per jaar en 500 euro per zitting. 

Hij doet het volgens staatssecretaris van overheidsbedrijven Bruno Tuybens niet voor het geld. Dan kan hij net als de gouverneur van Limburg toch makkelijk die centen toekennen aan een goed doel. Steve kon zijn riante jaarpenningen van het luxueuze Ethias – mandaat niet aanhouden bovenop zijn flinke wedde van gouverneur en schonk dit dan maar aan een goed doel.

Wat let Jannie?

Johans opvolgster, Freya, had met 1 mei te Gent nog zo flink opgeroepen tot fatsoenlijke lonen voor topmanagers, zoals haar papa Luc, die bij BIAC ook zeer fors verzorgd wordt.

Sp.a-voorzitter Vande Lanotte reageerde gisteren liever niet op vragen van journalsiten en ook Freya’s kabinet van Begroting gaf liever geen commentaar.

Nog in gesprek met Johan, met Bruno le Beau of met papa Luc?

Freya Van den Bossche op 29 april in Het Laatste Nieuws:,,Ik vind het onwaarschijnlijk hoeveel die topmanagers verdienen. Dat geldt ook voor sommige overheidsbedrijven. Neem nu Didier Bellens van Belgacom. Men zegt dan: ,,Hij is de beste, dan moet je de prijs betalen. Wel, pak dan de tweede beste, die zal ook wel goed genoeg zijn. En betaal die een normaler loon. Dit is het fatsoen voorbij.’’

Didier Bellens, de gedelegeerd bestuurder van Belgacom, verdient twee miljoen euro brutto per jaar. Dat blijkt uit cijfers die staatssecretaris voor Overheidsbedrijven Bruno Tuybens (SP.A) heeft bekendgemaakt. Tuybens wil daarmee meer openheid creëren.Van die twee miljoen voor Bellens is er 1,25 miljoen euro vast en 750.000 euro variabel. Bovendien heeft de Belgacom-topman ook nog eens recht op 400.000 euro aandelenopties.

Johnny Thys (De Post) krijgt 800.000 euro per jaar toegeschoven, waarvan 630.000 euro vast is en 230.000 euro variabel. Het leidende trio bij de spoorwegen, Jannie Haeck, Marc Descheemaecker en Luc Lallemand, verdient tussen de 400.000 en 500.000 euro. Daarbij komt nog eens maximum 25 procent variabel loon.

Staatssecretaris Tuybens wil meer transparantie scheppen rond de overheidsbedrijven. Bij die openheid hoort ook het noemen van de lonen van topmanagers. Daar heeft de burger recht op, gezien iedereen aandeelhouder van de overheidsbedrijven is, zegt Tuybens aan VRT-radio. ( De Standaard 4/2006)

Jannie Haeck was tot voor zijn vertrek naar de lucratieve spoorwegtop jarenlang kabinetschef van Johan vande Lanotte, de voorzitter van Freya’s sp.a.

Misschien Johan en Bruno nog eens bellen?

“Eenvoud is niet het kenmerk van de beginner. Het is de duur bevochten stempel van de meester.”

Met dit citaat van Godfried Bomans opent de www.kafka.be webstek van de staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging. Het leek ons de moeite om de waanzin te toetsen in de pretenties die rondwaren op zo’n webstek met een gedurfde naam die zoals wel vaker, alle ladingen dekt, behalve die waarover het zou moeten gaan.
Het heeft wat van de dief die roept: ‘Houd de dief!’ Maar dat is theater, soms zelfs in schoonheid, wat spijtig genoeg niet kan gezegd worden van de visie op Kafka door excellentie Q.

Lees verder »

,,Van echte zwaarlijvigheid ga je dood, maar overgewicht is normaal, zeker op middelbare leeftijd.’‘

OOIT zijn ziekenfondsen opgericht door bewuste proletariërs, om zich te verzekeren tegen de financiële aanslagen door ziekte. De Verenigde Staten tonen het grote nut van een universele ziekteverzekering door er géén te hebben. Ondanks zeer hoge uitgaven voor de gezondheidszorg, zijn de gezondheidsindicatoren van de VS slecht. Torenhoge behandelcijfers tonen hoe twee derde van de bevolking is oververzekerd en overbehandeld, het overige derde is onderverzekerd en onderbehandeld.

België is ook dit onzalige pad op. De patiënt betaalt steeds meer supplementen in het ziekenhuis, aanvullende verzekeringen ondergraven het principe van de solidaire en universele verzekering. De gezonde persoon wordt nu tot legitieme prooi verklaard door de ziekenfondsen. In 1922 was Dr. Knock ou le triomphe de la médecine nog een satire op een handige kwakzalver. In de eenentwintigste eeuw wordt het brute realiteit: wie gezond is, betaalt zich blauw aan een ziekteverzekering die prullaria voor gezonde personen vergoedt, maar wie ziek is, krijgt te horen dat het zijn eigen schuld is. (...)

Frutseltherapie

De ziekenfondsen bestrijden nu consumentisme met nog meer consumentisme, het terugbetalen van allerhande ‘interventies’ tegen zwaarlijvigheid. Dat heeft niets te zien met preventieve geneeskunde, er is namelijk geen spat van bewijs dat het wat zal uithalen. Het heeft alles te zien met publiciteit, gevoerd met geld te besteden voor zieken. Wat later kunnen dan die zieken worden beschuldigd dat ze ziek zijn door hun eigen schuld: de winst wordt twee keer geteld. Geld voor ziekenfondsen wordt niet gedrukt door de regering, en kan maar één keer worden uitgegeven. Wie als ziekenfonds prullaria, zoals peperdure margarines, fitness-abonnementen of alternatieve frutseltherapieën terugbetaalt, haalt dat uit de zakken van zieken, die nu (nog) meer zelf zullen moeten betalen. Dat is misschien wel een nuttig weetje voor verzekernemers.

Luc Bonneux in De Standaard opinie 28/4/2006 p.22 (De auteur is arts-epidemioloog.) http://www.standaard.be/ opinie

De dag na het memorabele ideologische congres van sp.a wordt op De Zevende Dag van 19 maart 2006 Frank Vandenbroucke gevraagd wat hij van het idee van zijn nieuwe partijchef Johan Vande Lanotte vindt om zich te omringen met een raad van 12 wijzen:

"Een héél goed idee, liever 24 dan 12 wijzen rond Johan Vande Lanotte."

De Standaard 20/3/2006

Een jaar gelden trok Fraihi op onderzoek in Molenbeek. Hoe zat het met het moslimextremisme in Brussel, wilde ze weten. Ze schreef er een artikelenreeks over en nu is er het boek Undercover in Klein-Marokko. Op de cover van haar boek staat een foto van haarzelf. Ze is onherkenbaar door de sluier voor haar gezicht. Een beetje uit voorzorg, want ,,er lopen toch zoveel gekken rond’‘. Alleen haar grote ogen zijn onbedekt en ze kijken uitdagend naar de lens.

,,Het was niet echt de bedoeling om een statement te maken met die cover. Eerlijk gezegd vind ik zelfs dat ik er niet schitterend op sta. Maar op zich klopt het natuurlijk wel: een sluier kan een vrouw juist heel sensueel, zelfs seksueel maken. Ik ben ervan overtuigd dat veel moslimvrouwen hun sluier of hoofddoek net daarom dragen.’’

Tijdens je onderzoek in Molenbeek speelde je de rol van een studente sociologie om op die manier uit te vlooien hoe sterk het extremisme is doorgedrongen in de moslimgemeenschap. Voelde dat toch niet een beetje als verraad aan toen je de bevindingen achteraf neerschreef?

Neen, ik ben geen verraadster. Ik zie mij eerder als een dokter. Eentje die de pijnpunten probeert te traceren in de hoop dat er nadien ook een remedie gevonden wordt. Ik heb wel kritiek gekregen, maar vrienden heb ik er niet door verloren. En ik heb altijd de volle steun van mijn ouders gekregen. Ik denk zelfs dat zij fier zijn omdat hun dochter een noodzakelijk debat op gang probeerde te krijgen. Alleen is dat debat er onder moslims nog niet gekomen. Ik ben vooral ontgoocheld door het gebrek aan steun van de gematigde moslims. Die hebben mij gewoon in de kou laten staan. Ik weet dat velen het met mij eens zijn, maar ze sluiten liever hun ogen.

 

Je kreeg vanuit de integratiesector zelfs het verwijt dat je het Vlaams Belang in de kaart speelde. In je boek sla je flink terug: ,,De integratiesector ligt aan het infuus. Als een terminale patiënt die zijn lot niet accepteert, zullen die pamperaars blijven stuiptrekken.’’

Die sector is toch volstrekt zinloos. Voor mij is het simpel. Wie niet wil integreren, hoort hier niet thuis, en daar moeten we dus ook geen geld in investeren. Integratie is een overbodig woord. Iedereen moet zich gewoon houden aan de algemeen geldende maatschappelijke regels. En wie die regels niet goed vindt, moet maar vertrekken. Ik heb een goede raad voor al wie zich hier niet thuis voelt: ga weg. Voorts moeten we gewoon vreedzaam samenleven. Maar dan wel ‘samen’. Ik stoor mij aan het ontstaan van die aparte eilandjes, zoals in Molenbeek waar er een aparte moslimstaat gegroeid is en waar België soms heel ver weg lijkt.
(...)

Je bent duidelijk geschrokken van de macht die de extremisten momenteel hebben. Maar wat heeft je nu het meeste verbaasd?

,,Dat we het zo ver hebben laten komen. Ik vergelijk het echt met de toestand in de jaren dertig in Duitsland. Toen mochten de nazi’s ook ongestoord groeien, tot ze zo sterk waren dat er niets meer tegen te doen viel. Neen, dat is niet overdreven. Die extremisten zijn net zo goed fascisten als de nazi’s. En ook zij mogen hun onzin ongestoord blijven verkondigen. Ik vraag mij soms af wat er toch met ons, moslims, gebeurd is. Wij hebben toch ook onze glorietijd en onze Verlichting gehad. Waarom hebben we sindsdien zoveel stappen achteruit gezet?

 

Aan het einde van je boek doe je een oproep: ,,Doe iets!’’ Maar wat dan?

De overheid moet de problemen in bijvoorbeeld Molenbeek echt aanpakken. Ze moet bewijzen dat zij oplossingen biedt, en niet de extremisten. Laat ze beginnen met het werkloosheidsprobleem, vooral van de jongeren. Dan moet ze werk maken van beter onderwijs en van de strijd tegen de vervuiling en de verloedering. Molenbeek moet er weer wat vrolijker beginnen uitzien. Maar dat is niet alleen een taak van de overheid. De Belgische Marokkanen mogen best ook wat meer moeite doen, in plaats van altijd te klagen dat ze in de steek worden gelaten. Het is toch niet zo moeilijk om de eigen stoep schoon te vegen en ervoor te zorgen dat de kinderen naar school gaan. Waarom wordt het kindergeld niet afgepakt als kinderen niet naar school gaan? Waarom zijn er geen boetes als de vuiligheid gewoon op de stoep gesmeten wordt? Klinkt dat repressief? Misschien. Maar soms is dat gewoon nodig.

,,Undercover in Klein-Marokko’’ van Hind Fraihi ligt vanaf deze week in de winkel, 176 blz., 14,90 euro.

Van onze redacteur Steven De Bock
 

 

Dat de oude bollenwinkel gerenoveerd werd is een goeie zaak, niet alleen uit nostalgie-overwegingen, want het hele Atomium is meer waard dan de puinhoop die er enkele jaren geleden nog van restte.

Dat er fors geïnvesteerd werd, is een goeie zaak.

Dat dit monument historisch was, is en nog lange tijd zal blijven – al was het maar om de dromen die nooit zijn uitgekomen – staat als een bollenkraam boven het Heyselwater.

Maar dat de club die zich in deze vzw Atomium herkent, stijf staat van de archaïsche unitaire roest is evenzeer een waarheid als een koe.

Niet alleen blijkt dit uit de vertalingen uit het Frans naar een merkwaardig Nederlands anno 2006 die de toespraken, brieven en website www.atomium.be sieren, maar meer uit nog de flair waarmee ondermeer de wedstrijd "Bollen Noemen" werd afgerond.

Lezers van De Morgen en Le Soir mochten een naam voorstellen voor de vernieuwde bollen.

Daaruit zou de jury een keuze maken.

En kijk, wat kiest de jury als winnende combinatie:

"In januari 2005 werd door de vzw Atomium en de twee grote Belgische dagbladen "Le Soir" en "De Morgen" overeengekomen een oproep te lanceren aan de lezers om hun ideeën voor de benaming van de negen sferen te doen kennen. Talrijke personen hebben hierop gereageerd door hun verschillende en originele voorstellen naar de vzw Atomium op te sturen.

Op 7 maart 2005 kwam de jury samen, die voor deze opdracht werd samengesteld onder het voorzitterschap van Henri Simons, Eerste Schepen van de Stad Brussel en Voorzitter van de vzw Atomium. Na een lange deliberatieavond werd besloten om vanaf het jaar 2006, aan de negen sferen van het Atomium de namen toe te kennen van de beroemde Belgische personen die zich onderscheiden hebben gedurende de XXste eeuw.

De uitgekozen namen zijn de volgende: Lola Bobesco ( Muzikante), Renaat Braem (Architect), Marcel Broodthaers (Beeldende kunstenaar), André Franquin (Tekenaar), Marie Janson ( Eerste Belgische senator), Maurice Maeterlinck (Nobelprijs van literatuur), Ilya Prigogine (Nobelprijs van Chemie), Henri Stock (Filmmaker), André Waterkeyn ( Ingenieur en ontwerper van het Atomium)." 

Een merkwaardige verzameling waarmee de tweetaligheid van het Atomium, Brussel en België op passende wijze de gepaste eer wordt betoond. Je vraagt je af wat die zogenaamde jury onder leiding van een Ecolo schepen bezield heeft om zo’n keuze op te dringen, laat staan waar ze zo lang over hebben moeten delibereren?

Toch niet over ‘de beroemde Belgische personen die zich hebben onderscheiden gedurende de XX ste Eeuw’?

Net zoals op de website, waar de Expo’58 ster ook onvermijdelijk leidt naar een Franstalig klikkaartje.

Het blijft goed leven in de Brusselse salons van de XIXde of de XXI ste eeuw, terwijl buiten de karavaan verder trekt, de wereld, de stad en de straten onherkenbaar veranderen, verstoffen de beroemde Belgische juryleden verder tot het niets, waaruit ze zijn voortgekomen. Zelfs geen herinnering zal hun deel zijn.

In 2006 nauwelijks nog te geloven, toch?

DSM De Standaard, zaterdag 18 februari 2006

In welke restaurants tafelt u met collega’s?

Vroeger ging ik vaak met de ministers eten. Tegenwoordig dineer ik nog af en toe met Guy Verhofstadt, een echte Italië-adept. Hij weet Notos te appreciëren, maar zijn hart gaat uit naar Tutto Pepe en Vini Divini, twee van de beste Italianen van Brussel. Verhofstadt is een wijnkenner, dus in Vini Divini komt hij aan zijn trekken.

U hebt al heel wat restaurants uitgeprobeerd. Staat er nog iets op uw verlanglijstje?

Ik wil aan tafel zitten bij Ferran Adriá, de chef van het wereldberoemde El Bulli. Ik heb de meeste bekende restaurants van ons land bezocht, alleen bij Peter Goossens ( van Hof van Cleve ) ben ik nog niet langsgeweest. Verschillende mensen hebben me Bistro Novo in Roeselare aangeraden.

DE FAVORIETE ADRESSEN:

Jean, Grote Markt 13, 3500 Hasselt, tel.: 011-22.20.96

In De Parel, Kuringersteenweg 101, 3500 Hasselt, tel.: 011-25.16.21

Magis, Grote Markt 31, 3700 Tongeren, tel.: 012-74.34.64

Slagmolen, Molenweg 177, 3660 Opglabbeek, tel.: 089-85.48.88

Arlecchino, Minderbroederstraat 9-11, 3500 Hasselt, tel.: 011-22.76.16

Notos, Livornostraat 154, 1000 Brussel, tel.: 02-513.29.59

Le Samourai, Wolvengracht 28, 1000 Brussel, tel.: 02-217.56.39

La Cueva de Castilla, Colignonplein 14, 1030 Schaarbeek, tel.: 02-241.81.80

Le Vismet, Sint-Katelijneplein 23, 1000 Brussel, tel.: 02-218.85.45

Viva M’Boma, Vlaamsesteenweg 17, 1000 Brussel, tel.: 02-512.15.93

Tutto Pepe, Faiderstraat 123, 1050 Elsene, tel.: 02-534.96.19

Vini Divini, Herdersstraat 28, 1050 Elsene, tel.: 0477-26.14.87

El Bulli, Cala Montjoi S/N, 17480 Roses (Girona), tel. 0034-(0)972-15.04.57

Hof van Cleve, Riemegemstraat 1, 9770 Kruishoutem, tel.: 09-383.58.48

Bistro Novo, Hugo Verrieststraat 12, 8800 Roeselare, tel.: 051-24.14.77

Tijden van geven en nemen,
Doch die van geven zijn altijd welgenomen…
Of hoe een begroting kan lijden
Wanneer de huidige sp.a voorzitter
de vingers op de federale knip hield.

Als scheidend federaal vice premier en begrotingsexpert heeft de huidige sp.a voorzitter Johan Vande Lanotte nog gezorgd voor een onvergetelijke topdeal voor de federale schatkist: begroting in evenwicht en 32,5 miljoen Euro of 1,3 miljard oude Beffen kwijt aan de operatie ‘vakantiecentra voor asielzoekers’ of was het een operatie ‘ACW vakantiecentra voor vastgoedmakelaars’?
Een persselectie over de buddy van Didier Reynders, toen Karel Pinxten nog kon tellen en het mysterie van Pieter De Crem ( maart 2001)

Lees verder »

Dante Alighieri, La Divina Commedia, Inferno, Canto 3, 1-9

'('?) Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate.'

Dante en Vergilius staan voor de poort van de Hel
En lezen het negen regelige opschrift:

'Per me si va ne la città? dolente,
Per me si va ne l'etterno dolore,
Per me si va tra la perduta gente. ('?)

'Door mij komt men in de stad van lijden
Door mij komt men in de eeuwige pijn
Door mij komt men bij de verloren mensheid!

Mijn makker schiep mij uit gerechtigheid
Door goddelijke almacht, hoogste rede
En eerste liefde werd zijn hand geleid.

Niets is er voortgebracht in het verleden
Of het had eeuwigheid, ook ik duur voort:
Er is geen hoop voor wie hier binnentreden.'

(De goddelijke komedie, vert. Ike Cialona en Peter Verstegen, uitg. Athenaeum-Polak & Van Gennep, Amsterdam 2000)

'('?) Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate.'

‘(...) Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt,’

Dit citaat uit Dante’s Divina Commedia heb ik op 13 juni 2004 herhaald voor de VRT verkiezingsuitzending in de koffiekamer van het Vlaamse parlement waar ik afscheid nam van de wapenen. De sp.a-ondervoorzitster was niet bereid met mij in duscussie te gaan voor het oog van de camera op het podium in het halfrond, waar later Yves Leterme na de uitslag van het VB nog tegen Steve Stevaert verklaarde:’Al een geluk dat cd&v nog een kartel heeft met NVA!’

Dit citaat had ik bij het begin van mijn parlementaire carrière al eens aangehaald om de evolutie in de verschillende meerderheidsfracties in het Vlaams parlement te vatten over een motie aangaande tweetalige griffiers in Spiere-Helkijn. Karel De Gucht vroeg toen een schorsing om eerst met Guy Verhofstadt te bellen bij het begin van de eerste paarse coalitie.

Voor een nieuwkomer in een parlement is het veiliger alle hoop te laten varen bij het binnentreden.

Ik kan me vinden in de wensen van brave mensen,
ik kan me zelfs soms een beetje neerleggen
bij de eisen van de tijd,
de drang en de dwang van de actualiteit.
Maar ik word treurig en moe
van een schitterende nieuwszender
die zijn vast krantenoverzicht
na het nieuws van 07.30 uur
in onbestemdheid laat verdwijnen.
Beseffen de Radio 1 programmabazen
eigenlijk wel dat hun zender,
zeker ’s ochtends en wellicht ook
voor velen ’s middags en ’s avonds
een klokfunctie heeft,
dat naar de nieuwsindeling een ontwaken,
een autorit, een werkdag, wat zeg ik,
een mensenleven wordt ingericht.
Beseffen die programmamakers hoe verweesd
en verstoken van de gebruikelijke portie
ergerniswekkende en boeiende wijsheden,
tal van luisteraars worden achterlaten?
Beseffen zij hoe verbijsterd iemand
kan zijn wanneer het klokvaste nieuws
moet wijken voor de commentaar
op een tennismatch?
Ik smeek u om mededogen,
om enige empathie met de talrijke
Radio Een – luisteraars
wie enkel nog klokvast nieuws,
boeiende politieke commentaren
en het krantenoverzicht rest
als stafrijmen waarop men steunt
met de stemme om de dagelijkse
ratrace door te komen.
Caute!

 

Ach ze kon zo mooi zingen en blijkbaar ook nog voor het zingen de kerk uit ze gebruikte haar stem en haar lijf en leden om haar fans te verleiden en hun steun te verzilveren in een parlementair mandaat bij de meest biedende. Toen VU ID 21 van Bertje het liet afweten, koos ze eieren voor haar geld en schoof ze de benen onder tafel bij de VLD, het betere werk, niewaar.

Nu haar sociaal statuut eindelijk geregeld was, want als zelfstandige kunstenaar is en blijft het maar behelpen, toch… kon ze aan haar uitgebreide en erg dure verbouwingen beginnen. Een uitgebreide ingewandenbeknibbeling – Scopinaro – nadien verwijdering van extra rollen en veel te ruime huidzakken… Dan nierstenen en allerlei extra’s om van de suikerziekte van haar dochtertje nog maar te zwijgen.

De gretigheid waarmee ze het leed van haar eigen lijf tot zich nam, is haar niet gespaard gebleven, en dat heeft ze dan ook altijd in het lang en breed in alle mogelijke ‘boekskes’ kond gedaan aan de fans,heel Vlaanderen en de wereld. Het heeft iets exhibitionistisch zoals de pauselijke zegen: aanschouw mijn lijden, Ecce Homo, bezie mijn lijf en leden, aanhoor mijn klacht, ‘Urbi et Orbi’ aan de stad en de hele wereld. Misschien dat ze daarom nu in de commissie buitenland van het Vlaams parlement zetelt om zoals iedere insider weet tijdens de gepaste reizen iets van de wijde wereld te kunnen zien. Ook als gemeenschapssenator zal ze geen zittend gat kunnen voeren op het rode pluche.

Maar door de automutilerende verbouwingen pleegde ze ook verraad aan haar lotgenoten die ze in een vzw Obese had weten te verenigen. Het was rond de eeuwwende nog in de nazomer van ‘Lekker dik en gezellig!’ waar de mensen met overgewicht zich aan Margriets ster konden vergapen. Ook zij konden ooit aan dit succes deelhebben en de jongsten zouden zich voorwaar aan Margriets zonnetje warmen.

Ze raakte in de clinch met de collega’s in vet- en showbiz en verweet hen valse boekjes te schrijven over onbestaande diëten, terwijl ze zichzelf ook hadden laten versnijden zoals zij doch het niet durfden toegeven, waar Margriet zelf met al haar littekens en de reuzegoeie doktoors die het allemaal hadden geklaard te koop liep. Voor wat hoort wat reclame, niet?

Alsnog ving ze bij de kamerverkiezingen van 2003 genoeg stemmen voor een zetel die ze zelf aan een door haar uitverkoren opvolger wou toekennen maar daar had ijskonijn Karel geen oren naar. Die klus zou De Gucht zelf wel klaren zodat het familiebedrijf Hermans, vroeger brood en banket, schlagers en chocolade en nu ook actief in ziekte en politiek een extra parlementair mandaat moest missen.

Het werd allemaal teveel voor Margriet. Haar passionele verlangen naar applaus werd onvoldoende bevredigd in parlement en senaat. Naarstig ging ze op zoek naar nieuwe krachttoeren: een nieuwe rechtsprekende raad die reclame kan verbieden omwille van aanstootgevend of vulgair karakter. Benieuwd of de VLD companen deze regelneverij een gelukkige keuze vinden. Benieuwd of haar eigen uitlatingen en exhibitionisme niet het eerste slachtoffer kan worden van haar rechtbank voor vulgaire zaken.

Het wordt allemaal een beetje teveel voor de Kempense nachtegaal. Ze liet zich ten aanschouwe van Vlaanderen in het programma van Goedele – Vaginaboek – Liekens nog eens helemaal en onbelemmerd gaan wanneer Eric Van Rompuy haar als tegenspeler even uit haar hok lokte: "Politiek is een klotejob!" loeide ze de verbouwereerde Eric toe.

Een absolute klotejob! Wat zeg ik: een hondestiel!

Alleen is Margriet wel geëvolueerd tot honds gedrag maar dan wel zonder kloten. Het wordt allemaal behoorlijk ranzig en de vraag is of de voorzitter van het Vlaams Parlement meer te doen heeft met de emeenteraadperikelen van de Koekenstad, dan wel met de gedragingen van het lid Hermans. Anne Marie Lizin zal als senaatsvoorzitter ongetwijfeld verbaasd over haar brilletje staren en zich afvragen waar la Hermans het nu weer over heeft.

Margriet heeft zich opnieuw geout om er weer in te mogen, in de pers, de blaadjes, het nieuws.

Ze heeft zich weer eens bisexueel verklaard en haar verlanglijstje bekend gemaakt in het januarinummer van het Holebi blad ZIZO: “Ik wil in bed met Temsamani en Van Brempt, en Kris Peeters zie ik ook wel zitten»

«In politieke kringen zal men misschien misbruik proberen te maken van dit artikel.»

Margriet: «Ik ben zeker niet bang om ‘gepakt’ te worden op mijn geaardheid. (bulderlach) Nee, serieus: ik vind dat mensen moeten beseffen dat biseksualiteit voorkomt in de maatschappij. En dat het niet abnormaal is dat je je oog al eens laat vallen op iemand van hetzelfde geslacht.»

Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien…dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug. Alleen doornen helpen nog bij de pijn van het zijn…

In een amechtige poging om het tijdelijke succesrecept – ‘goed voor dé mensen’ (van de Dorpstraat of van de Kabinettenstraat?) van vaandelvluchtig voorzitter Stevaert te kopiëren lanceert Johan met Freya en misschien ergens nog wel een Caroline, maar die lijkt voorlopig voor het zingen de kerk uit te zijn, een nieuw succesvol verkiezingsthema.

Neen, niet onder het motto van ‘I Have A Dream…’

Neen, zo dwaas als Martin Luther K. is Johan niet.

Hij is heel veel slimmer…

Hij vraagt zijn leden, zijn militanten, zijn hardwerkend kader te durven,

te durven dromen…

van goedkope bouwgrond en warmte bij door vrije marktwerking gestegen energie en elektriciteitsfacturen.

Toen hij nog de hyperkinetische kabinetschef was van Louis Tobback presteerde deze excellentie het een jaar of tien geleden geflankeerd door de Gentse brulboei, vader van het consumenten – kletsmarieke een afgeladen zaal kameraden uit de federatie Mechelen Turnhout – ‘in goeien doen’ – te schofferen te Berlaar.

‘Dé mensen’ hadden een doorzonwoning of fermette gebouwd en voor ieder van hun kinderen een stuk bouwgrond gespaard, kortom ‘iedereen’ die zich had opgewerkt werd daar door Louis de maat genomen. Iedereen die in het onderwijs, de ziekenkas of de vakbond de touwtjes aan elkaar had weten knopen als een goede huisvader, c.q. –moeder, als hardwerkende tweeverdieners uit Vlaanderen, kreeg van Louis in groten doen te horen dat het maar eens gedaan moest zijn met dat ‘ikke-ikke-en de rest kan stikken’.

Dat was niet sociaal, niet solidair, niet socialistisch, quoi!

Fons Van Dijck was dan reeds in volle actie met het op punt stellen van de succesvolle verkiezingscampagne onder de slogan ‘Uw sociale zekerheid’ met de breed grijnzende kop van Louis Tobback er bovenop. De vertrouwde strategie van de angst moest de Agusta schandalen onder de mat houden tot na de verkiezingen. De omkoopgelden van een Italiaanse wapenfabrikant voor een helikopterorder van het Belgische leger werden ommers gebruikt voor wat heet ondersteuning van de partijpropaganda in sommige partijfederaties en andere min of meerdere frivole doeleinden, zoals het wippen van Willy Claes in zijn functie van Amerikanenvriend en Navo opperfreak.

Fons zou zijn inspanningen nadien verzilveren als kopman bij Telenet en meer recent als topman van VVL BBDO – waar hij de ‘Petrick’ Janssens heeft afgelost.

Patje heeft zich intussen na een minder succesvolle maar des te lucratievere periode als voorzitter van sp – onder zijn leiding nu ook met ‘.a’ – tot burgemeester van de Koekenstad uitgeroepen en zijn Kamerstek ingeruild voor een vijf jaar vaste zetel in het Vlaams parlement. Zij het dat de daaraan verbonden honoraria niet kunnen geïnd worden in een vennootschap zoals dat met die van sp.a voorzitter wel kon.

Fons zelf werkt zich nu in het zweet voor de VLD om daar het zwalpende schip te keren door de hardwerkende Vlamingen te verleiden, zij het niet met dromen of nachtmerries over verplichte verkoop van bouwgronden aan 60% van de marktwaarde.

De Fons is slimmer…

De enigen die iets aan oorlogen overhouden zijn immers niet de slachtoffers, niet de winnaars en zeker niet de verliezers. De enigen die in een oorlog netto winst opstrijken zijn immers de huurlingen die met hun diensten leuren bij de  meestbiedende.

Met de nieuwe slogan ‘Partij van Iedereen’ – PI - zet de sp.a nog een stap verder in het niets. PI is de halve omtrek van de cirkel gedeeld door de straal: 3,141592653… PI is een oneindig transcendent getal.

Van Werklieden, naar socialisten, andere socialisten en recentelijk consumenten, is het nu de partij van ‘iedereen’, en dus van niemand.

Het lijkt als een versleten hoer die geen succes meer heeft onder het beter gesitueerde clientèle en in arrenmoede zich dan maar aanbiedt aan ‘iedereen’. Neem mij, kies mij, smeekt ze de consument, ik ben er voor iedereen, ei zo na gratis.

Dat belooft voor het ideologisch congres van maart 2006, dat het roemruchte Charter van Quaregnon (1894) moet herdenken en actualiseren. De toenmalige ideologen en partijbonzen hadden op z’n minst begrepen dat de motor van de maatschappij en de geschiedenis op de klassenstrijd draaide.

Vandaag zijn er alleen nog consumenten en producenten die door Freya als een strenge schooljuf met smaak op de vingers werden getikt.
Maar sinds zaterdag zijn zelfs die eraan voor hun moeite wanneer ze nog zouden gedroomd hebben van een kastijding door de meesteres zelve.

Sp.a is er nu zelfs niet meer voor de consumenten. Ze is er nu nog alleen voor ‘iedereen’.

Fons Van Dijck heeft het geweten. Hij heeft Johan met Freya et les autres erin geluisd.

De Blauwe Schuit krijgt de wind in de zeilen onder de vlag van de hardwerkende tweeverdieners, dat lokt onontkoombaar een reactie uit bij de Rozerillerige Boekanier. Die keert zijn huik naar de wind en vaart dan niet langer onder de vlag van de dompelaars, de zieken, weduwen en wezen, de gepensioneerden, de werklozen en de –mensen laat staan de consumenten. Neen, Krentenbaard hijst meteen beverig de zeilen voor ‘Iedereen’. 

En dus voor niemand. Alsof ‘iedereen’ dezelfde belangen heeft.

Het ‘tunnelkijken’ in de Wetstraat is dodelijk. Voor de kijkers en hun entourage. Ze kunnen geen afstand nemen van de macht en klampen zich aan mekaar vast op een wankele troon in een grote gevaarlijke vijver vol krokodillen van het populisme die ze zelf zo genereus gekweekt hebben dat ze tenslotte het grootste offer dienen te brengen: zichzelf naar de uitgang laten begeleiden als voer voor de hellehonden.

Iedereen!

 

Wanneer vrouwen de troon bestijgen, trekt de macht zich terug in de coulissen…Wanneer mannen zich wanhopig aan de macht vastklampen, wordt vanuit de coulissen aan de touwtjes getrokken…

Naar aanleiding van het boeiende bezoek aan de tentoonstelling “Dames met klasse” te Mechelen bleef er een tekortkoming door mijn hoofd spoken.
Waarom wordt er niet gesproken over de confrontatie met het opkomende verzet tegen de Spaanse overheerser in die periode.
Bij enig zoekwerk, valt mijn goude carolus met een rinkelende klank op de harde tegels van mijn paleis: het gaat in Mechelen alleen over Margaretha van Oostenrijk en Maria van Hongarije – dames met klasse en landvoogdessen der Nederlanden.
Maar er was ook een derde dame in het regentenspel…

Lees verder »

 

De Standaard, 28/10/2005 – Opinie en Analyse
 
De Vakbonden zijn aan zet.
 
 

MEDEDOGEN ontbreekt bij de regeringspartijen in dit land en dat zal hen zuur opbreken. De kiezer is zijn vertrouwen kwijt in een beleid dat triomfantelijk een rommelig ‘generatiepact’
en een gekunstelde begroting over de hoofden van de bevolking uitstrooit: we leven te lang
 en kosten te veel, dus moeten we langer blijven werken, willen we nog enig pensioen kunnen
beuren. De jongerenwerkloosheid blijft schrijnend hoog en ‘duurzaam ondernemen’
verliest verder aan betekenis.

Lees verder »

Opiniemakers, De Morgen 27/10/2005

XAVIER VERBOVEN, algemeen secretaris ABVV Voor de betoging van 28 oktober hou ik graag een pleidooi voor wat meer begrip en wat genuanceerder denken. Enkele misvattingen op een rijtje.

‘ER WORDT STEEDS MINDER GEWERKT IN BELGIE’ Niets is minder waar. Om het even eenvoudig uit te leggen: mijn grootvader werkte 48 uur per week, van zijn 14de tot zijn 65ste en ging kort daarop dood. In zijn gezin werden in totaal 127.300 uren gewerkt in loondienst. Mijn vader werkte 45 uur per week, van zijn 16de tot zijn 58ste. In zijn gezin werden in totaal 98.000 uren gewerkt in loondienst. Vandaag werken meestal man én vrouw (of beide partners). Gemiddeld beginnen ze op hun 19de en willen ze stoppen op 58 jaar. Als ze beiden voltijds werken, werken ze samen 76 uur per week en dus 154.000 uur in loondienst. Bovendien is het werkritme op de meeste plaatsen flink gestegen in de loop der jaren. Wat in de discussie vaak vergeten wordt, is dat werknemers in ons land tussen hun 20ste en 50ste meer werken dan in de rest van Europa en vooral harder werken: de Belgische werknemers behoren vandaag tot de productiefste ter wereld. Bovendien was voor de generatie die nu voor zijn (brug)pensioen staat, weinig onthaasting weggelegd. Tijdskrediet, vaderschapsverlof, ouderschapsverlof… Het werd allemaal zeer recentelijk ingevoerd. In de Scandinavische landen zijn die mogelijkheden al jarenlang ingeburgerd. De huidige generatie kon dus niet genieten van een ‘ontspannen arbeidsmarkt’ en nu wordt hen ook gevraagd om langer te werken.

‘JOUW JOB IS DE MIJNE NIET Uit een zeer interessante enquête van de VUB, o.l.v. Marc Elchardus, blijkt dat krantencommentatoren, politici, academici… luxepaarden zijn. Zij behoren bij de 10 à 15 procent gelukkigen met interessant werk. (Ik reken mezelf daar ook bij). Dat zou een extra motief moeten zijn om zich te kunnen verplaatsen in de situatie van de meeste werknemers, die weinig plezier beleven aan hun (uitvoerend) werk: 58 procent verklaart zijn werk hoe dan ook niet te zullen missen, 25 procent zegt het misschien te zullen missen en slechts 16 procent denkt het werk, en alles wat daarbij hoort aan sociale contacten, wel te zullen missen. Zestig procent schat het toekomstige pensioen positief in, 30 procent weet het niet en slechts 10 procent kijkt er negatief tegenaan. Dit onderzoek toont duidelijk aan dat mensen moe zijn. Het is juist dat het Generatiepact spreekt over de mogelijkheid om lichter werk te voorzien. Maar in heel wat ondernemingen bestaat er geen lichter werk en moet men voortdoen in hetzelfde tempo of men vliegt er uit. De vermoeidheid en de stress zijn overigens niet altijd het gevolg van zwaar fysiek werk of van een hoog werkritme. Bij heel veel mensen wordt de stress ook veroorzaakt door de onzekerheid over het behoud van hun job.

‘BRUGPENSIOEN IS ARBEIDSVERNIETIGEND’ De mensen ‘op de werkvloer’ weten beter. In de bedrijven zien zij dat een ‘jongere’ pas aangeworven wordt als de baas echt niet anders meer kan omdat een ‘oudere’ vertrekt. Bij de gewone brugpensioenen wordt de overgrote meerderheid niet vervangen. Leg maar eens uit dat de mensen vandaag, tegen hun zin, langer moeten werken, als er nog 600.000 werklozen zijn, als er nog zoveel jongeren zijn die wachten op een job… Of is het toeval dat in Charleroi en de rest van Henegouwen, waar 36 procent van de bevolking werkloos is en de meeste arbeiders werkloze jongeren kennen in hun naaste omgeving, het protest het eerst op gang kwam? Daarnaast is het zo dat 40 procent van de oudere werknemers gedwongen werd/wordt tot inactiviteit. Dat gebeurt vooral bij herstructureringen in de industrie, maar dikwijls ook bij bedrijven en sectoren die nog veel winst maken. Iedereen die ooit een herstructurering heeft meegemaakt, weet dat de realiteit voor oudere werknemers meestal het een of het ander is: of het (iets betere) brugpensioen of de gewone werkloosheidsuitkering. Het gemiddeld complement voor brugpensioen bedraagt zo’n 125 euro boven op de werkloosheidsuitkering, die 60 procent van het geplafonneerd loon bedraagt! Toen de brugpensioenleeftijd in de jaren 90 opgetrokken werd van 55 naar 58 jaar, daalde het aantal bruggepensioneerden met 30.000, maar het aantal oudere werklozen steeg met bijna 100.000! Is het dan verwonderlijk dat mensen zich de vraag stellen of het voorstel om de toegang tot brugpensioen te bemoeilijken, niet vooral dient om ontslag goedkoper te maken voor de werkgevers?

EVOLUTIE OF CONTRAREVOLUTIE? Men doet alsof 2010 een ‘scharnierjaar’ is waar een ‘bom’ onder ligt en dat het brugpensioen dus zeer snel afgebouwd moet worden. Met de timing voorzien in het Generatiepact wordt de loopbaanvereiste, om nog vanaf 58 jaar op brugpensioen te kunnen gaan, zeer waarschijnlijk vanaf 2012 op 40 jaar gebracht (“als de tewerkstelling van de oudere werknemers geen 1,5 keer sneller is gestegen dan in de andere Europese landen” schrijft het pact). Dat zou tot gevolg hebben dat de helft van de mannen en 71 procent van de vrouwen hun brugpensioen moeten uit- of afstellen. In werkelijkheid veroudert de bevolking slechts heel geleidelijk. In academische kringen wordt nu al gezegd dat niet 2010 maar 2012 het jaar zal zijn waarop de veroudering begint te spelen. Bovendien beschikt België vandaag over een zeer grote ongebruikte arbeidsreserve om de daling van de beroepsbevolking te compenseren. Maar wellicht is het te moeilijk om de juiste beslissingen te nemen om jongeren, allochtonen en vrouwen, die graag aan de slag zouden gaan, aan een baan te helpen. Is het maatschappelijk verantwoord om die groepen op te geven en de meeste aandacht op de oudere werknemers te richten, terwijl er geen enkel tastbaar bewijs is dat werkgevers effectief ook oudere werknemers meer kansen willen geven? (...)

De toekomstige voorzit(s)ter zal nog veel havana’s  moeten lurken want de leden of de kiezers alleen maar verleiden maar niet bevredigen is zeer gevaarlijk niet alleen in de prostitutie of het huwelijk maar veel erger nog in de massagemeenschap.
Er is niets zo riskant als – zoals de regering nu heeft gedaan – bij de bevolking verlangens te wekken door beloftes van gratis belastingsverlagingen en andere goedkope verleidingstechnieken en dan die geilheid abrupt frustreren.
Dit leidt net zoals bij jonge kerels en dito stieren tot een golf van razernij die ze dan nu nog pervers willen tergen zoals de VLD en BiZa Dewael met banderilla’s in de schoft en een rode lap voor de ogen in de hoop de simpele rozig rode ridders die de stier proberen te berijden in moeilijkheden te brengen. Maar ze beseffen in dit gevaarlijke spelletje niet hoe zijzelf als torero door diezelfde razende stier op de horens kunnen gepakt worden.

Ik vond de Hoge Bomen over de vaandelvluchtige voorzitter geen goed programma, in essentie enkel savoureerbaar door echte insiders, want je moest precies weten wie er in beeld kwam, waar, wanneer en waarom of waarom daar en op die plaats juist niet.
Je kon niet goed verstaan wat ze precies vertelden als je geen voorkennis had, zoals aan de toog bij de VRT waar Siegfried Bracke in zijn dan nog stralende overmoed Farah even een poepje liet ruiken.

Anderzijds hebben kijkers die er niets en niemand van kennen en het toch uithielden tot het einde een gevoel overgehouden van verbijsterende eenzaamheid, triestheid, leegte, onwezenlijke en ijselijke koude tussen mensen die beweren een team, een vriendenploeg te vormen. Ze spelen allen theater, zij het niet als gezelschap maar als individuen die niet met maar tegen en over elkaar heen proberen te spelen.

Maar dat is het leven zoals het is, in de cenakels te Brussel! 

Hoge Bomen toonde een beeld van een man die slim genoeg was om te weten dat het met hem en zijn partij afgelopen is en die liever niet strijdvaardig ten onder gaat opdat de nieuwe generatie op hem zou kunnen bouwen, maar eerder koortsachtig een uitweg zoekt naar het bronsgroene eikenhout van de warme thuisbasis.

De ontboezemingen van de overwinningsgeile toekomstige minister president Leterme tegen  Steve op de witte lederen zetels in het Vlaamse parlement op de VRT- verkiezingsavond dat zij gelukkig een kartel hadden gevormd want dat het Blok anders de grootste partij was geweest en de repliek van Stevaert dat het Blok zal blijven groeien, was voor mij dé uitspraak van het hele programma. 

Hij wist dat het gedaan was, ook met hem, der Vogelfänger…

http://www.zomeropera.be/synopsis/synopsis.htm

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Weiß mit dem Locken umzughen
Und mich aufs Pfeifen zy verstehn.
Drum kann ich froh und lustig sein,
Denn alle Vögel sind ja mein.

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Ein Netz für Mädchen mochte ich,
Ich fing sie dutzendweis fur mich!
Dann Sperrte ich sie bei mie ein,
Und alle Mädchen wären mein.

Wenn alle Mädchen wären mein,
So tauschte ich brav Zucker ein:
Die, welche mir am liebsten wär,
Der gäb ich gleich den Zucker her.
Und küßte sie mich zärtlich dann,
Wär sie meinWeib und ich ihe Mann.
Sie schlief an meiner Seite ein,
Ich wiegte wie ein Kind sie ein.

 

 

Lees verder »

www.indymedia.be

De Belg is gerustgesteld door het Generatiepact.” Zo stond het donderdag in De Morgen en zo klonk het ook in Voor de Dag op Radio 1. Volgens De Morgen viel dat af te leiden uit de cijfers van de nationale bank over het consumentenvertrouwen. Maar als we de analist die De Morgen citeert bevragen over deze stelling, ontkent hij de waarschijnlijkheid ervan. Meer nog, hij ontkent dat gezegd te hebben.

Uit cijfers van de Nationale Bank blijkt dat het vertrouwen van de consument in oktober iets minder negatief is dan in september. Volgens De Morgen zouden analisten aangeven dat dit te wijten is aan het generatiepact, de petroleumprijzen en het mooie weer.
Indymedia wou wel eens weten hoe ze daar bij De Morgen aan die conclusie kwamen. En wat blijkt: de analisten ontkennen in alle toonaarden dat zij beweerd hebben dat het generatiepact er voor iets tussen zit.
Van de Cloot van ING is formeel : “Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd”. Nochtans wordt in De Morgen gedaan alsof de stelling uit zijn mond komt.

De Nationale Bank : “Het is gewoon onmogelijk om te weten wat nu precies die schommeling heeft teweeggebracht.”

Bij de Nationale Bank worden we eerst op een schaterlach onthaald: “Ja wij hebben dat ook gelezen. Waar ze het halen, weet ik niet. Maar wacht u even dan geef ik u onze specialist door.”

“Het generatiepact, daar heb ik niets over gezegd.” 

lees verder op : http://www.indymedia.be/news/2005/10/100168.php

Noot:
De cijfers van de nationale bank kan U zelf raadplegen = Klik hier : http://www.nbb.be

(...) Er dringen zich een aantal vaststellingen op bij de benoeming van de sp.a – nieuwe staatssecretaris.

Erfelijke dynastieën van politieke mandaten, onvoldoende kwaliteit bij de verkozenen en de uitvoerende macht die zichzelf niet eens meer hoeft te presenteren aan de kiezer…

Een eerste vaststelling is dat, wil men carrière maken bij de Vlaamse socialisten, men best de zoon of dochter van een bekende sp.a-politicus is. Hilde (de dochter van Willy) Claes, Kurt (Herman) De Loor, Michèle (Patrick) Hostekint, Peter (Louis) Vanvelthoven, Bruno (Louis) Tobback, Maya (Leona) Detiège, Freya (Luc) Van den Bossche, het lijstje is te lang om gezond te zijn. Bij de adel erft men titels, bij de socialisten erft men politieke mandaten. En voor wie niet op de juiste plaats wordt geboren kan het helpen om de vriend van te zijn of een gemeenschappelijke vriend te hebben.

Twee, de kwaliteit onder de sp.a-parlementsleden is blijkbaar onvoldoende. Zonder met de Spiritisten rekening te houden, zitten er 17 sp.a’ers in de Kamer, 10 in de Senaat en 20 in het Vlaams Parlement. Samen geeft dat 47 parlementsleden, maar niemand die goed genoeg is om staatssecretaris te worden.

De derde en laatste vaststelling is dat we moeten gaan stemmen, maar dat dit in feite geen enkel belang heeft, wanneer puntje bij paaltje komt neemt men iemand van buiten de politiek. Waarom zouden we nog gaan stemmen? Waarom voor de sp.a stemmen?

Lees verder »

Eens stond PCB voor de Parti Communiste Belge die intussen een mooie dood gestorven is.

Vandaag is een nieuwe PCB opgestaan, de Partij voor de Consumentenbelangen, een heel nieuwe invulling voor de term ‘socialisme’ door de piepjonge vice premier en minister van ‘t een en ‘t ander en vooral van consumentenzaken.

De kloof met haar oude en nieuwe achterban wordt met de dag groter, omdat de uitgangspunten van de ministers en partijvoorzitter verschillend zijn van die van de consumenten, de kiezers en de werkende en werkloze mensen, die uit de Dorpsstraat, weet u nog wel.

De consumenten, kiezers, werkenden en werklozen, jongeren en ouderen willen vooral een fatsoenlijk en goed leven voor henzelf en wie voor hen en na hen komt. Dat daartoe eenieder moet kunnen werken voor een fatsoenlijk inkomen zal intussen eenieder bekend zijn. Dat dit niet kan wegens maximale winststreven en dus herstructureringen, delocalisaties enz. is evenzeer duidelijk. Maar dat ze nu nog geplukt en in de nek gezeken worden door hun zogezegde vertegenwoordigers in de regering is helemaal van de pot gerukt.

Langer werken voor een pensioen, terwijl jongeren geen baan kunnen krijgen, zeker niet aan een fatsoenlijk loon. Is dat intergenerationele solidariteit?

Vande Lanotte gaat het uitleggen aan de fabriekspoorten.

Dat hij zich haast, want steeds meer werknemers komen op straat en willen uiting geven aan hun razernij, ook die van het ACV die zich dubbel bekocht voelen.

De nationale pers maar zalf strijken, en dat terwijl Bruno Tuybens, een nieuwe huurling van de sp.a, deskundig in ethisch beleggen bij KBC, misschien ook eens kan uitvogelen hoe de kleine spaarder, die van de weersomstuit kleine belegger is moeten worden, zijn spaargeld ethisch kan beleggen, ‘t is te zeggen, hoe hij na betaling van belastingen en sociale bijdragen op dat spaargeld, een tweede belasting kan vermijden. Dat lijkt alleszins ook ethisch, vergeleken met de paar honderd Belgische families die dank zij fiscale spitstechnologie en delocalisatie wel aan de gratis belastingsverlagingen van de ploeg Verhofstadt kunnen ontkomen.

Het lijkt alsof hij hyperkinetisch begint te halucineren…

Lees verder »

De nieuwe invulling van het socialisme, anders, volgens Freya Van den Bossche: "Begeerte heeft ons aangeraakt…"

De  Morgen 15/10/2005

"Ik heb toch Consumentenzaken? De partij moet daar nog veel meer aandacht aan besteden. Vandaag is het niet meer het gevecht van de arbeider tegen de rest. Die strijd is grotendeels gestreden. Hetgeen waar de socialisten uit ontstaan zijn, is niet langer onze belangrijkste bestaansreden. We zijn niet meer een partij van de arbeider alleen. Het is de consument die vandaag verzameld en gesteund moet worden, een stem moet krijgen. Op een dag zijn er vakbonden ontstaan om de stem van de werknemers te laten horen. Dat is ook nodig voor de stem van de consument. Er zijn nog zoveel gaten in de bescherming van de consument." (...)

Hebt u wel eens last van het Axel Merckx-syndroom?

"Dat ik altijd minder groot zou blijven dan mijn vader? Ik heb niet het gevoel dat ik hetzelfde wil zijn als mijn vader. Hij is briljant op veel vlakken, maar hij was ook een heel andere politicus dan ik. Hij sloot zich graag op in zijn kamer met een stapel dossiers. Laat hem maar werken en val hem niet te veel lastig met de democratie. (pauze en gelach) Klinkt dat nu te grof? Welnee, hij is zo. Ik ben meer een straatpoliticus. Omdat we op een heel andere manier aan politiek doen, ben ik ook niet bang om ooit vergeleken te worden met hem. Hij zal de eerste zijn om te erkennen dat hij minder geschikt is om in een zaal met mensen binnen te komen en eens te vragen hoe het met hen gaat. Daar ben ik dan weer beter in. Het is nooit mijn ambitie geweest om in zijn schoenen te gaan staan. Mijn politieke vader heet Frank Beke. Mijn pa heeft mij wel met de fiets leren rijden. Dat is ook belangrijk hoor."

 

Opiniestuk De Standaard woensdag 12 oktober 2005
Bart Meuleman (De auteur is socioloog aan de KU Leuven.)

"Het is absolute nonsens om bruggepensioneerden te culpabiliseren voor de economische malaise. Het is een spijtige zaak dat de Oeso het eindeloopbaandebat vergiftigt met foutieve redeneringen."

In een recent rapport maant de Oeso, zeg maar de studiedienst van de ontwikkelde landen, België aan om het brugpensioen af te bouwen (,,Over vier jaar minder werkenden’‘, DS 11 oktober ). Maar de economische analyse waarop de Oeso haar aanbevelingen baseert, raakt echter kant noch wal.

,,Ouderen verwijderen uit de bedrijven, schept absoluut geen plaats voor jongeren’‘, aldus de Oeso. Om haar stelling te staven verwijst de Oeso naar cijfers waaruit blijkt dat landen die ouderen vervroegd op pensioen sturen, vaak met een hoge jeugdwerkloosheid kampen.

Maar daaruit besluiten dat het brugpensioen tot jeugdwerkloosheid leidt – zoals de Oeso suggereert – is een redeneerfout buiten categorie. Samenhang tussen twee fenomenen is lang niet hetzelfde als een oorzakelijk verband.
Lees verder »

Laat haar ontreddering gespeeld zijn
zeker als we haar verkiezingscampagnekaarten
in aanschouw nemen…

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900b.htm

http://www.zorra.be/Ads/2000/Gal_verkiezing_Freyavdbossche0900a.htm

Lees verder »