Dieren der aarde.

Het was de morgenschemer van de leguaan.

Vanuit de met regenbogen gekamde schedel

flitste zijn tong als een speer in het groen,

de miereneter betrad als een monnik

met melodieuze passen het woud.

Pril als zuurstof op weidse ijle hoogten

liep de guanaco met gouden laarzen,

terwijl onbevangen de ogen van de lama

de tederheid van de wereld onder

de ochtenddauw aanschouwden.

De apen vlochten een eindeloos

erotisch rijgsnoer op de oevers

van de dageraad terwijl ze

muren van stuifmeel neerhaalden

en de paarse vlucht van de vlinders

van Muzo verschrikten.

Het was de nacht van de kaaimannen

de nog ongerepte nacht, wemelend

van opengesperde muilen in het slijk,

en in de slaapverwekkende moddervlakte

keerde een opalen gegrom van pantsers

naar de diepte van de aarde terug.

Met zijn fosforescerende afwezigheid

beroert de jaguar de bladeren,

de poema breekt door het sprokkelhout

met alcoholdronken ogen

die de wildernis doen branden.

De dassen woelen door de oevers

van de stroom, ze ruiken het nest

waar ze hun rode tanden

in het rillende genot zullen planten.

En op de bodem van de diepe waters

wordt de globale aarde omkneld

door de gigantische wurgslang

zwelgend in het rituele slijk

allesverslindend en religieus verbindend.

      Pablo Neruda, Canto General,

            Algunas Bestias. (eig.vert.)