Le temps des cerises

Jean-Baptiste Clément (1837 – 1903)

Quand nous chanterons le temps des cerises
et gai rossignol et merle moqueur, seront tous en fête.
Les belles auront la folie en tête
Et les amoureux du soleil au cœur
Quand nous chanterons le temps des cerises
Sifflera bien mieux le merle moqueur.

Mais il est bien court , le temps des cerises
Ou l’on s’en va deux cueillir en rêvant des pendants d’oreilles.
Cerises d ’ amour aux robes pareilles
Tombant sous la feuille en goutte de sang
Mais il est bien court le temps des cerises
Pendants de corail qu’on cueille en rêvant.

Quand vous en serez au temps des cerises
Si vous avez peur de chagrins d’amour, évitez les belles.
Moi qui ne crains pas les peines cruelles,
je ne vivrai point sans souffrir un jour.
Quand vous en serez au temps des cerises,
vous aurez aussi des peines d’amour!

J’aimerai toujours le temps des cerises,
C’est de ce temps là que je garde au cœur une plaie ouverte!
Et dame fortune en m’ étant offerte
Ne pourra jamais fermer ma douleur
J’aimerai toujours le temps des cerises,
Et le souvenir que je garde au cœur.

Wanneer de kersentijd is aangebroken
en de vrolijke nachtegaal en de spottende merel feesten,
gaan de mooie meisjes uit de bol
en de verliefden branden van verlangen.
Wanneer de kersentijd is aangebroken
fluit de spottende merel nog luider.

Maar de tijd dat je met z’n tweetjes
al dromend tweelingkersen gaat plukken
en ze als rode parels aan de oren van je geliefde hangt, is kort.
Liefdeskersen, in dezelfde kleuren,
vallen als druppels bloed tussen de bladeren.
Maar hij is kort, de kersentijd, de tijd van de rode oorhangers,
die men in gedachten plukt.

Wanneer het kersentijd is, en je hebt schrik van liefdesverdriet,
vermijd dan de mooie meisjes
Ik, die de vreselijkste pijnen niet vrees,
zal geen dag meer leven zonder te lijden.
Wanneer het kersentijd is,
zal jij ook liefdesverdriet hebben !

Ik zal altijd blijven houden van de kersentijd,
hij heeft een open wonde in mijn hart nagelaten.
En het hemels geluk dat mij wordt geschonken,
zal nooit die kwetsuur kunnen helen.
Ik zal altijd blijven houden van de kersentijd
en de herinnering die ik in mijn hart draag

De Parijzenaar JeanBaptiste Clément (1837 – 1903) groeide op in een tijd van stijgende politieke bewustwording van de arbeiders en was hij vol hoop bij de oprichting van de eerste Internationale in 1864. Toen in de lente van 1871, na de Frans – Duitse oorlog en de uitroeping van de Franse republiek, de ‘Parijse Commune’ ontstond, was hij een geestdriftige aanhanger. Overmoedig grepen de revolutionairen de macht, verklaarden de hoofdstad onafhankelijk, kondigden allerlei sociale maatregelen af. Een goede twee maanden slechts duurde hun Commune, van 18 maart tot 28 mei 1871. Haar belegering en repressie kostten het leven aan meer dan twintigduizend opstandelingen en zo’n achthonderd soldaten. Jean-Baptiste Clément vocht mee aan de zijde van ‘de communards’. De laatste dag van de strijd ontmoette hij, op de barricade een arbeidster, Louise. Zij was te hulp gesneld om de gewonden te verzorgen. Clément droeg zijn vijf jaar oude gedicht ‘Cerises’ aan haar op. Later groeide het liedje voor de onbekende verpleegster op de barricade tot een zinnebeeld en een kenwijsje.
Vandaag wordt dit lied ook gezongen in de Vierde Wereldbeweging.