Een boeiende interpretatie, een knappe regie, een schitterend decor.

Bernlefs meesterwerk ‘Hersenschimmen’ wordt hier alle eer bewezen met ondermeer Joop Keesmaat in de hoofdrol van de dementerende Maarten klein, gepensioneerd secretaris van een maritiem bedrijf die met zijn vrouw van een rustige oude dag lijkt te kunnen gaan genieten.

http://www.schouwburg.rotterdam.nl/programma/act_detail.asp?ACT_ID=1106&DAG_ID=3470

“Een mens zonder herinnering is immers gevangen in een illusoir bestaan. Hij is als het ware uit de tijd gevallen en niet instaat zijn band met de werkelijkheid te begrijpen, hij is aan de waanzin overgeleverd."  Andrei Tarkovski, De verzegelde tijd, Beschouwingen over de filmkunst, 1991, Groningen

“Een mens maakt zich wijs dat hij een leven leidt, een zinvol bestaan. Er is weinig op die gedachte tegen, al moet ik wel zeggen: zij berust nergens op, illusies zijn het, drijfzand. Ziet men het wat meer afstandelijk, universeler, dan komt men tot de conclusie dat wij deeltjes zijn, vrouwelijke en mannelijke deeltjes die rondzwerven in de maatschappij en soms toevallig samenkomen en versmelten en dan van een huwelijk gaan spreken, terwijl alle andere mogelijkheden op de achtergrond blijven meespelen. " . Bernlef, Hersenschimmen, Querido.

“De herinnering vormt de bevroren bovenlaag van een rivier die daaronder volop blijft stromen.” J. Bernlef, De bewegelijke Geest. 1996

“Je moet nooit teruggaan naar plaatsen van vroeger. Zoals papa, die, zo oud als hij was, na mama’s dood de auto pakte en alle huizen afging waar hij samen met haar in had gewoond. Een paar waren afgebroken, in andere woonden vreemde mensen achter geplooide vitrages met vetplanten in de vensterbank. Na die tocht leken  zijn herinneringen meer op verzinsels dan op feiten, zei hij en hij was verbitterd omdat de wereld veranderd was en geen rekening had gehouden met zijn gemis.” J. Bernlef, Hersenschimmen

“Ze zijn geen bibliotheek, geen silo, geen computer. Wat er gebeurt komt altijd in een verschillende context in de hersenen terecht, in een andere interpretatie. Ik denk dat het geheugen dicht bij de verbeelding staat, en dat herinneringen interpretaties zijn, geen kopieën of facsimiles. Geen reproducties.” Oliver Sacks in Wim Kayzers ‘Een schitterend ongeluk’, Contact 1993