Ontslagnemend premier van Itali?, Mario Monti, roept via de gestelde lichamen aldaar de Italianen op om een andere houding aan te nemen tegenover de vrouwen.

Vrij Nederland 22-12-2012

?Vreemdgaan en hoerenbezoek zijn in Rusland ge?nstitutionaliseerd.?

?Mijn vriend gniffelt even later, enz egt: ? Het Westen heeft de zaken van de liefde nooit goed geregeld. De Italianen en de Fransen misschien uitgezonderd.?

(...)

Vrouwen dansten met vrouwen, meisjes met meisjes. Nog steeds klagen veel van mijn Moskouse vriendinnen erover dat ze geen leuke man kunnen vinden. De redactrice van het blad bevestigde het vermoeden dat ik eerder tegen Marina had geuit: veel vrouwen maken carri?re , maar of ze nu verkoopster zijn , manager of hersenchirurg, als het erop aan komt willen ze het liefst worden behandeld als ?het zwakke geslacht?. Hun grootmoeders werkten tijdens de jaren van de Sovjet-Unie in overalls op steigers, in fabrieken, op kolchozen. Maar van een werkelijke emancipatie van de Russische vrouw op grote schaal is nog steeds geen sprake. ?Onzin…? had Marina bits gereageerd. Ondanks haar groeiende roem is ze nog altijd – schemerend rond de dertig – op zoek naar de ware liefde. Tenslotte sprak ze: ?Nou ja, misschien heb je ook wel gelijk… Tsjort! Voort de duivel!?.

(...)

?Trouwen onder huwelijkse voorwaarden wordt hier gezien als een schande. Het is niet romantisch. Want je trouwt toch voor eeuwig? En daar maken die kerels hier handig gebruik van. Of ze nou oligarch zijn of vrachtwagenchauffeur. Ja, de verhoudingen tussen man en vrouw zijn nog altijd negentiende eeuws. Het slaafs zit in ons bloed. We willen als vrouw vooral dienen. E we vergeven ze alles – onze mannen, onze schoften. We beschouwen ze als kinderen: je zal nooit ophouden van ze te houden. Dat geldt ook voor mijn nieuwe man, mijn derde inmiddels…?

(...)

Terwijl beneden mij de zee van lichtjes pinkt, van? dit enige Manhattan in Europa, zweeft door mijn kop Tolstojs aangrijpende verhaal ?De dood van Iwan Iljitsj? , waarin de gelijknamige held zich op een gegeven moment een liaison herinnert met een dame in de provincie, een ?modistetje?, alsook drinkgelagen met vleugeladjudanten op doorreis en ?rijtoertjes naar een verafgelegen straat, ?s avonds na het eten?. Ook bij Boenin en Gorki wemelt het van dergelijke passages. Maar de gaat men overal op de wereld. Dat op zich is nets bijzonders. Maar anders dan bijvoorbeeld in Nederland is het vreemdgaan, het zwelgen, het er massaal op na houden van ma?tresses en maintenees in Rusland een ge?nstitutionaliseerd. Het vormt de kern van het Russische seksuele bolwerk. En van de politieke en economische macht, Ook op dit gebied is er in een eeuw feitelijk niets veranderd.

Pieter Waterdrinker is schrijver te Moskou. Bij Prometheus verschijnt zijn nieuwe roman ?Lenins balsem?