Bijzonder boeiend interview in VK/DM met de voorzitter van de Europese Commissie.

De betovering van het europessimisme

De Morgen – 22-12-2012

‘De afgelopen drie jaarhebben we midden in de stormop open zee een reddingsbootgebouwd. Makkelijk was dat niet,slim evenmin’

De Europese Unie is als free jazz, zegt voorzitter Jos? Manuel Barroso. Eerst is er chaos, herrie en dissonantie maar het eind komt met contra-intu?tieve harmonie. En trouwens: ‘Er is niks mis met het DNA van de euro.’

Nog maar 18 jaar was Jos? Manuel Barroso toen hij als leider van het studentenverzet tegen de dictatuur in Portugal werd opgepakt en uitgeleverd aan de militaire politie. Hij verdween in een legerjeep, met onbekende bestemming. “Onderweg zei ik tegen de militairen, de elitetroepen van het totalitaire bewind: ‘Jullie zijn niet in staat mij in de rug te schieten!’ En ik sprong uit de jeep.” Nu, bijna veertig jaar later, leidt Barroso de Europese Commissie. Bestuurt hij mede de 500 miljoen Europese burgers, namens wie hij begin deze maand de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst nam. Gevraagd naar de rode draad tussen de student Barroso en de Commissievoorzitter, antwoordt hij zonder aarzelen: “Het streven naar vrijheid. En vrijheid stond voor mij gelijk aan de EU, de club waar Portugal geen lid van mocht worden omdat het geen democratie was.” Hij vertelt hoe hij als 15-jarige de straat op ging om te demonstreren tegen de koloniale politiek van zijn land. Over het beroemde jazzconcert in 1971 van Miles Davis en Charlie Haden dat hij in Lissabon bijwoonde. Waar bassist Haden een nummer opdroeg aan de verzetstrijders in Mozambique en Angola en diezelfde nacht nog werd aangehouden en uitgezet. Over hoe hij in 1974 op straat stond te juichen toen – na 48 jaar – de dictatuur in Portugal ineenstortte. Kom bij Barroso dan ook niet aan met het europessimisme dat onder intellectuelen steeds populairder wordt. “Dat is geen zelfkritiek maar masochisme”, lacht hij in een sober ingerichte interviewkamer op de dertiende verdieping van het Berlaymontgebouw in Brussel, de hoofdzetel van de Commissie. “Laten we de zaken alsjeblieft in perspectief plaatsen. Zeventig jaar geleden waarde de Holocaust door Europa. Veertig jaar geleden waren Portugal en Spanje dictaturen. Tot 1989 leefden de meeste Oost-Europese burgers onder het juk van een totalitair regime. En nu, anno 2012, leven 27 landen in vrede en welvaart met elkaar en krijgen we de Nobelprijs. Wat een resultaat! Daar moeten we trots op zijn: trots, niet zelfvoldaan. Europa herbergt de beschaafdste naties van de wereld.”

(...)

Er is dus hoop voor de EU?

“De EU doet me vaak aan free jazz denken, die van Ornette Coleman, de Amerikaanse saxofonist. (lachend) Het begint met chaos, compleet non-melodische geluiden, maar op het eind is er die prachtig verrassende, contra-intu?tieve harmonie. The Shape of Jazz to Come was Colemans beroemde plaat. De EU kan de shape of the world to come worden.” Het is tekenend dat er weer over de toekomst van de Europese Unie wordt gesproken. De Unie lijkt uit de diepste crisis in haar geschiedenis te kruipen. En alle onheilsprofetie?n van Nobelprijswinnende economen als de Amerikaan Krugman ten spijt: de euro is onverminderd hard, Griekenland hoort er nog steeds bij en het alarmpeil op de geldmarkt – de befaamde spreads – is naar code groen gedaald.

(...)

http://vlaanderen.mediargus.be/Frames/Article.aspx?ArticleId=5839516630536b64566e6e6e774c7a716450585436773d3d&BasketId=594b7636676b49485574593d&IsReview=True