HBO - In Treatment en analyse – Gabriel Byrne e.a.

?There are many sides to the truth?.

In Treatment is een reeks die ik onmisbaar acht voor alle therapeuten, artsen, huisartsen en psychiaters.

Na twee seizoenen behoorlijk gegrepen door het indrukwekkende acteertalent van Gabriel Byrne als psychotherapeut: de deskundige casu?stiek, de vaak pijnlijke herkenbaarheid en finaal de relationele betrokkenheid tussen mensen in nood: de therapeutische blik, het diagnostische oor, de tekenen en de aanrakingen.
Mens onder de mensen, een schrijnende, schrikbarende, inschikkelijke maar schitterende stiel.

In het derde seizoen lijkt het leven van Paul Weston als mens, vader, therapeut verder naar de fuik te glijden. De dialogen tussen hem en zijn psychiater Adele Saskia Brouse zijn van de beste in het genre.

In Treatment seizoen 3 Adele Week 4

00:31:00

Paul: Het enige zeilbootmodel dat ik heb bewaard, heb ik op mijn kantoor. Die zie ik achter mijn pati?nten. Ik luister terwijl zij praten, en ze hebben allemaal … Hoe ziek of verknipt ze ook zijn, ze hebben allemaal een echte passie.

Adele: U merkt dat al uw pati?nten iets hebben dat u mist?

Paul: Zo voelt het vaak wel, ja. (...) Zelfs Gina, ineens een romanschrijfster. Ik haat haar om wat ze heeft geschreven, maar ze heeft haar roeping gevonden.

(...)

Paul: Mijn laatste artikel was in 1998.

Adele Saskia Brouse: Waarom bent u gestopt?

Paul: Laten we zeggen dat ik niet meer zo professioneel gedreven ben. Mijn werk heeft soms nog wel betekenis. Als ik bij mijn pati?nten ben, ben ik nog wel geinteresseerd, maar gepassioneerd?

Adele: Zoals u mij ziet? Was u dat ooit wel?

Paul: Wanneer ik zo oud was als u, publiceerde ik nog werk. Ik dacht nog dat ik mensen kon redden.

Adele: Denkt u dat nu nog wel eens?

Paul: Maandag had ik nog eens 40 minuten een glimp van dat gevoel.

 

“People can act in unpleasant ways, but if you understand the motivation behind those actions, you develop of sense of empathy for those characters.”

De klap komt wanneer hij in zijn poging om uit zijn therapeutische beperking te ontsnappen door Adele, de vrouwelijke psychiater waarbij hij zelf in begeleiding is voor ondermeer een mogelijke Parkinson – waaraan hij zijn vader heeft weten overlijden – uit zijn routineus therapeuten evenwicht wordt gebracht. Hij begint te twijfelen aan zijn empathische intu?tie bij een pati?nt waarin hij zijn eigen levensloop leek te herkennen.?Dan begrijpt hij hoe hijzelf door Sunil, de pati?nt in kwestie, gebruikt werd om diens andere – maar daarom niet minder acceptabele – agenda op te lossen.

“I’ve always been fascinated by Paul’s loneliness, and Sunil is a guy who is relatively the same age, also adrift in his life, also has a son and also lost someone. There are many parallels in the two men’s lives.”

De zevende week van het derde seizoen is de week waarin alles verbrokkeld, maar waarin hij de rug weer weet te rechten.

Fascinerend zijn de dialogen met Adele.

 

In Treatment seizoen 3 week 7

00:06:00

Paul: (...) Ik geloof niet dat hij gehoord heeft wat ik zei. Eens geloofde ik dat je iets duidelijk kon zeggen en dat de ander het zou aanhoren en zou antwoorden.

Dat geloof ik niet meer. Misschien is elke serieuze communicatie tussen twee mensen zinloos. Zelfs zonder te liegen horen mensen alleen wat ze willen horen of wat ze kunnen horen. Dat lijkt vaak maar weinig op wat er echt gezegd is.

Adele: Op dit moment komen die tegenslagen heel hard aan. Kunnen we praten over waarom die tegenslagen zo erg zijn?

Paul: Waarom vertel jij dat niet?

Adele: Ik denk dat het te maken heeft met wat je de laatste tijd vaak doet. Je overschrijdt grenzen met je pati?nten. Je behandelt ze als vrienden, kinderen of…Je hebt je eigen gevoelens erin toegelaten. Waarom denk je dat Sunil je zo gemakkelijk voor de gek kon houden? Waarom denk je dat dat bedrog je zo raakt? (...) Het is een patroon, Je kunt het …

Paul: Ik moet stoppen., ik moet geen pati?nten meer zien. Dat bedoel je. En je hebt gelijk.

Adele: Ik vertel je helemaal niets. Ik wil alleen dat je ziet wat …

(...)

Paul: Ik vraag me af hoe mijn leven zou zijn als ik dit niet gedaan had. Als ik geen therapeut was geworden. Ik weet alleen dat ik zo niet nog 10 of 20 jaar kan doorgaan opgesloten in een kamer om te luisteren. (...)

Adele: Ik denk dat jij tot nu toe relaties hebt gekozen met weinig emotioneel risico.? Buiten je werk hou je afstand. Binnen je werk doe je het tegenovergestelde: je steekt er teveel in. Je zoekt intimiteit. Maar of het nu om Wendy gaat, of Kate, je pati?nten, het zijn allemaal surrogaten waardoor je kunt vermijden om je echt in de wereld te verdiepen om echt het leven te ervaren. Ik denk dat je hiermee wilt stoppen. (...) Maar het is wel goed dat je zegt dat je je wilt bevrijden. Dat is een goede beschrijving van het werk dat nog komt, voor jou en voor ons samen.

(...)

Adele: De manier om dat te veranderen is die gevoelens te bespreken tijdens therapie.

(...)

Paul: Dit is geen relatie. Dit is gecre?erd in deze kamer door middel van therapie. Ik weet niet of ik daar nog in geloof. Ik kan het niet onderscheiden van de werkelijkheid. (...) Is het niet tijd dat ik de werkelijkheid ervaar, dat ik de praktijk uitga en het onderscheid zelf zie?

Adele: Je kunt de wereld ervaren en hier toch elke week terugkomen om over die ervaring te praten. Ik ben bang dat als je dat niet doet, je dezelfde patronen herhaalt waarvan je jezelf probeert te bevrijden.

Paul: Misschien is dat zo.? En misschien ook niet. (...) Ik ben 57 jaar en ik ben de weg kwijt.

Adele: Mijn deur zal altijd open staan voor jou.

Paul: Dat hoeft niet. Je mag ze achter mij sluiten.