‘Berlinde De Bruyckere | Sculptures & Drawings 2000 – 2014’ in het S.M.A.K. te Gent -  tot 15 februari 2015

“De droom van het Kreupelbos kan zich niet oprichten, groeit krom, in elkaar gedoken; uit zijn stam worden krukken gesneden voor wie anders alleen kan kruipen; een boom met takken vol knopen, knoestig en warrig.” J.M. Coetzee.

Het is natuurlijk niet niks, Berlinde De Bruyckere in het S.M.A.K. te Gent: juichend thuiskomen met beeldhouw-, hout- en waswerk. En de tekeningen als voorstudies en varianten ruim bemeten.

Maar om een of andere reden waren mij haar opgezette dierenvachten destijds dierbaarder dan het kreupelhout van mensen en aanverwante figuren. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen, en aan het versluierende van echte paardenvachten.

Opgezette paardenhuiden laten meer verbeelding toe dan het dwingende technicolor van de wassen beelden uitgebloed vlees. Die opperen een overweldigende veelheid van menselijke lijden waaraan haar figuren ten onder zijn gegaan. Net zoals de nabloedende hertengeweien. Gekunsteld verbonden wassen kreupelhout moet dan troost bieden aan de bedrukten.

Zoals tegenwoordig ook bij Coetzee – die haar werk op de Biënnale te Venetië cureerde - is er weinig opbeurend te bespeuren. En daardoor nog weinig verrassend, eerder repetitief in het suggereren van ijzingwekkend lang doorstane leed. In die zin kan haar werk in het S.M.A.K. een troost en toeverlaat zijn voor wie eigen pijn wil gespiegeld zien.

Maar zoals de meester het ooit schreef:

‘Kunst kan niet met ontbering alleen worden gevoed, met verlangen, eenzaamheid. Er moet ook intimiteit, hartstocht, liefde zijn.’ (J.M. Coetzee, Portret van een jongeman)

En dat mis ik toch wel erg in het S.M.A.K. te Gent.

Wellicht een heerlijke tentoonstelling voor mensen die verlangen naar compassie, om te geven en te krijgen.