LEVIATHAN – ANDREY ZVYAGINTSEV

Alweer een afgrijselijke film uit Rusland. Deze keer zelfs geproduceerd met de steun van het Russische ministerie voor Kunst en Cultuur en officieel ingediend voor de Oscars. Het is nauwelijks te bevatten.

Op het festival van Cannes kreeg hij de prijs voor het beste scenario.

Twee uur en twintig minuten gruwelijk uitzichtloze ellende – mannen die zuipen, misbruik, geweld, vrouwen die werken en soms ook proberen te zuipen, net als de aankomende jongens, corruptie op alle niveau’s – temidden van de ongelooflijke beeldenpracht van het desolaat gekleurde landschap aan de Noordelijke Barendtszee. Alleen het land, de zee en de lucht werken nog wat helend voor de gewonde zielen.

En geen minuut verveelt ‘Leviathan’ de toeschouwer die verbijsterd wegzinkt bij de aanblik van zoveel uitzichtloos leven, lijden en verdwijnen. Soms hilarisch, soms grappig, vaak triest en verstijfd van wanhoop.

De apotheose van de grote kladaradatsh voor het kleine Russische gezin en zijn directe omgeving leidt zoals steeds in de Slavische mythologie tot een grootse culminatie van de natie, het volk, zijn leiders en de orthodoxie, zijn gelovigen en bedienaren.

Een schitterende filmische illustratie van het al even beklijvend boek van Svetlana Alexijevitsj “Het einde van de Rode Mens – Leven op de puinhopen van de Sovjet-Unie” .

In Rusland moet de orthodoxie van het nationalisme alle wonden helen.

‘Levithan’ mag dan wel uit de bijbel geciteerd worden door de aartspriester of patriarch, het is meer nog geïnspireerd op Thomas Hobbes ‘Leviathan, or The Matter, Forme & Power of a Common-Wealth Ecclesiasticall and Civill’ uit 1651.