Bedenkingen bij de discussie over Marion van Sans artikel over jihadisten en andere dwaze tisten.

http://www.katholieknieuwsblad.nl/opinie/6977-wat-jullie-niet-mogen-lezen-van-de-standaard

‘Goedmoedige dwazen bestaan niet.’
Enkele ogenblikken later had hij, alsof hij had geaarzeld zijn gedachte ten einde te denken, eraan toegevoegd: ‘Dwazen bestaan niet.’
Daar had hij het bij gelaten. Het was moeilijk om uit te leggen. Hij had het gevoel dat achter een bepaalde soort domheid een machiavellisme schuilging dat hem angst aanjoeg. En hij weigerde te geloven dat het zich op een onbewust niveau afspeelde.”
Georges Simenon De Premier

De manier waarop de initiële Marxistische Leninistische Stalinistische Maoïstische revival recruteerde eind jaren zestig tot zeker nog begin jaren tachtig van de vorige eeuw heeft iets van de tegenwoordige moslimjihadi’s uit de betere kringen, redelijk goed geïntegreerd en min of meer wat gestudeerd, die hun frustratie en medeleven ook alleen maar kwijt lijken te kunnen in een ode aan het zuiverende geweld van Daesh of ISIS.
Niet voor niets beweerde de KP destijds dat Amada vol uitgetreden nonnen en jezuïeten zat, waar wel degelijk wat van aan was. De behoefte tot het offer van zichzelf zoals de redder van de mensheid, Jesus Christus, maar dan in een moderne vorm, lijden voor de bevrijding van de ander. Indien niet hier dan wel in de bevrijdingsstrijd die elders vrijheid en maatschappelijke zuiverheid zou vestigen. Afscheid diende genomen van de oude waarden, de toekomst van de familie, zelfs vrienden en kennissen, zoals bij een inwijding in een secte.
Allerlei linkse blaadjes en filosofen (Sartre, Camus,...) konden we snel inruilen voor het echte fundamentele theoretische werk van de vijf koppen, de denkers en doeners bij uitstek: Marx, Engels, Lenin, Stalin en Mao. Dat was de Koran en de Hadith voor ons, en ei zo na even idioot. Maar het leidde tenminste in de praktijk tot grote successen in Vietnam, Laos en Cambodja waar minstens de Amerikanen toch werden verdreven en dan plots allerlei onderlinge tegenstellingen werden uitgevochten tot zelfs een land intellectueel werd uitgemoord voor een zuiver Cambodja van alleen maar boeren en partijleiders.

En in China waar het socialisme honger oploste, althans zo werd ons verteld, want later bleek hoe ze daar grootschalig mensen oplosten.
Dus trokken vele strijders en priesters naar de fabrieken of de dokken, studenten stopten hun studies om zich te proletariseren in fabrieken en koolmijnen,  artsen en revolutionairen vertrokken naar derde wereldlanden zoals Afrika en Latijns Amerika waar overal de enig ware theorieën van het marxisme leninisme leken wortel te schieten in vruchtbare bodems.

Het was misschien wel vergelijkbaar met het ideaal van opoffering voor een beter wereld zoals destijds menige oostfronter zich door onderpastoors of Degrelle liet verleiden.

Het heeft zeer lang geduurd – een kwart mensenleven zelfs – eer de meeste gelovige strijders van deze 68-generatie begonnen te beseffen dat zij nooit de omstandigheden aan hun zuivere verlossingsideëen – kijk wij maken alles nieuw – zouden kunnen aanpassen. En dat zoiets maar het beste was, is en blijven zal.
Intussen bleken de successen in de socialistische landen ook zeer ontnuchterend. Dat heeft velen ongetwijfeld ook geholpen.

Wat niet belet dat de strijders van vandaag ook de consequenties moeten dragen van hun nog sadistischere keuzes  bij Daesh of ISIS.  http://www.janvanduppen.be/?p=2663

John Lukacs voert hierover heel wat interessante en beklijvende elementen aan in zijn boek
HITLER EN DE GESCHIEDENIS, Hitlers plaats in de 20ste eeuw

74. Er is een zeer wijze zin van de Engelse historicus H.C. Allen in zijn Sixteenth- Century Political Thought waar ik veel over heb nagedacht en die ik dikwijls gebruik: ‘Mensen zijn, over het geheel genomen op succesvolle wijze, aan het worstelen om hun ideeën aan te passen aan de omstandigheden en, op een veel minder succesvolle manier, om de omstandigheden aan te passen aan hun ideeën.’

96. Maar ideeën bestaan niet in abstractie, zij worden belichaamd door menselijke wezens (in tegenstelling tot wat niet alleen vele intellectuelen menen maar ook in tegenstelling tot de opvattingen van Hegel of Dostojevski: wat mensen doen met ideeën is belangrijker dan wat ideeën doen met mensen).

109. Lang voor hem had Proudhon een dieper inzicht gehad dan Marx: ‘Mensen, schreef Proudhon, reageren minder op ideeën over sociale contracten dan op de realiteit van de macht’.

202. De werkende man heeft geen land,’ schreef Marx. Hij kon er niet verder naast gezeten hebben – iets wat al in 1914 duidelijk werd, en nog meer in de jaren dertig. Haffner is vooral te prijzen omdat hij dit doorzag. Duits nationalisme ‘werd nu plotseling onderdeel van de alledaagse politieke gesprekken. Zelfs de communisten begonnen op nationalistische toon te spreken…’* En wat in Duitsland in 1933 en daarna gebeurde, bewijst opnieuw dat het inzicht van Proudhon superieur was aan dat van Marx – dat mensen niet reageren op sociale contracten maar op de realiteit van de macht.

256. Speer schreef al in 1947 in de gevangenis: Hitlers oorlog heeft ‘de kwetsbaarheid van de moderne beschaving, die in eeuwen is opgebouwd, [aangetoond]. We weten nu dat we in een gebouw wonen dat niet geheel bestand is tegen aardbevingen… als het automatisme van de vooruitgang leidt tot een verdere ontmenselijking van mensen en hen nog meer verantwoordelijkheid ontneemt. [In de] beslissende jaren van mijn leven heb ik de technologie gediend, verblind door de mogelijkheden. Uiteindelijk ben ik er sceptisch over.’ Dit is het tegenovergestelde van het spenglerianisme.

....
Het soort beschaving dat wij nu nog kennen is het product van de zogenaamde Moderne Tijd. De term ‘modern’ is zowel onhistorisch als onnauwkeurig, omdat ze erop lijkt te duiden dat deze ‘moderne’ tijd voor altijd zal voortduren.* Het zou preciezer zijn om de laatste vijfhonderd jaar aan te duiden als de Bourgeois Tijd, gekenmerkt als zij werd door de coëxistentie van aristocratie en bourgeoisie en de geleidelijke en ongemakkelijke opkomst van de laatste. Dat Hitler vijandig stond tegenover bijna alles wat ‘bourgeois’ was, behoeft geen verdere uitleg. Hij behoort tot het eind van een tijdperk, en hij werd verslagen, en de bourgeois-beschaving werd in West-Europa en West-Duitsland weer in ere hersteld – in ieder geval tijdelijk.
Maar als de westerse beschaving wegsmelt en ineen dreigt te storten, liggen er in de toekomst twee gevaren op de loer. Tijdens een opkomende vloedgolf van barbarij kan Hitlers reputatie weer stijgen in de ogen van ordelievende mensen die hem kunnen gaan beschouwen als een soort Diocletianus, een laatste harde architect van een keizerlijke orde. Tegelijkertijd kan hij vereerd gaan worden door ten minste een deel van de Nieuwe Barbaren. Maar dit is een boek van een historicus, niet van een profeet.