In De Karavaan van De Standaard werd op 23 mei 2007 een bijzonder interessante beeldvergelijking afgedrukt.
Iemand met kennis van zake heeft begrepen waar de parallel van het populisme culmineert of snijdt op oneindig.
Een politieke partij die zich meent te moeten profileren met vrije tribunes voor het ‘middenveld’, die de kiezers zelf aan het woord moet laten in haar zendtijd, die de burgers een spreekbuis willen geven, schuurt al fors langsheen ‘Wij zeggen wat u denkt!’
Een politieke partij die haar beleid en haar programmapunten naadloos laat aansluiten bij de tweewekelijkse peilingen van dure reclamebureaus hoopt de leegte van haar verhaal te verhullen met de praat van de straat.
Een politieke partij die finaal uitpakt met één kernachtige, mobiliserende, positieve en meeslepende kreet, eenstemmig uit alle kelen: ‘JA!’, heeft zelfs geen wol meer te bieden.
Alleen nog geblaat van het schaap voor de kudde.
‘JA!’ is een mal, een gietvorm, een strijdkreet die alle ladingen kan dekken.
De kiezer is het haasje. De leider de rattenvanger.

Addendum op 9 juni 2007.

De campagnestrategen van sp.a-spirit hebben hun ‘JA!’ geperfectioneerd en uitgediept.
Het werden een paar duizend boodschappen, van hopelijk evenweel booschappers die ook de stad, het land en wereld werden rondgestuurd, te voet, per fiets, in de auto en op het web.

Peter Sloterdijk duidde dit fenomeen reeds in zijn trilogie ’ Sferen’ op p.890:

“De actuele stand van de vrije boodschappenmarkt, die, voorzover men dat kan beoordelen, tevens haar eindtoestand zal zijn, is door Franz Kafka in een kleine parabel uit 1914 exemplarisch opgeroepen: ’ Ze werden voor de keuze gesteld koningen of koeriers te zijn. Zoals alle kinderen wilden ze allemaal koeriers zijn, daarom zijn er louter koeriers. En omdat er geen koningen zijn, lopen ze doelloos in het rond en roepen elkaar hun zinloos geworden berichten toe. Graag zouden ze een einde aan hun ellendige leven willen maken, maar vanwege hun ambtseed durven ze dat niet.‘. '?

De voorzitter en de leider van de sp.a-spirit campagne heeft zich intussen met een briljante strategie op het voorplan gewrongen in wat als een finale sprint gepresenteerd wordt tussen de uittredende premier en de zetelende minister-president.
De campagne voor de federale verkiezingen van 10 juni 2007 is een presidentiële campagne geworden met drie heren die het presidentschap plegen te ambiëren. Nochtans is België een grondwettelijke monarchie en een federaal land waar het andere landsgedeelte blijkbaar niet meer in beeld komt, tenzij in bedekte verwijzingen over strikjes en verstrikken.

In de sp.a -spirit campagne foto’s is een perfide spindoctor aan de slag geweest.
De lokale kandidaat wordt steeds geflankeerd door een ‘sterkhouder’ die naast de betrokkene heerst.
Waar de geviseerde kandidaat manmoedig in de lens blikt, kijkt de flankerende heerser(es) steeds over diens hoofd naar oneindig, een onpeilbaar punt in de verte.

Het strafst is dit fenomeen van de verveelde blik aanwezig bij Johan Vande Lanotte die zijn kandidaten met een groene tint presenteert als een boer die uit zijn schamele veestapel niet meer te bieden had dan het zootje dat hij op de markt probeert te verkopen aan de meest biedende. Op het polshorloge van Johan is het overigens steevast 5 voor 12!
Het scheiden van de markt komt eraan.

De ramp voor de drie heren zal er nu precies op uitdraaien dat ze alle drie samen president moeten spelen om een – tweederde – meerderheid bij elkaar te sprokkelen. Bij voorkeur in beide landsgedeelten.

‘Sinte Perceptia, patrones van de spindoctors, sta hen bij!’
Marc Reynebeau DS 5 juni 2007 over de verkiezsingsdebatten op tv.