’2005-05-02 ‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is
tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil verleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te vertalen in beleidsbeslissingen.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben.
Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet klinken als ijdel geblaat.
De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.

‘Eén mei 2005 was historisch omdat eindelijk duidelijk is geworden hoe groot de kloof is tussen een politieke partij van B.V.’s en een moderne vakbeweging die de belangen van het grootste deel van de bevolking probeert te behartigen.
In plaats van goedkope marketingkreten werd een doordachte Algemene Sociale Bijdrage voorgesteld om de sociale zekerheid en de ziekteverzekering in dit land het hoofd boven water te houden. Deze bijdrage zal de bestaande crisisbijdragen vervangen en arbeid niet extra belasten.

De Sp.a excellenties hadden enkel een warrig wederwoord alsof vandaag nog een onderscheid bestaat tussen arbeiders, bedienen en zelfstandigen die hun bijdragen betalen aan de ziekteverzekering. Al deze categorieën worden in België nog steeds gelijk behandeld en terugbetaald in de ziekteverzekering voor de dokterskosten die ze maken in de gezondheidszorg. In plaats van in deze sector voor inhoudelijke én structurele hervormingen te pleiten – wat ook financieel een gezondere zorg zal mogelijk maken – verklaart Steve Stevaert dat socialisten tegen meer belastingen zijn.
Van het door hem ingepikte en geroemde Kiwi model is niets in huis gekomen. Over een fundamentele hervorming van de betaling in de huisartsgeneeskunde en de specialistische zorg durft hij zich niet eens uitlaten.
Gelukkig voor dit land bestaan er nog vakbonden die wel inhoudelijk én ten gronde ingaan op de financiële en structurele problemen van de gezondheidszorg en de sociale zekerheid.
Zij hebben oog voor de belangen van de mensen in de Dorpstraten van Vlaanderen en studeren op mogelijke alternatieven voor loze kreten zoals `langer werken, pensioen op 67 jaar, meer mensen aan het werk’ terwijl er alsmaar minder banen overblijven wegens vertrek van zoveel bedrijven naar de
lage loonlanden zoals Azië.

`Duurzaam ondernemen’ vooronderstelt wederzijds respect, voor de ondernemer die risico’’s wil en moet nemen, voor de werknemers die eraan mee willen helpen, voor de omgeving die dit wil accepteren en ondersteunen. Om dit zo goed mogelijk uit te spelen staat een dynamische overheid voor de uitbouw van een zeer uitgebreide sociale economie, waarin non – profit en social – profit sectoren de basis vormen. Dit soort sociale economie omvat onderwijs, gezondheids en thuiszorg, alle overheids- en gemeenschapsvoorzieningen tot veiligheid en mobiliteit. Eenzelfde statuut
voor al deze sectoren, met een flexibele mogelijkheid tot heen en weer schuiven met behoud van opgebouwde rechten, zonder statutaire-, pensioen- of andere problemen biedt de mogelijkheid tot humusontwikkeling in onze maatschappij.
Dan kan eenieder zijn of haar recht op werk doen gelden – nieuwe arbeidsplaatsen in diensten die noodzakelijk zijn voor het sociale netwerk en welzijn van een hele gemeenschap: veiligheid, scholing, zorg, thuis- of buurtopvang voor kinderen, jongeren, bejaarden – dan hoeft iemand die chronisch ziek of invalide, langdurig werkloos, op brug- of ander pensioen of vereenzaamd, niet aan zelfrespect in te boeten en uitzichtloos door het raam te zitten staren. Werkloosheid dwingt dan niet meer tot nietsdoen, eindeloos bijscholen en `toegeleid’ worden tot een commerciële arbeidsmarkt waar periodiek helemaal geen werk is.
Wie geen werk meer heeft, wil of kan krijgen in sectoren die uitsluitend functioneren binnen de vrije markteconomie, kan meteen aan de slag in de sociale economie en daar zijn of haar kennis en talenten ten dienste stellen van een hechtere gemeenschap. Een fijnmazig sociaal netwerk maakt onze
steden en dorpen veilig en leefbaar, geeft mensen weer zin in het leven en goesting in hun werk wanneer ze zich gerespecteerd weten en merken dat ze iets betekenen voor de anderen, die naar hen uitkijken, die met hen willen wonen, werken, winkelen, wandelen.

Dat op één mei 2005 eindelijk de tegenstelling op straat komt tussen een politieke partij die de erfenis van 120 jaar socialisme democratie wil toe-eigenen en enkel nog als verstarde beleidspartij wil overleven, is een goeie zaak. Het zal velen de ogen openen. De maatschappelijke tegenstellingen zijn niet wat reclamebureaus en spindokters ons proberen op te lepelen met populistisch gedaas over dé
mensen.

Wie `a’ heeft gezegd, zal echter ook `b’ moeten zeggen.
De vakbeweging – ABVV én ACV - heeft zich de voorbije maanden duidelijk laten kennen van haar sterke en degelijke kant: op het vlak van tewerkstelling, sociale zekerheid en gezondheidszorg komen zij met haalbare, doordachte voorstellen.
In Vlaanderen is er een nieuwe politieke beweging noodzakelijk om dit te
vertalen in beleidsbeslissingen. Tussen de bestaande democratische partijen is er door de regeergeilheid nauwelijks nog verschil te merken in programma’s en beleidsdaden.
De tijd is rijp dat de Vlaamse vakbonden niet langer meer dansen naar het pijpen van de `bevriende’ politieke partijen in de hoop hun verzuchtingen te realiseren.
Het is hun verantwoordelijkheid als enige goed georganiseerde sociale beweging om een nieuwe, democratische, enthousiasmerende politieke arm uit te bouwen.
Dat is een zinvol antwoord op de patstelling waarin politieke partijen en reclamehuurlingen zich dood geregeerd hebben. Dat zal wervend zijn voor de brede lagen van de bevolking en niet
klinken als ijdel geblaat. De Algemene Sociale Bijdrage is een eerste voorzet.