‘Straks breekt die tijd weer aan  die donker is en koud;
Vaarwel, zomer zo kort, vaarwel, heldere glans!”
Baudelaire geciteerd door Jorge Semprun in ‘Adieu, vive Clarté’

“ ‘k Had als ik duizend werd, niet méér herinneringen….” ibidem

Dé belangrijkste gebeurtenis in 1999 was voor ons ongetwijfeld de totale zonsverduistering op 11 augustus .
Bij deze dus nog eens een poging om de totale zonsverduistering te evoceren.
VVM en ikzelf waren met onze telkens 2 kinderen op dinsdag namiddag naar Picardië nabij Noyon, dat zich had uitgeroepen tot ‘Cité Eclipse’, omdat het op de middellijn lag, doch er waren nauwelijks voorzieningen in de Horeca getroffen. Enfin ellende en chaos alom.
Nog een camping gevonden 20 km verder. In de gietende regen een paar tentjes opgezet. Van pure miserie in  de Mc Donalds gaan vreten wegens de Franse horeca overspannen. Daarna een woelige nacht met een kat die in de tent kwam schuilen voor de regen. Massa’s ladderzatte  Hollanders en Engelsen, en de ganse nacht verkeer van aankomende eclipsiasten.
’s Ochtends, de hele hemel potdicht en regen!
Een paar specialisten die tegen een heuvel aanstonden om hun telescopen op te stellen, die we aanspraken, bleken van Herenthout afkomstig en ook al niet veel hoop meer te hebben.
We reden dan maar wat in het wilde weg rond naar de horizon die altijd helderder leek dan boven ons hoofd, en hoe meer we ze naderden hoe slechter het weer werd.
Coucy le Château (devies ‘Ni dieu je suis, ni roi, ni prince, je suis le sire de Coucy’) was overvuld met eclipsiasten en je kon er niet meer in. Dan maar treurig langs de rand van het woud naar een wat open kruispunt waar een tiental auto’s langs de weg op een uitwijkparking. Bijzonder weinig animo en veel konijnenstront.
Bij het begin brak de zon even door de wolken en zagen we met veel tussenpozen hoe de maan stukken van de zon begon op te eten.
Het werd wel wat helderder, maar tegen het einde van de volledige overschaduwing kwam een enorme wolk aanzetten, die gelukkig bleef hangen. We hadden allemaal onze brilletjes op. Het werd steeds kouder zodat iedereen alsmaar nerveuzer zijn jas zocht, temeer daar het begon te regenen.
https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16684716408/in/photostream/
En dan gingen de wolken een beetje uit elkaar en zagen we hoe alles plots donker werd.
Door het dichte wolkendek konden we de aanstormende duisternis niet zien.
https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16686217249/in/photostream/
Een koude wind stak op en we hoorden geen enkel geluid meer behalve het geritsel van de bladeren in de struiken.
Door mijn brilletje zag ik de zon verdwijnen. Dan een indrukwekkende flits van een eigenaardig blauwig licht. Alle kleuren om ons heen verdwenen.
En dan was het gedaan, ik zag niets meer: de wolk voor de zon?
Ik zette mijn eclipsbrilletje af en zag plots de corona met de parels van Bailey, die langzaam uitdoofden.
Een onwaarschijnlijk schouwspel. Je werd er koud van.
De gaten in de wolken waren felblauw, om ons heen was alles donker en stil.
De kinderen waren verbijsterd. Wij nog meer. Eenieder had tranen in de ogen.
Het leek mij nog het meest op L’empire des lumières van Magritte die een huis in het donker aan een water schilderde, waar een raam en een lantaarn oplichten in het duister, tegen een blauwe helverlichte hemel met wat wolkjes. https://www.flickr.com/photos/59276281@N00/16684913650/
Wanneer de maan verder gleed, de parels van Bailey aan de andere kant verschenen en de diamant flashte was het spektakel na een paar minuten voorbij.
De sikkel van de zon verscheen nu aan de andere kant en de wolken schoven de hele zaak weer dicht!

Wij waren ietwat high van wat we gezien hadden: ‘coronam vidi’.