Paolo Sorrentino, Youth – Jeugd

Paolo Sorrentino, de man die mij met ’ Il Divo ’ – Giulio Andreotti en het spel van de macht verblufte, doet dit nu weer, maar deze keer op een extreem gestileerde  ‘lichtvoetige’ wijze:

‘ Omdat we één enkele keer zijn bezweken voor lichtvoetigheid, worden we ons leven lang gemystificeerd’

‘Youth’ als film is lichtvoetig, ironisch maar ook pijnlijk sarcastisch, mooi in beeld gebracht met muziek die de toeschouwer draagt. De boekversie in een vertaling van Els van der Pluijm is handig voor het nalezen van soms minder lichtvoetige citaten. En voor de varianten op het uiteindelijk verfilmde script.

Michael Caine perst in de hoofdrol als gevierde musicus, Fred Ballinger, zijn noten als druppels telkens weer lichtvoetig doorheen zijn opgezette prostaat.

De Oostenrijkse schrijver Robert Seethaler (Een heel leven) speelt een indrukwekkende klimmonitor die verliefd wordt op de door de zoon van zijn vriend filmregisseur gedumpte dochter van Ballinger.

Relaties tussen ouders en kinderen, vrienden van vroeger en de melancholie van de last der jaren zijn thema’s die iets minder lichtvoetig over het scherm dansen.

7. ’Ik heb altijd een beetje te doen met monarchieën (…) Omdat ze kwetsbaar is. Er hoeft maar één persoon weg te vallen, en opeens verandert de wereld. Net als in huwelijken.’

‘De koningin zou vereerd zijn als u in juni de eretitel SIR zou willen aanvaarden.’

Fred Ballinger kan een lachje niet onderdrukken.

‘Weet u wat Satie zei toen hem het Légion d’honneur werd aangeboden? Hij zei: “Je moet het niet alleen weigeren, je moet het zelfs niet verdienen.” Maar ik ben Satie niet. En neem me niet kwalijk, maar ik heb de slechte gewoonte vaak te citeren.’

‘Hare Majesteit zal zich gelukkig prijzen als ze hoort dat u ermee akkoord gaat.’

‘Hare Majesteit is nog nooit gelukkig geweest.’

104. Zwijgend kijkt het groepje naar het panorama.

Mick maakt zich van hen los en stopt een munt in de verrekijker.

Dan zegt hij tegen de jongelui: ‘Kom eens kijken.’

Als eerste komt het meisje. Mick geeft uitleg, terwijl de anderen staan te luisteren. ‘Kijk. Zie je die berg daar voor ons?’

‘Ja, die lijkt heel dichtbij.’

‘Precies. Dat is wat je ziet als je jong bent. Je ziet alles heel dichtbij. En dat is de toekomst. Kom nu eens mee.’

Hij pakt haar hand en nodigt haar uit om weer door de verrekijker te kijken, maar vanaf de andere kant.

Het meisje kijkt naar de gezichten van haar jonge vrienden die, door de omgekeerde lens, mijlenver weg lijken, al staan ze vlakbij.

‘En dat is wat je ziet als je oud bent. Alles is mijlenver weg. En dat is verleden.’

136. ‘Ik ben altijd op weg naar huis, altijd naar het huis van mijn vader.’ Novalis

195. ‘Zij weten het niet, Melanie. Kinderen weten het niet. Ze weten niet wat hun ouders bezighoudt. Ja, sommige bijkomstigheden, opmerkelijke feiten, die weten ze wel. Ze weten het nodige om partij voor elkaar te kunnen kiezen. Ze hebben behoefte aan simplificeren. En terecht. (…) Ze weten niet hoeveel jij van mij hield, en hoeveel ik van jou hield. Dat weten alleen wij twee. Zij weten niet wat wij, jij en ik, ondanks alles zijn. Dat “ondanks alles”, dat zo zwaar, zo pijnlijk en gemeen was. Zij kunnen nooit weten dat wij onszelf “ondanks alles” als een canzone piacevole wensen te zien, Melanie.’