The End is de eerste Turkse psychologische thrillerreeks die in een aantal West-Europese landen (onder andere Frankrijk, Duitsland en Zweden) in prime time op antenne ging.

De serie van regisseur Uluç Bayraktar werd verkocht aan meer dan 35 landen. Op Canvas online te zien. 

Kadir Balci: “De serie speelt zich af in twee landen, een stuk in Iran en een stuk in Turkije, het is een thriller, een psychologische thriller, en de vertolkingen en het scenario zijn volgens mij de redenen waarom je deze serie moet zien. Elke aflevering eindigt met een zeer goeie cliffhanger, waardoor je echt zin hebt om de volgende aflevering te bekijken.”

Ik heb de hele reeks – 31 afleveringen – aan een hoog tempo proberen te volgen. Zelden heeft ze me verveeld, al is vooral in de eerste helft het camerawerk warrig en zeer barok. Ook de permanente muzieklijn die in functie van het verhaal aanzwelt of gedempt wordt, irriteert soms.

Al met al een lang uitgevouwen soap die zich afspeelt tussen de betere en mindere middenklasse van Turkije en over de oostelijke grens binnen de muren van de Iraanse huishoudens die zich proberen recht te houden temidden van de islamitische staatsterreur.

De reeks geeft een fenomenale inkijk in de Turkse middenklasse thuis, onderweg en bij elkaar met vertakkingen tot het staatsapparaat, politie en onderwereld waar ook het politieke klimaat van over de grenzen een rol speelt. Uiteraard aantrekkelijk gemaakt met ingewikkelde relatiepatronen, wervelende flashbacks waardoor je soms moeilijk het verhaalpatroon kan volgen, maar dat helpt ook om het onbestemde van de reeks tot de kijker te laten doordringen.

De cliffhangers op het einde van iedere aflevering worden schitterend uitgetekend. Je wordt vaardig verleid tot telkens weer verder kijken.

Familiebanden botsen met eer als drijvende illusies, decorum en auto’s, kleren en huizen, villa’s en lofts, oude huizen op het land,  restaurants en interieurs, blitse kantoren en aftandse politiegebouwen…

Ambtenaren en politie commissarissen, restanten van de diepe staat in Turkije, architectuur en design, spionage en sjieke auto’s, dames- en herenmode binnen- en buitenshuis. En dat alles in grauw contrast met de toestanden in Iran.

Veel verhaallijnen lopen langs psychopathologische en psychiatrische paden van rancune, ressentiment, wraak en vermeende eer om finaal onthuld te worden als de ultieme drijfveer van de behoorlijk indrukwekkende hoofdplot.

Het meest opvallende en beklijvend element in The End is echter de rol en positie van de vrouwen, zowel in Turkije als in Iran. 

Zij dragen vaak groots en meeslepend de moraal van het verhaal. Zowel in volharding, behoedzaamheid, menselijkheid en trouw. Wat duidelijk niet van alle mannen in het verhaal kan gezegd worden. 

Heel wat Turkse en Iraanse hoofdrolspelers spelen schitterend hoewel ook vaak iets te theatraal en de mobilofoon of gsm blijkt nu definitief geëvolueerd tot deus ex machina van zoals in het antieke theater.

De 31 afleveringen van The End zijn van Canvas online te bekijken.

http://www.canvas.be/the-end