Pierre Buyle, De gifMenger
2 augustus 2017
Pierre Buyle, De gifMenger Uitg.
De Blauwe Tijger 2017
Ich beschwöre euch, meine Brüder, bleibt der Erde treu und glaubt Denen nicht, welche euch von überirdischen Hoffnungen reden! Giftmischer sind es, ob sie es wissen oder nicht. Verächter des Lebens sind es, Absterbende und selber Vergiftete, deren die Erde müde ist: so mögen sie dahinfahren!Friedrich Nietzsche – Vorrede, 3, Also sprach Zarathustra.
Amoz is een Joodse man die carrière gemaakt heeft in de hoofdstad van het Oost-Romeinse Rijk, Konstantinopel. Door toevallige omstandigheden komt Amoz in Mekka contact met een man die gehuwd is met een zekere dame, Khadija, en tevens hoge notabele in de belangrijke pelgrimstad Mekka, nog voordat de islam ontstaat. De man van Khadija gaat gebukt onder zwaarmoedigheid, veroorzaakt door de dood van twee zoontjes, en is op zoek naar antwoorden op existentiële vragen. Khadija hoopt haar man van zijn gepieker en getob te kunnen afhelpen door hem op een missie te sturen naar Abessynië. Maar het probleem van haar man blijkt onoplosbaar hij zinkt verder en verder in religieuze waanvoorstellingen. Kadhija verstoot hem en verlaat Mekka voorgoed om zich terug te trekken in het zuiden van het Arabisch schiereiland. Amoz volgt haar. Van een afstand worden ze via verslagen op de hoogte gehouden van de verdere evolutie en de spanningen in Mekka tussen enerzijds haar voormalige echtgenoot en anderzijds de bestuurders van de stad Mekka Uiteindelijk delft Mekka het onderspit, en spoedig volgt de rest van het Arabisch schiereiland. Heel Arabië wordt “gekraakt als een oude zeeschildpad in de muil van een haai.” Alleen het schuiloord van Khadija en Amoz biedt nog weerstand. De Gifmenger is een ouderwets epos van formaat, het soort boeken dat nog zelden geschreven worden.
Een fascinerend verhaal over ‘De gifmenger’ in de ontstaansgeschiedenis van een monotheïstische godsdienst tussen het Byzantijnse en het Perzische rijk binnen de toenmalige context vanuit de joodse en koptisch-christelijke traditie.
97. Het begrafenisritueel voor de kleine Abdilah zou ’s anderendaags bij zonsondergang doorgaan. De priesters zeiden dat de stand der hemellichamen ongunstig was om de ziel van een overleden kind ten hemel te zien stijgen in de ochtend. Vooral al-Uzza, de godin die zich door de morgenster laat aankondigen, zou het onwelgevallig zijn, maar ook Manat en nog enkele andere goden waarvan ik de namen vergeten heb, zouden ontstemd kunnen raken. Uit de blikken die Khadija en i met elkaar uitwisselende bij het aanhoren van deze zeer zwaarwichtige en gegronde overwegingen, begreep ik snel dat zij er net hetzelfde over dacht als ik, maar dat wij onze mening beter voor onszelf hielden want wij wisten allebei dat weinig zaken de mensheid zo in toorn en blinde razernij kunnen doen ontsteken als het miskennen van haar godsdienstige overtuigingen, hoe onwaarschijnlijk vergezocht die ook mogen zijn. Deze voortekenen waar door de kahinim het grootste belang aan werd gehecht, maakten zowel op mij als op haar even veel indruk als alle andere voortekenen waar het volk pleegt in te geloven. Daarom liet zij de Beddoe wijselijk in de waan van hun kinderlijke overtuigingen en hield zij de schijn op zich ervan te onderwerpen, wat haar bij de Beddoe uiteraard bijzonder veel bijval opleverde omdat zij voor hem toch nog altijd een Jahoeda bleef.
Categorie:Actualiteit | Geen reacties »
