Jan Leyers op Canvas en VPRO: ‘Allah in Europa’
Allah in Europa, het laatste deel.
Deze keer had Jan Leyers voor mij een pijnlijk hoofdstukje in petto: hij stond met zijn ploeg in mijn oud huisartsen-werkgebied: Rotterdam Zuid, meer bepaald aan de Schere waar ik tien jaar lang met de auto en de fiets passeerde op visite in de straat en de wijk.
Hier zit nu volgens Jan Leyers sinds vier jaar een islamitische school, het ‘Avicenna college’ en daar konden we nu achter de nog steeds gesloten gordijnen een kijkje nemen in de klassen en kennismaken met Richard Troost, een oude provo – zelfs communist en atheïst – die nu directeur is en er prat op gaat dat uit zijn school geen Syriëstrijders vertrokken zijn.
Dat is natuurlijk heel wat om terecht blij over te zijn.
Hij vertelt ook dat de school zich soepel opstelt qua kledingvoorschriften en zo, waar op de website nochtans vermeld wordt:
“Kledingvoorschriften: zowel voor jongens als voor meisjes gelden kledingvoorschriften conform de islam. Gescheiden gym- & zwemlessen: sportactiviteiten worden gescheiden gehouden. Zo houden wij rekening met de gevoeligheden tussen jongens en meisjes.Vakoverstijgend islamitisch onderwijs: ook bij vakken als biologie en maatschappijleer wordt er rekening gehouden met islamitische gevoeligheden.”
Het gesprek met de van een ferme bidplek voorziene islamleraar is onthullend. De bruine bidvlek op zijn voorhoofd – zabiba, rozijn – moet getuigen van de frequentie waarmee hij zijn voorhoofd op de mat drukt tijdens de talloos veel gebeden. Hij bezweert zijn leerlingen voor een muurgrote foto van de veeltorenige grote moskee van Mekka voor welke vergrijpen ze allemaal naar de hel zullen gaan…De man is duidelijk beslagen in de terreur van de angst voor hel en verdoemenis.
Maar wat ik zo spijtig vind aan Leyers’ bezoek is dat hij met geen woord rept over de vorige Islamitische school aan de Schere in dezelfde gebouwen: de beroemde Ibn Ghaldoun Islamitische School.
Nochtans ligt daar heel wat materiaal voor het grijpen om het denken en doen van de islamitische opvoeders te wikken en wegen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Islamitische_Scholengemeenschap_Ibn_Ghaldoun
http://www.janvanduppen.be/?p=2252
http://www.janvanduppen.be/?p=2309
https://www.nu.nl/binnenland/3703608/examenfraude-ibn-ghaldoun-kost-drie-miljoen-euro.html
Nourdeen Wildeman opende deze finale aflevering als een echte apologeet met de belijdenis dat alle negatieve invullingen van de Islam enkel slaan op de mensen, nooit op de islam zelf.
Je zou het zo kunnen geloven, net zoals het stralende geluk van de geconverteerde Antwerpse familie 4 NEW MOSLIMS, waar finaal ook den bompa meedoet voor de gezelligheid en het hippe reclamespotje voor de Medina Expo waar meer volk leek rond te dwalen dan op de Boekenbeurs. Uiteraard volgt de boodschap van hoop, waar uiteraard niemand kan tegen zijn…
Hoewel… wie daagt daar op in de schijnwerpers? De Fouad!
Fouad Ahidar, de sp.a-ondervoorzitter van het Brussels parlement die deze keer voor Jan Leyers uit een ander vaatje tapt: radicalisering van jongeren en Syriestrijders die vertrekken zijn vandaag voor hem het noodlot dat iedereen kan overkomen… dus toch de wil van Allah.
Enkele jaren voordien had hij nog een ander verhaal. De Fouad is dan ook een haan, een echte haan die draait met de wind…zoals zijn maat, den Bert, altijd in voor onbeschaamde onzin.
De gesprekken met enkele imams uit het gemeenschapsonderwijs en met een Brusselse schooldirectrice en Montasser AIDe’emeh toonde de pijnlijke link tussen de angstcultuur binnen de islamopvoeding en radicalisering wegens in één enorme klap verlost van alle zonden.
Overigens blijkt Montasser behoorlijk veranderd in zijn aanpak. Het academische verhaal in Antwerpen en Nijmegen lijkt plaats geruimd voor een realistischer, bescheiden en moediger verhaal.
In Nederland lag het allemaal nog een beetje anders: de Wildeman knuffeltheorie maakt blind, het dreigement van de moslim-partijleider in Nederland dat wie zich verzet tegen de invloed van de Schepper aansluit bij een heel gevaarlijke tendens, en dat is waar we volgens hem naartoe gaan.
Je oren flapperen ervan: omdat deze zuiverheid toegewijde moslimfundamentalisten hun minderheidsstandpunten niet kunnen opleggen dreigt er echt wat te gebeuren in de toekomst.
Over dit fenomeen werd reeds boeiend geschreven maar nog fllnker weggekeken:
http://nl.jandecaluwe.com/opinie/islam-pessimisme.html
Montasser AIDe’emeh was deze keer duidelijk in zijn verwijten aan de moslimgemeenschap die zich neergelegd heeft bij imams die hun jongeren kwamen indoctrineren en rekruteren. Hij was bijzonder goed in zijn benadering van kleine kinderen met angst voor de hel en hun God. Hij ziet alleen de twijfel als werkbaar medicijn.
En zo sluit Jan Leyers heel toepasselijk de reeks ‘Allah in Europa’ af onder het standbeeld van Jan Baptista van Helmont – de twijfelende renaissance-arts-alchemist op de Nieuwe Graanmarkt – tussen basketballende gelovigen.
De wijze imam pleit op de bank bij van Helmont ook voor de twijfel en het rationeel nadenken naast een menselijk geloof: hersenen gaan boven de koran.
Volgens Jan Leyers in zijn slotwoord kondigt de strijd zich niet zozeer aan tegen de islam en haar gelovigen als tussen de gelovigen in de Ene en de Ware onderling, tussen de menselijke islamieten en de gezuiverde mohammedanen.
Ik begin sinds ‘Allah in Europa’ steeds beter te beseffen dat we de overgrote meerderheid van islamvarianten moeten begrijpen als kolonisatoren met verschillende missionaire geloofsvarianten, gesteund, gestuurd en geleid vanuit de diverse thuislanden en Saoudi Arabië. Zoals destijds missionarissen en zendelingen van de roomse (jezuïeten, scheut, witte paters, ...), anglicaanse, pinkster, adventisten en andere obediënties in Afrika, Azië en Latijns Amerika.
Daaruit volgt de vraag hoever, hoelang West Europa dit kan en mag tolereren. In Oost Europa en Rusland is het duidelijk. In China, Japan, Myanmar evenzeer.
Jan Leyers heeft in Knack nog een aangrijpend antwoord geschreven aan de mohammedaanse theologe Betül Demirkoparan, die aan de Katholieke Universiteit van Leuven mag doctoreren:
http://www.knack.be/nieuws/belgie/jan-leyers-reageert-scherp-op-onderzoekster-belgische-moslimgemeenschap/article-normal-919085.html
In een interview vertelt onderzoekster Betül Demirkoparan dat ze zich stoort aan de manier waarop ik in de reisdocumentaire Allah in Europa volstrekt marginale moslims opzoek, om hen dan voor te stellen alsof ze representatief zijn voor de Europese moslimgemeenschap.
Jammer genoeg vertelt mevrouw Demirkoparan er niet bij over welke marginale moslims ze het heeft. De imam van Srebrenica? De voormalige grootmoefti van Bosnië? De islamleraar uit Wenen die in zijn vrije tijd moslimgevangenen bezoekt? De voorzitter van een moskeetje in Boedapest die zich om de armen van zijn wijk bekommert? Latifa, de dochter van het eerste slachtoffer van de aanslag in Nice? De islamitische begrafenisonderneemster uit Londen die zich ergert aan de vele nikabs op straat?
Of bedoelt ze Zana Ramadani, de Duits-Albanese feministe die op haar achttiende, toen haar ooms haar wegens haar te westerse gedrag een lesje wilden leren, kon ontsnappen en in een vluchthuis onderdook? Of Naser Khader, de Deens-Syrische politicus die durfde te zeggen dat hij de Mohammedcartoons grappig vond en sindsdien in Kopenhagen onder permanente bewaking leeft?
Ik ga in gedachten verder het rijtje af. En plots besef ik over wie mevrouw Demirkoparan het heeft. Over Mustafa natuurlijk, de Zweeds-Afghaanse activist die vindt dat de Zweden veel te laks en naïef zijn als het op het verdedigen van hun waarden aankomt. En over Ahmed, de Brusselse islamleraar die het menselijk verstand hoger inschat dan de Koran, en die een gepassioneerd pleidooi houdt voor twijfel en kritiek. Figuren als Mustafa en Ahmed zijn binnen de islamitische gemeenschap volstrekt marginaal en hoegenaamd niet representatief, daarin heeft de onderzoekster meer dan gelijk. Een volgende keer sla ik ze over.
