Tristan und Isolde, Handlung in drei Aufzügen – Richard Wagner – mei 2019 De Munt Brussel 

Voor mij een beklijvende belevenis door de fenomenale regie, decor en belichting van een dramatisch erg statische ‘handeling’ waardoor ik zelfs de muziek leek te begrijpen. 

Ralf Pleger slaagde erin niet alleen de duetten maar ook de monologen ruim vier uur lang spannend te houden dank zij een indrukwekkend beeldtheater. En een schitterende uitvoering onder leiding van Alain Altinoglu.

‘Sinds we hebben ontdekt dat de aarde bol is en als een wilde tol ronddraait

hebben we begrepen dat de werkelijkheid niet is zoals ze ons toeschijnt.’

‘Hier, aan de rand van wat we weten, in contact met de oceaan van het het onbekende,

schitteren het geheim en de schoonheid van de wereld. En het is adembenemend. ‘

Carlo Rovelli, Zeven korte beschouwingen over natuurkunde (2014)

 

Van het begin af aan dwingt de partituur van Tristan und Isolde bewondering af; het werk geldt  nog steeds als de grondslag van het muzikale modernisme. De harmonisch onstabiele chromatische polyfonie ervan is zelfs vaak beschouwd als de opmaat voor het uiteindelijke pr?sgeven van de tonaliteit, al is dat zeker niet het geval. Zonder een tonale basis, die echter constant en razendsnel fluctueert,  zou het stuk niet werken. Want het beroemde ‘Tristan-akkoord’, dat slechts volledig tot zijn recht komt binnen de tonaliteit‚ is juist een cruciaal moment waarin de essentie van het stuk duidelijk wordt: deze ongemeen karakteristieke en telkens weer meteen herkenbare leidmotivische dissonantie — die meteen ook het allereerste akkoord in de partituur vormt — wordt nergens in het drama in echte consonantie opgelost, totdat pas helemaal aan het einde de oplossing plaatsvindt in het overweldigend mooie slotakkoord – dat Richard Strauss ooit het mooist geïnstrumenteerde B-groot-akkoord van de hele muziekgeschiedenís noemde. Hier kan alleen de muziek de boodschap geven (namelijk de zekerheid van de voltrokken transfiguratie) die de woorden of de handeling alleen niet kunnen uitdrukken. Aan het slot, bij het vallen van doek, zijn op het toneel immers nog slechts de ontzielde lichamen van de protagonisten aanwezig – en doden z?n nu eenmaal niet meer in staat tot het uitdrukken van grote emoties… 

Is Tristan und Isolde daarom, zoals vaak wordt beweerd, daadwerkelijk de apotheose van de compromisloze liefde, die aan elke druk weerstand bied? Een liefde, die aan elke externe druk weerstand biedt? Een liefde die weliswaar in het leven stukloopt, maar die dan toch in een romantische liefdesdood prachtig in vervulling gaat? Een liefde die door haar vervulling de mens noodzakelijk boven zichzelf doet uitstijgen en de transcendentie doet bereiken? Laten we niet uit het oog verliezen dat het lezen van Schopenhauer De wereld als wil en voorstelling niet alleen Wagners muziekesthetiek heeft verdiept, maar ook zijn kijk op de wereld en de mens heeft veranderd. Het is tot op vandaag nog omstreden of dit van invloed was op het compositieproces van Der Ring des Nibelungen, dat Wagner onderbrak voor het schrijven van Tristan und Isolde. In elk geval lijkt het Tristan-drama werkelijk een sleutelwerk te zijn. De metafysica die Schopenhauer in zijn magnum opus ontwerpt, deelt de wereld op in de sfeer van zichtbare fenomenen (de ‘voorstellingen’, waar we in ons dagelijks leven mee te maken hebben) en die van de onzichtbare, niet rechtstreeks te ervaren eenheidsgrond (de ‘wil’), waartegenover elke individualiteit en alle vermeende werkelijkheid niets dan pijn, lijden en eenzaamheid betekent, en waarnaar, aldus Schopenhauer elk individu onbewust hunkert, omdat alleen daar de bevrijding van zijn dagelijkse kwellingen te vinden is. Volgens Schopenhauer kan men deze verlossing deels vinden in grote kunst, maar kan de volledige verlossing pas bereikt worden in het ideaal van een ascetisch, van de wereld afgekeurd bestaan. Voor Wagner, die sterk bepaald was door de invloed van Feuerbach maar toch ook erg onder de indruk was van Schopenhauers zienswijze, lage de verborgen eenheidsgrond in de Eros – en dus in de liefde, waarin de minnaars hun individualiteit opgeven en totaal in de ander opgaan.  Waar liefdeverlangen en seksualiteit voor Schopenhauer een zoveelste bron van dagelijks lijden zijn, beschouwt Wagner ze als het belangrijkste middel om dit lijden juist te overwinnen: door letterlijk elke individualiteit, elk gezond vertand, elk greintje persoonlijkheid los te laten. “Maak me van de wereld los” zingen Tristan en Isolde tijdens de liefdenacht in het tweede bedrijf. Dit idee, dat eigenlijk juist het tegengestelde van ascese inhield, schetste Wagner in een brief aan Schopenhauer, die hij echter nooit verstuurde. Wat zou Schopenhauer daar trouwens op geantwoord hebben?

Dit is de achtergrond van de ‘handeling’ van Tristan und Isolde, die uitmondt in een merkwaardige synthese van liefde, nacht en dood. Deze metafysische opdeling van de wereld vinden we ook hier terug, maar in plaats van ‘voorstelling’ en ‘wil’ noemt Wagner die ‘dag’ en ‘nacht’. Bij hun weerzien ervaren de twee hoofdpersonages hun overrompelende liefde niet alleen als iets onhaalbaar, maar in het heldere daglicht van de vijandige realiteit ook als een kwelling. Pas door – meteen al in het eerste bedrijf – samen de vermeende gifdrank te drinken, worden ze vrij om helemaal op te gaan in een ‘gezamenlijke versmelting’ die alleen in het metafysische rijk van de ‘nacht’ – dus van de dood – te vinden is. 

‘To see a World in a Grain of Sand

And a Heaven in a Wild Flower

Hold Infinity in the palm of your hand

And Eternity in an hour.’

 William Blake, Auguries of Innocence. 

‘Als niets ons redt van de dood, moge de liefde ons dan tenminste redden van het leven.’   Pablo Neruda