De toekomstige voorzit(s)ter zal nog veel havana’s  moeten lurken want de leden of de kiezers alleen maar verleiden maar niet bevredigen is zeer gevaarlijk niet alleen in de prostitutie of het huwelijk maar veel erger nog in de massagemeenschap.
Er is niets zo riskant als – zoals de regering nu heeft gedaan – bij de bevolking verlangens te wekken door beloftes van gratis belastingsverlagingen en andere goedkope verleidingstechnieken en dan die geilheid abrupt frustreren.
Dit leidt net zoals bij jonge kerels en dito stieren tot een golf van razernij die ze dan nu nog pervers willen tergen zoals de VLD en BiZa Dewael met banderilla’s in de schoft en een rode lap voor de ogen in de hoop de simpele rozig rode ridders die de stier proberen te berijden in moeilijkheden te brengen. Maar ze beseffen in dit gevaarlijke spelletje niet hoe zijzelf als torero door diezelfde razende stier op de horens kunnen gepakt worden.

Ik vond de Hoge Bomen over de vaandelvluchtige voorzitter geen goed programma, in essentie enkel savoureerbaar door echte insiders, want je moest precies weten wie er in beeld kwam, waar, wanneer en waarom of waarom daar en op die plaats juist niet.
Je kon niet goed verstaan wat ze precies vertelden als je geen voorkennis had, zoals aan de toog bij de VRT waar Siegfried Bracke in zijn dan nog stralende overmoed Farah even een poepje liet ruiken.

Anderzijds hebben kijkers die er niets en niemand van kennen en het toch uithielden tot het einde een gevoel overgehouden van verbijsterende eenzaamheid, triestheid, leegte, onwezenlijke en ijselijke koude tussen mensen die beweren een team, een vriendenploeg te vormen. Ze spelen allen theater, zij het niet als gezelschap maar als individuen die niet met maar tegen en over elkaar heen proberen te spelen.

Maar dat is het leven zoals het is, in de cenakels te Brussel! 

Hoge Bomen toonde een beeld van een man die slim genoeg was om te weten dat het met hem en zijn partij afgelopen is en die liever niet strijdvaardig ten onder gaat opdat de nieuwe generatie op hem zou kunnen bouwen, maar eerder koortsachtig een uitweg zoekt naar het bronsgroene eikenhout van de warme thuisbasis.

De ontboezemingen van de overwinningsgeile toekomstige minister president Leterme tegen  Steve op de witte lederen zetels in het Vlaamse parlement op de VRT- verkiezingsavond dat zij gelukkig een kartel hadden gevormd want dat het Blok anders de grootste partij was geweest en de repliek van Stevaert dat het Blok zal blijven groeien, was voor mij dé uitspraak van het hele programma. 

Hij wist dat het gedaan was, ook met hem, der Vogelfänger…

http://www.zomeropera.be/synopsis/synopsis.htm

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Weiß mit dem Locken umzughen
Und mich aufs Pfeifen zy verstehn.
Drum kann ich froh und lustig sein,
Denn alle Vögel sind ja mein.

Der Vogelfänger bin ich ja
Stets lustig, heißa, hopsassa!
Ich Vogelfänger bin bekannt
Bei Aly und im ganzen Land.
Ein Netz für Mädchen mochte ich,
Ich fing sie dutzendweis fur mich!
Dann Sperrte ich sie bei mie ein,
Und alle Mädchen wären mein.

Wenn alle Mädchen wären mein,
So tauschte ich brav Zucker ein:
Die, welche mir am liebsten wär,
Der gäb ich gleich den Zucker her.
Und küßte sie mich zärtlich dann,
Wär sie meinWeib und ich ihe Mann.
Sie schlief an meiner Seite ein,
Ich wiegte wie ein Kind sie ein.

woensdag 26 oktober op Canvas om 20.45 uur: Het leven zoals het is: Hoge Bomen, Steve Stevaert als Cincinnatus!  
 
Voor de liefhebbers,
De theaterminnaars
Van het politieke en het ware leven,
De verslaafden aan het beeld,
Aan de ziel van het populisme,
Aan het schouwtoneel van de macht

Niet te missen
Op te nemen
Te verslinden…
Een blik doorheen de coulissen
En voor wie goed luistert
Hoor je hoe de wind zijn naam fluistert

Bart Eeckhout, De Morgen 21/10/2005:

UNIEKE TV-DOCUMENTAIRE OVER HET FENOMEEN STEVE STEVAERT

Ook na zijn terugkeer naar Limburg blijft Steve Stevaert zijn stempel
drukken op de vaderlandse politiek. Documentairemaker Manu Riche liep met
zijn camera anderhalf jaar in het zog van Stevaert, in een poging om het
fenomeen te doorgronden. Het resultaat is een volstrekt uniek en
ontluisterend beeld van Stevaert zelf, maar vooral van de microkosmos van
politici en media, die we gewoonlijk "de Wetstraat" noemen. 

De Stevaert van deze documentaire is dus niet de Steve zoals de
wereld hem kent. Hier zien we een topstrateeg die maniakaal peilingen
analyseert, om vervolgens met de glimlach on the record te verklaren dat
peilingen hem niet interesseren. Stevaert ook als de smiling cobra van de
Grasmarkt: hoe hij met de glimlach in alweer een ander informeel gsm-gesprek concurrenten afmaakt.

Maar als deze documentaire ontluisterend is - en dat is ze – dan niet zozeer
voor Stevaert zelf maar wel voor de microkosmos die rond hem zweeft. Nooit eerder werd de versmachtende verstrengeling van toppolitici, hun naaste medewerkers en spraakmakers uit de media zo treffend in beeld gebracht als in deze documentaire.

We krijgen te zien hoe Stevaert al snel doorheeft dat een nieuwe overwinning van extreem-rechts onvermijdelijk is, de opiniemakers voortdurend op hun verantwoordelijkheid wijst, maar aanbotst tegen de dwang van het tv-format.
De leerling-tovenaar, die amper een jaar voordien nog tot "god" was
gekroond, beseft dat hij zijn macht over het veelkoppige monster van de
perceptie aan het verliezen is. Wie goed kijkt ziet een razend snel
opbrandende politicus die stilletjes zijn weg naar de uitgang zoekt.

Dit is politieke verslaggeving van uitzonderlijke kwaliteit en
straffe cinema tout court.

Als u een beetje gefascineerd bent door politiek, schrap dan al uw afspraken voor woensdag en ga voor de buis zitten: de SP.A-teletubbies blijken geen vrolijke vrienden te zijn, maar een killig genootschap van toppolitici

Het land van de glimlach: onder het plaveisel broeit het moeras.

De volgende decennia staan politiek Vlaanderen en België voor een belangrijke opdracht: de veroudering van de bevolking, economische verschuivingen binnen en buiten de Europese Unie, toenemende internationale spanningen. De keuze draait om het uitbouwen van een al dan niet solidaire samenleving en niet om populistische praatjes die het maatschappelijk debat liever vermijden.
Gaan we voor het creatieve ondernemerschap dat verdwijnt bij de eerste problemen en bij de neergang van een zoveelste beurshype de maatschappij met de gevolgen van hun creatieve ravage opzadelt?
Of gaan we voor een sociale economie waar de hele social en non profit sector borg staat voor maatschappelijk humus. Creatieve economische initiatieven kunnen er veilig en verantwoord bloeien. Ouderen en jongeren, zieken en zwakken krijgen zo de kans om iets te betekenen voor elkaar en de gemeenschap en hoeven niet gedumpt te worden in rusthuizen, verbeteringsinstellingen of interim kantoren. Uitzichtloze werkloosheid hoeft niet gekeerd met eindeloze bijscholing en een betere ‘toe-leiding’ tot de private arbeidsmarkt.
Werklozen zijn geen schapen die optimaal aan de creatieve ondernemers moeten aangeboden worden. Nochtans is dat de tendens bij het paarse beleid in Vlaanderen: een boeiende mix waar het grootkapitaal privé initiatieven en publieke voorzieningen onder druk zet. Goedkopere arbeidsmarkten in het oosten lonken dreigend en dus moeten de lonen en de lasten omlaag. Openbare voorzieningen in onderwijs, energie, veiligheid, vervoer en gezondheidszorg moeten op de schop. De mooie brokken voor de privé investeerders, niet rendabele diensten mogen verder verkommeren: het toekomstbeeld voor post en spoorwegen. Vlaanderen staat naar Europees voorbeeld steeds meer model voor de graai – economie: pakken wat er te ratten valt en wegwezen als de winstmarges dreigen te dalen. Er zijn momenteel meer werklozen dan bij het begin van paars-groen.  200.000 nieuwe arbeidsplaatsen beloven en zuchtend wachtend op het jobloos aantrekken van de economie. ’t Kan vriezen, ’t kan dooien: ministers als weermannen, inclusief beelden van seizoensgroenten en mooie zonsondergang voor de kijkbuiskinderen.
Politieke leiders die zeker in een paarse constellatie moeilijke onderwerpen als (internationale) solidariteit uit de weg gaan om de potentiële kiezers naar de mond te praten – “85% van alle Vlamingen zijn socialist, alleen weten ze het nog allemaal niet “, beweert Steve Stevaert – proberen de maatschappelijke tegenstellingen te verdoezelen. ‘Dé mensen’ bestaan natuurlijk niet, wegens scherpe belangenconflicten tussen rijk, middenklas en arm, tussen man en vrouw, jong en oud. Vandaag vragen  politici de kiezers niet of ze gemotiveerd mee willen werken aan een solidaire samenleving. Vandaag zijn zij gebiologeerd door het succes van het Vlaams Blok. “Wij zeggen wat u denkt!” is de onsterfelijke oneliner voor de ‘vrije meningsuiting’ waarmee het Blok het individuele kortzichtige eigenbelang van de kiezer consument bespeelt.
Wie kiezers benadert als twaalfjarige verwende consumptieverslaafden die jengelen om onmiddellijke behoeftebevrediging – liefst nog ten nadele van de andere, de nieuwkomer – zorgt mee voor zo’n succes.
Politieke standwerkers die op de markt kiezers werven met verwenarrangementen, overschreeuwen elkaar door populistisch opbod: de kiezer heeft altijd gelijk, toch?
In de verdovende communicatiestrategie van de spindokters krijgt de kiezer enkel valse keuzes aangeboden. Midden de gratis belastingsverlagingen hoor je de maatschappelijke noden nauwelijks en kan het Blok als meeëters vrolijk beweren de belangen van Antwerpse haven en diamantbaronnen én die van de werklozen en havenarbeiders te dienen. In het maatschappijbeeld van de Bloktop zijn er ook geen tegenstellingen tussen de Vlamingen onderling: 85% van de Vlamingen is immers bezig met het eigenbelang en dus is er geen sociologisch plafond voor dit electoraal succes.
De houding van de partijvoorzitters – behalve Karel De Gucht – die zich graag democratisch noemen is hierbij schrijnend. Wie de kiezers op voorstel van reclamegoeroes benadert als kinderlijke consumptieverslaafden, vermijdt natuurlijk iedere discussie over belangrijke samenlevingsproblemen met mensen uit andere culturen als buren. Voor debatten met Bloktoppers sturen ze liever goedogende nieuwkomers in de televisie arena om op die manier de schade voor henzelf te beperken. Partijleiders schijnen niet te beseffen hoe heilzaam deze blunders zijn voor het aureool van iemand als Dewinter, die intussen als een geraffineerde pooier politieke pitspoezen in de nek grijpt en stoeiend afserveert onder het glunderende oog van topjournalisten in Terzake 04, die maar al te graag scheidsrechter spelen in de politieke boksring. Journalisten die een ‘burn out’ opliepen door de concurrentiestress in medialandschap, ruilen hun rol als kritische boodschapper voor die van partijwoordvoerder en zelfs BV stemmentrekker voor Vlaamse of Europese parlementsverkiezingen. Zwijgen over heikele maatschappelijke thema’s en discussies ten gronde met het Blok ontwijken, om meer stemmen binnen te rijven voor de democratische partijen, is een denkfout van eerste orde. Tegen de tijd dat de finale tv-debatten geserveerd worden, zijn de Blok BV’s  de kampioenen onder de populaire patsers. Ze zijn niet alleen salonfähig als ‘wijze beleidsmakers’ van dienst in Goedeles Kiesrecht op VTM, maar de echte spelverdelers met Dewinter als de vlot innende croupier van het politieke casinospel.
De ‘democratie’ als politieke samenlevingsvorm heeft namelijk niets met ‘goed doen voor dé mensen en iedereen samen voor zichzelf’ maar alles van doen met de organisatietechniek van het georganiseerde meningsverschil binnen een maatschappij. Het politieke bedrijf – ook in een democratie – is een toneel, een arena waar gladiatoren het beste van zichzelf veil hebben om de standpunten die ze hun kiezers hebben voorgehouden, met hart en ziel te verdedigen. Wanneer op basis van het verbale gevecht in het halfrond besluiten worden genomen en wetten of decreten gestemd, dan is het parlement niet langer een door de partijvoorzitters bediende stemmachine die het wetgevende werk van de regering, dient goed te keuren, inclusief de fouten en de lamentabele formuleringen.
Debatten die rechtstreeks op een parlementaire tv kanaal gevolgd kunnen worden, zullen de kwaliteit van onze democratie beter beïnvloeden dan infantiele politieke programma’s waar de sterjournalisten zich vooral in de kijker willen werken door hun vermeend handige benadering van zogenaamde toppolitici.
Partijleiders zoals Stevaert in Zeno van zaterdag hoeven dan niet langer ongerust te zijn dat teveel jongens en meisjes die zinnige dingen te vertellen hebben, de parlementaire zitjes zouden bevolken. Integendeel, zinvolle standpunten in een parlementair debat kunnen een sociaal democratische partij vooruithelpen.
Stevaerts opvattingen over afspiegelingscolleges – iedere democratische partij heeft schepenen in het Hasseltse college – kunnen op Vlaams niveau na 13 juni tot een driepartijen regering leiden. De kiezer die zich niet kan vinden in de amorfe en kleurloze meerderheid, heeft dan enkel nog de keuze tussen het Vlaams Blok of de blancostem. Zo verwatert iedere politieke interesse bij de bevolking die verder gaat dan door hormonen aangedreven sympathie voor de verleidelijke uitstraling van een BV. Net als in Nederland blijken ook in Vlaanderen de zetels in gemeente- en provincieraden meer en meer te worden bevolkt met ‘verkozenen’ die op een of andere manier verbonden zijn met de zuilen of overheidsdiensten. Tot wat deze ‘ons kent ons’ – afhankelijkheid leidt, hebben we de voorbije jaren in Nederland mogen beleven: onder het plaveisel van het paarse ‘goed doen voor dé mensen’ broeit het moeras. Onder de eindeloos herhaalde oneliners – ‘goed voor dé mensen’, ‘begroting in evenwicht, ja zelfs overschotten’ en ‘verzuurde intellectuelen’ – broeit het ongeloof en de bevrijdende lach van burgers die in het politieke bedrijf van vandaag goedkoop volkstoneel herkent.
In een democratisch bestel als het onze  is het hoogst ongezond om 17 jaar onafgebroken na elkaar de dienst uit te maken in verschillende regeringen. En vermits het succes van paars gemeten wordt aan de score van het Vlaams Blok zal zich na 13 juni ook voor de sociaal democratie in Vlaanderen een grondige herbronning aandienen. Zoiets doe je beter in de oppositie, dan vanuit een regeringsmeerderheid waar je op lange termijn besmet wordt door de ziekte waaraan de christen – democratie is ten onder gegaan: dooie kippen en dolle koeien in de cenakels van de macht, de collusie tussen de verschillende bestuursniveaus en belangengroepen.
Steve Stevaert was voor sp.a – spirit een godsgeschenk als charismatische communicator en politiek tacticus. Hij speelt met goddelijke flair de rol van voorzitter en geniet van de duivelse angsten die hij door de concurrerende partijhoofdkwartieren doet gieren. Maar zijn profetische oneliner dat zelfs hij niet eeuwig houdbaar is, vereist een lange termijn strategie. En die ontbreekt helemaal in een partijapparaat dat volgens de ijzeren wetten van Michels geëvolueerd is tot een oligarchie, waar de belangen van een zeer kleine elite de dienst uitmaken.
Vandaag peilen voor veel geld de elders afgeserveerde reclamegoeroes de publieke opinie om het ‘socialistische’ partijprogramma tijdig bij te sturen. De politiek-filosofische discussie als inhoudelijke kern van een democratische partij is dan ook reeds lang verstomd of verworden tot een farce. Maar in naam van de interne partijdemocratie mag een autoritaire voorzitter als Steve zich daarmee niet inlaten.
Met de glimlach.van de middenstander – cafébaas: het bier vloeit, de ambiance groeit, de kassa gloeit. En buiten, onder het plaveisel in de Dorpsstraten van Bagdad, Baltimore, Birmingham, Brussel, Brugge en Bokrijk broeit het moeras …
Jan Van Duppen, huisarts, gemeenschapssenator sp.a-spirit.