uitgeverij De Bezige bij 2022

87. Plots vond ik één wilg die mij meer dan alle andere fascineerde, of eerder nog dan de wilg was het de manier waarop die wilg een voedingsbodem geworden was voor andere planten. Een kromgegroeid, hol exemplaar met een grote, vochtige kop was het, waarop een kleine, beloftevolle eik groeide, zijn prille wortels stevig in het rotte hout van de knot. Het optimistische eikje, dat zijn jeugd beleefde op zo’n twee meter van de bodem, op dat tot humus herleide wilgenhout, was zelf ook al bijna anderhalve meter groot, en vocht fier maar hopeloos tegen de buigzame, sneller groeiende wilgenscheuten. Te verwachten viel dat de boer of gemeentearbeider of natuurbehouder het leven van deze eik wanneer de wilg geknot werd voorgoed zou vernietigen, terwijl die gladde, zweepachtige wilgenscheuten er na enkele maanden al gewoon opnieuw zouden staan. Een daad van genade. Ook als de wilg niet geknot werd, had deze jonge eik, hoewel hij potentieel het duizendjarige leven in zich droeg, door de plaats waar hij ontstaan was geen enkele echte overlevingskans. Een tragisch beeld. De volgens velen mooiste en stevigste, meest mythische boom, in duizenden verhalen en legenden bezongen en verheerlijkt, reikte hier ijverig naar de zon en het licht, met monomaan geloof, maar zou niet overleven omdat het thuis waar hij was gaan kiemen zijn mateloze groeidrang onmogelijk kon dragen.

262. De steden overleven volkeren waaraan ze hun bestaan danken en talen waarin hun bouwmeesters zich verstaanbaar hebben gemaakt. Joseph Roth